|
Ik zag Vijgje voor me, de dagen daarna.
Haar opwekkende, hoge stem met het Turkse accent hoorde ik in mijn oren, in luchtig staccato. Haar taalfoutjes leken me verrijkingen. Ze was naar de bibliotheek gegaan om een boek van me te lenen. Dat vond zij zó mooi!
Zij studeerde tandheelkunde en ook dat beviel me, want ik ben zelf een studeermaniak. Ik kon van haar Turks leren. Een vreemde cultuur van binnenuit leren kennen! Was het eigenlijk niet prachtig dat zij nummer één wilde zijn, in mijn leven? Dat zij geen genoegen nam met een bijrol? Zouden wij samen niet een liefdevolle toekomst kunnen hebben?
Alleen in bed, 's nachts, juichte ik haar optreden toe. Haar greep naar mij verwarmde me; dat was nog eens wat anders dan het getreuzel van mijn afwezige ex. Ik droomde van Vijgje en werd opgetogen wakker.
Vijgje stond opnieuw voor mijn deur, onverwacht. Zij lachte. Ze keek even naar de tv, vanaf de bank, en klekte afkeurend met haar tong: er was een moord gepleegd. Sarafina, mijn dochter van dertien, en ik wilden Onderweg Naar Morgen bekijken, maar Vijgje wilde liever onmiddellijk met mij de geheime kamer in. Daar bekende zij dat haar slipje al nat was toen zij binnen kwam. De zelf getimmerde hut in het huis schudde en piepte. Ook mijn remmen waren los. Toen we klaar waren draaide zij zich om, voor de sinaasappelsap die ik voor haar ingeschonken had. Hoog tussen haar benen zag ik een zwarte, malse plek en ik schrok van de schoonheid.
"Amcük", giechelde zij, toen ik haar vroeg om de Turkse naam ervoor.
Ze had, bij onze volgende afspraak, bladmuziek meegenomen. Zij had iets deftigs, zoals ze aangekleed was, met haar sjaaltje om. Mijn Nederlandse vriendinnen kleedden zich zo niet meer. Wat is het Turkse woord voor zangeres, vroeg ik. Sarkici, antwoordde ze. Ik kende zulke zangeressen van Turkse televisieprogramma's, waar ze zalen doen smachten.
Nu was ik zo'n zaal. Hoe bedacht zij het! Eerst werkte zij voor de spiegel haar lippenstift nog even bij. Ik begeleidde haar op de piano. Haar sopraan klonk zacht maar helder, nu en dan aarzelend en steunend op de klanken van de witte toetsen. "Langs de Amsterdamse grachten" - en dan met haar schattige accent. Ook een zoet, smekend Turks liefdeslied. Wat een optreden! Nog wel in haar witte, blauw gestreepte rok en een dunne, gouden ketting om haar hals. Sarafina liet er de tv voor in de steek.
Ik applaudiseerde.
Zij lachte. Zonnig, als een verse vijg. Dat kon wat worden. Ik voelde mij los en vrij. Er was maar één ding wat ik niet wilde en dat was mijn mond open doen als zij daarom vroeg. Mijn niet geheel volmaakte tanden wilde ik niet door haar laten inspecteren. Zij was mijn arts niet, maar mijn minnares.
"Hihi, ja, ik ben positief-tuttig?" tinkelde zij." Wat bedoelde daarmee?"
"Dat weet jij beter dan ik", antwoordde ik. "Dat ben jij spontaan, moeiteloos."
Zij legde haar kleine hand tegen mijn wang en haar vingers kriebelden. Ik legde haar uit dat het meer was dan voor de spiegel zitten en vrouwelijke manieren. Het positieve zit 'm in het levend bewaren van het meisje in jezelf, dat blijft spelen en bij verkennen en ontdekken van geen ophouden weet.
Zij lachte haar gezicht rond.
Dat was genoeg. Ik gloeide en hield me stil. Met haar hand op mijn schouder vertelde zij me iets, maar ik kon het niet in me opnemen. Haar lippen bewogen alsof zij zoenden, haar linkerelleboog knikte licht door, een ooghaar wipte en al die indrukken liet ik onbevreesd binnenstromen.
Ik was, volgens haar, anders dan andere mannen van de website. Die hadden haar afgewezen omdat zij nog samenwoonde. Ik was, eindelijk, een begrijpende intellectueel die een vrouw het vertrouwen bewijst dat zij waard is. Daar was zij nu zeker van.
We waren gek op elkaar.
"Hoe vaak wil jij mij zien?" vroeg zij lief.
"Elke dag", antwoordde ik. "Eigenlijk elk uur." Ik zoende haar op het lichte dons op haar wangen.
Zij lachte. Dat ging moeilijk. Vanwege haar studie.
"Jij hebt zoveel energie", vond zij. "Jij bent jong. Jij bent perfect."
Toen ze naar huis ging pakte ik de stenen huiskabouter van de keukenplank en gaf hem haar mee, zodat ik altijd bij haar zou zijn.
Zij zag in mij de man die alles kon en wij zaten aan elkaar vastgelijmd.
Zij e-mailde mij een foto van zichzelf, met een opengeslagen rok liggend op bed, als een moderne, oosterse haremvrouw. Mocht ik haar sultan worden? |
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info