Ik verwenste alle verlangens naar status en legde mijn hart op het hare.

"In Turkije was afschuwelijk", zei zij. "Ech, emoties hoor. Jij begreep niks ervan. Ik was daar eens vier jaar niet geweest. Vier jaar, omdat ik wilde niet. Afschuwelijke herinneringen, de vorige keer. Twee jaar geleden, was ik daar en stierf mijn eerste man. Afschuwelijk ook. En nu weer afschuwelijk. En jij maar zuren en puh-tuh-puh-tup-puh-tuh van jou."

Toch had zij een glimlach. Haar lippen waren zachter als van een Mongoolse merrie.

"Het was een zware depressie."

"O," antwoordde ik. "Dus dat was de muur, die je optrok."

"En jij had er niet genoeg respect voor", zei zij. Ik zweeg. Ik vond haar fascinerend, gek of niet gek. Ik zag haar aan de boulevard van Antalya over de zee uitkijken, met haar hand voor haar ruiterogen.

"Misschien was ik egoïstisch in mijn depressie", bekende zij. "Ik houd van je."

Wij gingen naar haar huis. Nadat zij vergeefs telefonisch geprobeerd had Mahmud, die voor zijn computer met laserzwaarden op wrede vijanden zat in te hakken, op een Hamburger in de ijskast te attenderen. Verstopt in de computergeluiden hoorde hij de telefoon niet, wisten wij. Die jongen moest zij toch te eten geven?

Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik haar huis binnen kwam. De eettafel, de toren met cd's, het schone computerbureau. Alles was regulair , alsof er sinds mijn laatste, pijnlijke bezoek niets aangeraakt was. Slechts één verandering merkte ik op. Een hand had mijn foto van het tafeltje met ingelijste foto's weggenomen.

"Iyi aksamlar" , wensten de zoon, die even te voorschijn kwam, en ik elkaar. "Goedenavond".

Het vond het leuk mij weer terug te zien en ik sloeg de eenzame computerprofessor op zijn schouders.

Zij en ik lagen samen op de bank, dicht tegen elkaar, de armen onder elkaars hoofd. Wij tongden. We bespraken nog eens de reis naar Turkije. Toen zij op een ochtend bij haar moeder, vertelde Vijgje, de stoel naast de mijne verzet had naar de zijkant, om zelf aan de zijkant van de ontbijttafel te gaan zitten, had zij dat alleen gedaan om dan beter mijn gezicht te kunnen zien.

Zij moest erom lachen dat ik kreunde, dat zij steeds als haar moeder erbij was zover mogelijk van mij vandaan was gaan zitten. Het was echt niet haar moeder geweest die haar er toe gebracht had wat afstand van mij te nemen. Het waren haar pijnlijke herinneringen geweest, waardoor zij alleen wilde zijn. En haar ex, de zeeman, die had haar dat laatste jaar in Turkije uit haar gevangenschap bij haar moeder en uit haar schande, als gescheiden, losbandige vrouw, gered. Daarom had zij mij toen zo vaak met de naam van haar ex genoemd. Per ongeluk, niet kwaad bedoeld. Omdat zij in de stemming van de laatste rampjaar in Turkije was geraakt. Ik verzweeg wat ik dacht. Dat zij mij steeds bij zijn naam noemde, omdat haar moeder hem had willen zien en Vijgje zich, in die dagen, met haar vereenzelvigde.

Vijgje had de afgelopen weken naar mij verlangd, onthulde zij. Maar haar verstand was tegen.

"Ik moet met mijn zelf over jou praten", zei zij. "Tijd nodig".

"Wat is tijd?" vroeg ik. De man met geduld die ik nu weer wilde zijn, gunde het haar.

In de hoek van de vensterbank, verborgen achter de luxaflex, zag ik mijn stenen kabouter een boek zitten bestuderen.

"Ik wil nu voorzichtig voor jou zijn", zei zij. "Verantwoordelijkheid voor jou voel ik. Ik heb verdriet jou gezien. Ik wil je dat niet nog keer doen."

Ik luisterde. Ondertussen projecteerde mijn innerlijke camera haar, in een witte jas en broek, gebogen over een patiënt bij wie zij een ontstoken wortel aan het schoonmaken is om er gutta-percha in aan te brengen, terwijl glimmende apparatuur haar Indianenneus weerspiegelt.