We waren in haar keuken en ik keek naar haar ronde, donkere kop met de Indianenneus. Hoe komt het, dacht ik, dat zij haar zoon zo vertroetelt hoewel zij tegen mij zegt dat hij zelfstandig moet worden? En zij blij zal zijn als hij, pas over tien jaar, uit huis zal zijn? Veel zin in iets anders dan de computer had Mahmud nog steeds niet, want mijn aanbod om samen te gaan biljarten had hij die middag afgewezen met het argument dat hij onder de douche moest.

O, kon ik maar eens bij het sjamanistische ritueel bij volle maan zijn, waaraan zij deelneemt, dagdroomde ik. Want voor de komst van de islam was Klein-Azië een gebied van natuurrituelen en bij dat wilde land hoorde Vijgje eigenlijk.

Ik zette de rijst op het vuur en zij deed de vis in de magnetron. Voor haar zoon pakte zij kipfilet en toen ook dat in de pan zat, kwam zij tegenover me zitten.

Ik vertelde haar dat ik de volgende nacht een uur op de radio zou zijn. Een interview met mij over liefde.

"Dat is leuk", zei zij. "Maar was er liefde toen mijn ex en zijn zoon hier nog woonden? Een goede taalcursus voor mij vond hij te duur. Elke avond werd er eten van een restaurant voor zijn zoon gebracht. Die at het op zijn kamer op, samen met zijn vriendin. Die vriendin had ook de sleutel en liep steeds in en uit. Wie was hier de vrouw in huis? Zij!- leek op. Ik zat hier in de keuken en waste hun borden af."

"Nou begrijp ik je beter", zei ik.

Uit de gang hoorden we het mitrailleurvuur rommelen, afkomstig uit Mahmuds kamer.

"Daarom vinden jullie het niet gek als Mahmud op zijn kamer eet", antwoordde ik. "Daarom ben je bang om samen te wonen. Uit angst dat jullie weer overweldigd worden door een ander kind, dat als een prinses behandeld zal worden."

Zij knikte. Ontkennend dat zij bang was voor mijn dochter.

"Ik heb het nu gezien hoor. Ik wil niet samenwonen, zolang hij nog bij mij is. Ik probeer verstandig te zijn."

Ik voelde een schok in mijn buik. Nog altijd kon ik me niets mooiers voorstellen dan op een dag met haar onder één dak te zijn en een fantastisch leven met z'n tweeën te voeren. Maar wat kon ik zeggen?

Haar gezicht zag ik afwisselend rood, groen en paars worden. Rood was het nu en dan van liefde, paars van de zenuwen en groen van de inspanning om alles zo goed en redelijk mogelijk te regelen.

"Ik gun jou rust en vrijheid", zei ik. Vastbesloten om me het genot van haar gezelschap op deze zaterdag niet te laten ontgaan.

Ik danste naar haar toe en schepte haar in mijn armen. Zij lachte en kuste me, tot we op de stoel belanden. Zij op mijn schoot.

"Je bent een fantastische vrouw", fluisterde ik in haar oor. Waarom zeg ik dit, dacht ik tegelijk. Ik vertel haar dit tien keer per dag.

"Oe!", riep zij, "dat is grote compliment."