|
Het was de dag nadat zij bij het opruimen van mijn verwaarloosde keukenkastjes een dode muis gevonden had.
"Je weet dat ik niet goed kan nee zeggen", zei zij. "Jij was zó enthousiast!"
Kom op, dat kon het niet zijn. Ik dacht aan Mahmud, die wellicht geen zin had, leek me, nu ik hem wat beter had leren kennen, om in zijn computerspelletjes gestoord te worden.
"Jij bent niet goed in huishouding."
"Maar we zouden toch een werkster nemen?" vroeg ik geschokt.
"Jouw dochter ruimt haar kamer niet op. Ik wilde geen ruzie met haar."
Maar de volgende keer vreeën we weer dat het kraakte en dat luchtte op.
"Wij kunnen goed seks maken", vond zij.
Voor Mahmud kochten we toch maar een nieuwe computer. Het ding hem samen geven, ook namens mij, zoals ik opperde, wilde zij niet. Sarafina stond erbij in het computerparadijs Megamarkt en zei: "Goh, dat Vijgje zo'n dure computer voor hem koopt!"
"Hij weet het", zei Vijgje, "wat hij wil."
Zij moest nu rustig studeren kunnen en ik kon gerust zijn. "Ik kies voor honderd procent voor jou", zei zij. "Ech waar hoor."
Toch drong de schok van haar plotselinge onwil om samen te wonen dieper tot me door en ik vroeg me af: moesten we na die teleurstellende wending niet uit elkaar gaan? Moest ik het niet stop zetten? Zou de relatie van nu af niet bergafwaarts gaan?
Ik keek uit het raam. Roeiboten gleden over het water voorbij. De lente vuurde de roeiers aan en zwanen reikhalsden in hun kielzog.
Nee, antwoordde ik mezelf. Ik moest haar laten zien dat mijn liefde niet zo maar wat was. Dat het me werkelijk om haar ging.
Ik kies voor de persoon boven de vorm", antwoordde ik per e-mail. "Dus wat mij betreft gaan we verder. Omdat ik van jou houd."
"Natuurlijk", zei ze. "Ik ook." In het Turks volstaat dat. Maar ik had graag gehoord dat zij zei gezegd had "...van jou", alhoewel ik er niet naar vroeg. Ik kende immers Turks?
"Natuurlijk", dat woord van haar overpeinsde ik.
Zou zij in het omgekeerde geval mij ook boven de door haar gewenste vorm kiezen? Als ik nu eens een LAT gewild had en zij had willen samenleven, zou zij dan ook hetzelfde gezegd hebben? Ik vroeg haar of zij wel voor de volle honderd procent voor mij koos, ondanks haar veranderde opstelling.
"Ja natuurlijk", antwoordde zij.
Daar stelde ik mij mee tevreden. Ik hielp haar zoon, toen ze mij het dringend vroeg, omdat de studie haar belette het zelf op te knappen, de computer te ruilen voor een die meer geschikt was voor veel computerspelletjes. Mijn restje twijfel sprak ik niet uit. Ik moest haar vertrouwen geven: wie vertrouwen geeft, krijgt vertrouwen.
"Ik ben blij dat je zo tegenover staat. Misschien verander ik na mijn studie; kunnen wij nadenken. We zoeken een tussenweg tussen samenleven en LAT. Je kunt ieder geval, als mijn ex hiervan weg, zo vaak komen als je wilt. Dat is ander verhaal hoor. Eigenlijk, het nu niet het goede tijd om te praten hierover, want ik ben niet relaxt. Door mijn studie. Als ik klaar ben, dan zal ik heel comfortable zijn. Kunnen wij mooie dingen doen."
Ik maakte mij toch zorgen. Moest ik me zelf nu niet veilig stellen? Kon het niet toch gebeuren dat zij het uit maakte en dat Sarafina en ik in een te klein huis achter bleven, zonder dat we dan iets anders konden kopen omdat het spaargeld uitgeleend was?
Ik schreef haar dat ik af moest zien van de tweede lening, met spijt. In het antwoord repte zij er niet over, het ging over de studie.
De volgende keer kwam zij, maar ze zoende niet.
Ze zat op de divan met een ingekeerd gezicht. Ik bood haar een stroopwafel aan, maar die vond zij slecht voor de tanden.
Wat was er?
De wekker tikte. Buiten begon de schemer. |
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info