|
De boshut was mooi, vond zij ook. Ik zaagde op het hakblok vlak voor de serre balkjes. Van het blanke hout dat nog kortgeleden als zoldering getimmerd was. Ook dikke takken nam ik onder handen, of ik knakte ze onder mijn voetzolen op maat. Voor het vuur dat wij in gedachten hadden.
Maar er ontbrak iets. De bedden waren niet schoon.
Daarvoor had ik maatregelen genomen, want in onze rugzakken zaten schone lakens en slopen. Er was niet geveegd. Goed, ik veegde. Maar de douche gaf geen warm water, want de geyser deed het niet. Wij prutsten een tijd tevergeefs met lucifers en geyserkranen. Hij verdomde het en ik douchte koud, rillend. Zij niet: twee dagen niet. Niet zoals het hoorde.
"In Friesland hadden wij het goed, hè?" vond zij. "Het huis was zo schoon."
Ik lachte, om haar, dat zij zo enthousiast over dat huis sprak waar wij die fijne dagen gehad hadden.
Ik stookte een vuur terwijl zij in de keuken aan het afwassen was. Het hout was nog klam en toen het hoog opjoeg sprongen de vonken knetterend de kamer in.
Wij staarden stil in de vlammen. Wil je dat we gaan vertalen? vroeg ik. Maar zij vond dat we nu maar eens tijd voor ons zelf moesten nemen. We zaten zwijgend naast elkaar en mij schoot het gesprek dat wij in het voorjaar over onze gemeenschappelijke waarden hadden gevoerd te binnen. Liefde en creativiteit, dat zagen wij als onze verbindende schakels. Was dat niet te gemakkelijk geweest? En schaamte en eer dan? Waren dat voor haar geen richtlijnen in het leven? Zelf ben ik nogal schaamteloos, overwoog ik.
Al als jongetje had ik eens een weddenschap gewonnen dat ik, op een warme dag, piemelnaakt een rondje over het voetbalveld zou durven te lopen. Een dubbeltje had ik opgestreken, schaamteloos en vrij. Mijn moeder had zich daarentegen om mij zo geschaamd, dat zij mij niet eens had durven te zeggen wat de reden was waarom zij mij vervolgens hard strafte.
Ik zei dat allemaal niet.
Vijgje legde haar armen om mijn hals en kuste me. Haar stem hoorde ik in mijn oor zeggen dat mijn lichaam mooi was en mijn huid prettig zacht. Een heel lichte, eigenlijk prettige schaamte voelde ik, want ik ben gewend aan complimentjes over mijn innerlijk. Lof over mijn uiterlijk brengt mij in verwarring, alsof er iets onzedelijks gezegd wordt.
"Jij bent een liefdevolle man", hoorde ik diezelfde stem in bed, naast me, op een brandschoon kussensloop. "Ik zal proberen jouw gevoelens te beantwoorden."
Blij sliep ik in.
De volgende dag, toen we bij een halte een uur op een bus stonden te wachten die ons nog voorbij reed ook, kregen we woorden.
"In de laatste weken voor je examen houden we toch wel contact hè?" vroeg ik. "Ik ga dan niet weer chocolaatjes eten."
" Zoek je ruzie?" vroeg zij scherp. "In die tijd moet ik mij concentreren. Jij begrijpt mij niet. Jij hebt nog nooit zo'n soort vrouw ontmoet in je leven."
"Ik zoek geen ruzie. Maar je wilt een relatie, of niet. Als je het wilt, dan ook serieus."
"Ik doe examen. Jij moet je aanpassen aan mij."
"Ik pas me aan, dat weet je wel."
"Dan kunnen wij toch telefoneren?"
Ik was ontevreden.
In de trein, terug naar de stad, vertaalde ik, naast haar, over het kauwvlak en mandibulaire spierspanningen bij knarsentandende personages. Nu voelde ik mij de wijze slaaf Aesopus. Heel geleerd, toch slaaf van een oorlogvoerende, ongeleerde meesteres te paard. Die het privilege heeft dat hij met haar mag vrijen en daardoor zijn onvrijheid niet merkt en, grappig genoeg, met een eigen trots.
's Avonds, toen ik alleen thuis was, belde zij mij. Zij had lekker gedoucht.
"Ik mis jou" zei zij. "Ik wilde beetje dicht bij jou blijven. Eigenlijk, ik wilde jou bekijken volgens jouw normen en waarden." Ze lachte zacht en vroeg nog: "Hoe is jouw moraal?"
Ik zag achter wilde paardenhoeven stofwolken opstijgen, tegen een achtergrond van bloeiende vijgenbomen en een Seldzjoeksblauwe lucht. Ik greep mezelf in mijn kruis: zouden de dagen van sterke lijm terugkeren? En hoe moest ik mij verweren tegen de nieuwe golf van blinde liefde die ik de kop voelde opsteken?
Ik kneep mijn ogen tot spleten en probeerde door de hoorn naar haar te kijken. Ik wilde haar zien zoals zij was en als ik even kon, ook mijzelf, zoals ik ben. Ondanks de liefde, de ergst verslavende van alle casino's. Ik zag, door de gaatjes van de hoorn een immigrante, een dappere vrouw die bezig was haar schaamte te overwinnen. Voor mij! Ik was vertederd en geraakt.
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info