|
We maakten ontbijt met sinaasappelsap en zaten heerlijk voor het tuinraam.
"Hoe vond je het de eerste tijd, hier in ons land?", vroeg ik.
"Ik begreep niets ervan", zei zij, "de taal, onmogelijk hoor. En de familie van mijn ex, zij praatten niet met mij. Hij probeerde mij in gesprek te trekken. Maar zijn dochters zeiden niks. Ik ging in de keuken zitten. Ik was voor hen een pop. Onbetrouwbaar. Want slechte gedachten hadden zij over zijn eerste Turkse vrouw. Aan wie hij ook nu nog hoge schuld heeft."
Ik herinnerde mij haar piekerfoto uit die tijd. Ook de heerlijke foto waarop zij poseerde met over elkaar geslagen voetjes en scheef hoofd. Zij was inderdaad een mooie pop, met lichaamstaal en een paar Engelse en Nederlandse woordjes geweest.
"I am glad to meet you", lachte zij. "Haast een kind was ik voor hem. Hij vond dat geloof ik fijn."
Nu was ik eens niet jaloers op hem. Blij dat ik haar als volwassen vrouw had. Hoewel, dacht ik, qua algemene kennis is zij eigenlijk niet verder dan Sarafina van dertien.
"Ja, maar jij kent ook niet de namen van de hoofdsteden van Europa", zei ik voorzichtig. "Het is gek. Je weet alles van Turks en van tanden, maar je algemene ontwikkeling is wat achter."
Dat had ik niet moeten zeggen. Ik nuanceerde het snel.
Zij leerde me dat je linnen sportschoenen ook in de wasmachine kunt laten meedraaien en we waren opgetogen over het frisse resultaat aan mijn voeten.
In Amsterdam kocht ik een computer voor haar. Het geld kreeg ik natuurlijk terug, zodra zij haar huis in Antalya verkocht zou hebben en wij nog gelukkiger zouden zijn. En nu zij eenmaal een computer had, kon haar ex ook eerder vertrekken, dacht ik er hoopvol bij.
Hij verhuisde inderdaad. Opgetogen, volgens Vijgje, over de nieuwe meubelen die hij kon aanschaffen dankzij geld dat zij, uit mijn lening, hem nu had terugbetaald. Ik was tevreden. Iedereen tevreden.
Maar vaker bij haar komen kon de eerste drie maanden nog niet, besliste ze. Want zij moest studeren. Geduld!
Op een avond waren we wel op tijd bij de toneeluitvoering van de vriendin, die daarin de hoofdrol speelde. De vrouw had het prachtig gedaan en na afloop wilde ik nog even napraten in de kleine kring van gasten. Maar Vijgje leegde haar bodempje wijn en vroeg: "Kom, zullen we gaan?". Wij gingen. Fijn om met haar alleen te zijn.
"Waarom heb je eigenlijk zo weinig vrienden en vriendinnen", vroeg ik haar in de tram.
"Ik heb geen tijd voor. Ik moeste altijd studeren", antwoordde zij.
"Maar bij studeren heb je juist zo het contact met je studiegenoten nodig", zei ik.
"Eigenlijk je heb gelijk."
Het was nog niet zo laat in de avond, zodat we nog genieten konden, bij haar op de bank. We zoenden, op elkaars ogen.
Via de nieuwe computer e-mailden we. Wat zijn de centrale waarden van waaruit wij leven? vroeg ik. Van filosoferen hield zij. Ze had in Antalya Simone de Beauvoir gelezen en ook Wilhelm Reich, de marxist die het orgasme als de oorsprong van leven en levenskracht beschouwt. Ik schreef haar dat ik onze verhouding als schakel tussen oost en west zo inspirerend vond. Maar dat ik wel eens de indruk had dat zij eigenlijk dichter bij het westen stond en ik dichter bij het oosten. Hoe dat? Omdat ik liever op reis wilde naar de nomadengebieden van de Seldzjoeken, zoals naar Mongolië en Kirgizië en zij liever een hotel wilde pikken in Londen, Parijs of New York. Dat zij meer materialistisch was ingesteld en ik meer belangstelling had voor karma en reincarnatie dan zij.
Toch koesterde zij ook voor de Turkse cultuur goede gevoelens. Niet voor de corruptie! "Voor liefde kijken in Turkije mensen eerst wat ander in de zak heeft. Dat nog primitief. Maar warmte van mensen. Familie enorm belangrijk en mooi."
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info