|
Vijgje was voor mij de hoofdprijs, omdat zij mij tot op de bodem van mijn dromen prikkelde. Ik zag Azië. Ik zag paarden en stofwolken, door haar ogen beleefde ik de geschiedenis van een vreemd volk en ik hoorde de vreemde klanken uit hun kelen.
Zij had mij verteld dat zij veel slechte ervaringen had met mannen. Die het alleen om het neuken te doen was. Die onbetrouwbaar waren. Deze man moest haar daarom tonen dat ik anders was en dat deze man voor haar zijn hand in het vuur stak. Dat ik heel ver ging om haar te helpen uit de nesten te komen, waarin zij zat. Als zij maar niet dacht dat ik haar wilde behandelen zoals andere mannen: haar even aflikken en dan weer verder banjeren.
Als het nodig was wilde elk risico nemen en haar laten voelen dat onze liefde mij werkelijk iets waard was. Ik wilde haar ook helpen om niet langer afhankelijk te zijn van de zeeman. Het idee dat zij met mij sliep en haar hoop op mij vestigde, terwijl zij in de pratijk van het leven voor haar en haar kind afhankelijk was van een andere man, daarvoor schaamde ik mij. Ik voelde het als een plicht haar te laten voelen dat mijn liefde niet vrijblijvend was, maar dat zij, in haar kwetsbaarheid als studerende vrouw met een kind, zich werkelijk op mij kon verlaten. Liefde verplicht. Het is harde valuta.
Mijn raad om een uitkering aan te vragen volgde zij, maar die werd afgewezen: dan zou zij met haar studie moeten stoppen.
Zij kwam bij me en keek me aan: zou ik haar eventueel kunnen helpen met een lening?
Zelf had ik een moeilijk jaar achter de rug, een jaar van scheiding en eenzaamheid. Maar aan de andere kant: als ik haar geld leende zou zij rustig kunnen studeren en zouden wij vaker samen kunnen zijn. Heerlijk, leek me dat.
Ik stelde mij voor hoe koel en onaangenaam haar dagelijks samenleven was met een ex, van wie zij niet voor niets gescheiden was. maar omdat hij haar ontrouw was en haar verwaarloosde. Ik kon het niet aanzien dat zij tegenover hem haar hand moest ophouden. Ik meende dat wanneer wij een kontrakt zouden maken er al helemaal geen probleem meer zou zijn. In gedachten zag ik ons in een huis in de Hoofddorppleinbuurt, gezellig ingericht, de twee kinderen blij. Zij zou dagelijks heen en weer fietsen naar haar tandartsenkamer in het bejaardenhuis aan de andere kant van het Vondelpark enwij zouden elkaar savonds blij in de armen vliegen. Ieder klaar met ons werk. Wist ik dan niet dat relaties grillige wendingen kunnen nemen? Ja. Maar mijn wens om dit ultieme genot van schoonheid, seksualiteit en visioenen van de wereldgeschiedenis voort te zetten, was zo sterk dat ik dit risico daardoor dacht te kunnen uitschakelen. Ik dacht: als ik haar die dure lening geef, dan gelooft zij in mijn liefde. Dan aanvaard zij mij, want eigenlijk aanvaard zij mannen niet werkelijk, omdat zij hen slechts als hongerige roofdieren beschouwt. Die zich even op haar storten en haar vervolgens laten verzuipen. Want zo had zij ook de zeeman afgeschilderd.
Waren dit de gedachten van een dwaas op de rand van de afgrond, doof voor de waarschuwingen van zijn verstand? Nee, liefde is de enige realiteit. Nereye Sevgi ise, Bashari ve Zenginlik oradadir. Waar Liefde heengaat, daarheen gaan ook Succes en Rijkdom. Zo dacht ik. Als het moest, was een flinke lening aan haar het enige wat ik kon doen.
"Ik kan het ook van de bank lenen, hoor", zei ze. We zaten samen op mijn divan, haar benen over de mijne.
"Jawel, maar dan moet je een flinke rente betalen. In de toekomst gaan we toch samen." Zij keek me dromerig aan. " Hoeveel heb je nodig?", vroeg ik. Vijgje opende haar mond. Over een maand zou ik het haar overmaken.
Zij had haar zoon meegenomen, zodat ik hem bij zijn huiswerk Duits kon helpen. Veel zin had hij niet. Hij was nog onverzoenlijk. Hij kreeg geen computer van zijn rotmoeder.
"Ach", vroeg ik hem, "wil jij een nóg leukere moeder?"
Mahmud keek naar beneden, weg van het leerboek. Vijgje wilde hem nu bij Sarafina op school doen, het witte Barlaeus Gymnasium. Dat leek haar beschaafder dan de zwarte school waar hij nu zat. Meer niveau. We bezochten een open dag van het Barlaeus, maar hij had er niet veel zin in.
"Ik snap niks van hoor", zei zij. "Ik schrijf hem in. Ik ben zijn moeder."
Een paar dagen later was ik bij haar in haar 'laboratorium'. Zo noemde ik de kale zijkamer waarin zij zat te studeren wanneer haar zeeman in de huiskamer zat. Ik hielp haar teksten te doorgronden over management. Maar toen we door de ziekenfondsregelingen en de privatisering heen waren, viel mij op hoe mooi Indianenvrouwachtig haar gezicht was, nu haar haar in een knotje zat. In onheugelijke tijden moeten de meest westelijk stammen van Alaska in kleine bootjes de Beringstraat overgestoken zijn, naar Azië. Ik zag hen varen en nu had ik de eer hier met een van hun verre nazaten te zijn. Zij legde haar hoofd tegen mijn borst en het volgende moment lagen wij languit op de grond te stoeien. Haar matras stond tegen de muur en ik wist het met mijn vrije hand, net op tijd, onder ons te schuiven.
"O God", zei ik, toen ik mijn broek weer dicht deed, "je ex is thuis".
Had hij ons gehoord? We liepen maar niet naar de badkamer. Ik ging naar de grote kamer en nam met een ferme handdruk afscheid van de man. Ongemakkelijk. Was hij maar al verhuisd. Maar hij was heel vriendelijk, als altijd.
"Je bent netjes mannetje", zei Vijgje toen ik bij de deur tegen mijn zin afscheid van haar nam. "O ja, kun jij mij het geld misschien eerder geven?"
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info