|
Liefdesdronken stapte ik in het gevaarte dat ons met zijn koplampen blootspotte. Ik zag haar nog zwaaien en verzonk in dromen. Bij het Centraal Station schoot me te binnen dat zij de zeeman die avond ook 'lieverd' genoemd had, toen we met z'n drieën zaten. Dat moest de macht van de gewoonte geweest zijn.
"Jij hebt zoveel energie", telefoneerde zij. "Jij bent jong. Jij bent perfect."
Zij zag in mij de man die alles kon en wij zaten aan elkaar vastgelijmd.
Zij werd steeds mooier en warmer.
"Ik wil jou blij maken", e-mailde zij in woorden die door tulpen waren omlijst. Hem blijmaken, dat was het ook wat haar moeder in haar huwelijk steeds voor ogen gestaan had. Ik voelde me gestreeld, maar ook een beetje opgelaten en ongelovig. Zo'n schitterende vrouw, die zou het tot haar doel maken mij, gewoon maar een manspersoon, blij te maken? Zij een zoon, ik een dochter. Vijgje wilde ons met z'n vieren samenbrengen. Wat was er mooier dan wanneer wij een gezin konden vormen?
Zij schreef me weer.
"Na het eindexamen zal ik alle boeken lezen die jij geschreven hebt. Interessant!"
"Jij bent mijn vijgenschone Seldzjoekenvrouw", antwoordde ik haar.
Ik genoot. Zij was een en al tevredenheid.
Als ik naar een vergadering was verraste zij me door ondertussen mijn huis op te ruimen. "Ze zei dat haar handen niet stil kunnen staan", monkelde Sarafina eens, toen ik laat thuis kwam en Vijgje al weer weg was, maar het huis mij toelachte dat zij op bezoek geweest was. De volgende dag was mijn schoolvriend Hugo thee bij me drinken en ik zette de deuren van de servieskast wijd open. "Zie je hoe heerlijk de borden opgestapeld zijn? Hoe de glazen en kopjes op een rij staan?"
Een poosje zaten wij stil naar de kast te staren.
"Als ik jou zie vergeet ik alles", zei ze. "Ik ben echt verliefd op je. Ech waar." Zacht: " Jij heb lekkere kontje."
Op Valentijnsdag gaf ik haar een dagboek met pen en zij mij een horloge, dat ze van een collega-tandarts, Sanjar uit Rotterdam, die dag had gekregen. Wij omhelsden elkaar.
Op een zondagochtend werden we wakker, bij de zwarte elektriciteitsmeter in de geheime kamer.
"Hoeveel verdien jij?", vroeg ze.
"De laatste tijd niet veel", antwoordde ik luchtig. "Ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Nu verdien ik 1300 euro per maand."
"E..." zei zij teleurgesteld. "Ik houd niet van gierige mannen."
Ik keek haar aan.
Zij herstelde zich, lachend met haar hand om mijn geslacht. "Je doet alsof..., ik heb jou door..."
Ik ben tenslotte niet alleen schrijver, maar ook politicus en die zijn, zoals bekend, altijd rijk. Ook al is het dan maar een gemeentelijke.
"Ja", zei ik, "ik ben schatrijk."
Ik liet in het midden in welk opzicht. Een man moet ook wel eens mysterieus zijn.
Zij draaide zich glimmend naar me toe en haar handen tintelden over mijn huid. Ik keek naar haar mooie, bruine moccasins van vilt met bontrandjes, naast mijn bed. Voor in mijn huis had zij die gekocht.
Sinds die ochtend verlangde ik ernaar dat ik rijker was. Soms deed ik alsof. Of maakte ik het tot een raadsel voor haar.
Zij vroeg me of zij een mobieltje moest hebben, hoewel zij dat momenteel niet betalen kon. Dan kon ik haar altijd bereiken als ik haar nodig had. |
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info