|
Een halfjaar nadat mijn huis haar niet had gezien, kwam Vijgje weer. Sarafina had een werklijstje gemaakt om de de boel totaal regulair te krijgen en in een spic en span huis ontvingen we haar. De enige die zich ergerde, was ik zelf.
Waarom kijk ik wel tien keer of zij zich wel op haar gemak voelt? vroeg ik me af. Die detective, die haar onderzoeken wilde, gaf ik opdracht nu eens mijzelf te inspecteren.
"Ik ben niet diep verliefd op jou", zei zij.
Ik zweeg. Je kunt dat niet eisen, troostte ik mezelf. Verliefdheid komt later wel weer, als zij zich herstelt van de examens, de emigratie en de schande in Antalya.
De volgende dag gingen we Amsterdam-West in, op zoek naar een goede plek voor haar nieuwe tandartsenpraktijk. Op het Bos en Lommerplein zagen we de Turkenmarkt, met veel Marokkanen.
"Dit vind ik armoede hoor", zei ze. Ik was eindelijk op reis met haar, al was het dan West, en ik waande bergtoppen tussen de saaie flats. Door haar gezelschap voelde ik me toerist. Toch zocht zij een plek waar veel Turken wonen, maar dan moderne en beschaafde. Die hun rekeningen betalen en geen vals adres opgeven. Het Osdorperplein leek haar beter, maar we maakten een plan om Amsterdam grondig te gaan verkennen. De Pijp was even uit beeld, want Mustafa, van de Turkse arbeidersvereniging, had gezegd dat daar vooral boeren-Turken wonen, niet het soort waar Vijgje naar verlangde.
Zou zij, als zij alleen werkte, wel veilig zijn in haar praktijk? De hele situatie smeekte, althans in mijn ogen, om bundeling van onze krachten. In één huis.
We kwamen bij mij met een dvd-speler, een hartewens van Sarafina. gekocht in Osdorp. Onder aansporing van Vijgje, die mij over mijn lichte weerzin tegen nog meer electronica heen hielp. Met een extra gevoelig kabeltje, voor fijner beeld. Sarafina kuste Vijgje uitvoerig, want die wist wel hoe het mogelijk was dat haar vader na maanden vruchteloos vragen eindelijk met het ding thuiskwam.
Vijgje zei dat het misschien een idee zou zijn als Sarafina en Mahmud later in haar bedrijf zouden werken, als telefonisten. Stralend aten we een gedroogde peulvrucht, die Vijgje op de markt op het Bos en lommerplein gekocht had. Dat had zij als kind vaak gegeten. Lekker, als drop.
's Avonds, na de bioscoop, gingen we naar we de film over de ondergang van Hitler-Duitsland. Waarom legde zij mijn hand van haar knie? We gingen nog even in het grand café onder het stadhuis. Jarenlang had ik daar besprekingen gehad en interviews gegeven en nu zat ik er met mijn nieuwe leven. Ik keek of ik er bekenden zag, maar tussen de sigarettenrook en de gretige, rode monden zag ik niemand. Het was een paar dagen na de moord op mijn kennis Theo en ik vertelde haar dat ik daarover woedend was. Zij kon het zich indenken en zij voelde zich er, ook als moslim, ongelukkig mee.
"Moet ik nu ook gaan opletten wat ik zeg?", vroeg ik.
"Misschien moet je even slim zijn."
"Maar als wij ons laten intimideren en vrijwillig de lippen op elkaar gaan houden, waarvoor hebben we dan gevochten, al die jaren?"
"Je heb gelijk. Zeg maar wat je denkt hoor."
Mijn hoofd werd warm van de wijn, al was het maar een beetje. Zij lachte er gezellig om. Ik legde mijn hand op haar schouder.
"Als ik je zie ben ik gelukkig", gooide ik eruit, "en als ik je dagen niet zie, ben ik ongelukkig. Hoe is dat dan met jou?"
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info