|
In de vroege nacht zaten zij en ik op de bank. Zij aan het andere eind.
"Wij kunnen niet samenwonen", zei zij, "vanwege de rommel. Jij weet het."
"Daarover heb ik het niet meer", zei ik. "Desnoods wil ik je minder zien, als je maar meer emotie toont. Meer verlangen. Als je weer, zoals vroeger zegt: "Ik wil jou!" Als we daarover telefoneren of e-mailen..."
"Moet ik dan show maken?" vroeg zij.
Ze rekende voor dat als zij zestig was ik tachtig zou zijn en als zij tachtig was ik honderd. Ik knikte.
"Het is niet dat ik bang ben dat andere mensen mij daarom uitlachen. Ik had dit prbleem met mijn ex ook. Ik wil mijn zelf naast een gelijke zien. Mijn zelf."
"Maar hoe moet het dan verder?"
"Wij kunnen naar de film af en toe. Je hebt gelijk, ik heb een deurtje voor jou dicht. Jouw foto heb ik echt nog hoor. Maar niet op tafel, want mijn gevoelens waren onzeker. Ik heb te veel meegemaakt misschien."
Over haar eerste man vertelde ze, dat ook toen hij dronk zij nog van hem hield. Haar lippen stonden strak.
"Je kunt", zei ze, "van iemand houden ook al zie je zijn fouten."
"Ja", antwoordde ik, "dat heb ik bij jou ook."
"Welke fouten zie je bij mij?", weifelde zij.
"Je bent egocentrisch. Je praat soms langs de waarheid heen."
Zij vroeg mij om voorbeelden. Ik noemde haar gedrag in Turkije, wat ze niet ontkende. En haar jokkende antwoord van destijds, op mijn vraag waarom zij plotseling niet samenwonen wilde: dat ze met Sarafina ruzie zou krijgen.
In dat laatste was zij misschien onvolledig geweest, verklaarde ze. Ze had dan Sarafina moeten aansporen op te ruimen en Mahmud niet en dat zou dan ruzie hebben gegeven met Sarafina. Die zou ze in dezelfde positie hebben gebracht als zij zelf, als meisje was, toen haar broer niets en zij zoveel te doen had in het huishouden.
De rode daken en het uitzicht op zee, vanuit het raam van haar meisjeskamer, zag ik voor me.
"Maar waarom had je jezelf dan in de positie van jouw moeder gebracht?" vroeg ik verbaasd.
"Ja, daarin was ik gekomen als we samen zouden zijn gaan wonen."
"Maar dat is niet nodig" zei ik. "Je had dan toch ook je zoon kunnen laten stofzuigen enzo?"
"Kinderen kun je nu eenmaal niet dwingen", antwoorde zij. Ik herinnerde mij haar opmerking dat een Turkse moeder Mahmudjes altijd verwent en voortrekt. Afkeurend had ze dat eens gezegd. Erkende zij nu dat zij het zelf ook deed? Ik vroeg het niet.
Ik zei dat ik het vreemd vond dat zij in de lente zo haastig haar voorbereiding voor het examen moest onderbreken voor de reis naar Turkije en dat de verkoop van het huis nu plotseling van geen enkel belang meer scheen.
Zij glimlachte met een flonkerende vaagheid. Verdacht. Maar ik wilde niet dat mijn verdenking waar was en slikte.
Zij vond het laat genoeg. Waarom moesten wij weer over onze relatie zuren? "Ik wil rust en vrijheid voor mijnzelf."
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info