Toen ik aanbelde keek ze blij.
"Ik kan halen, hoor!" meldde ze beslist.
Ik zoende haar op de mond, met een felle blijdschap. We stonden bij de kapstok en zij drong erop aan dat ik mijn schoenen uittrok. Waarom omhels je me niet flink, dacht ik.

Ze had zenuwkrampen in haar arm gehad, waardoor zij 's nachts niet slapen kon. Er zit nog wat kramp in haar nek en ik masseerde haar.
Ze moest boodschappen doen, met Mahmud. Dan kreeg die ook aandacht van zijn moeder.

Bij het nieuws kwam zij naast me zitten, m'n hand pakkend. Ik wilde haar dicht tegen me aan trekken, maar beheerste me. We zagen hoe in corrupt Indonesië sollicitanten een baan moeten kopen door de ambtenaar met de sleutelpositie te stieken. Zij klakte met haar tong.

Zo was het in Turkije ook, zei ze. Ze wilde eens een tandartsenfunctie in een ziekenhuis krijgen en reisde daarvoor naar Ankara, met flink wat geld in haar portefeuille. "Ik had sexy kleren aangetrokken. Ik dacht dat help ook."

Ik zag haar voor me, hoe mooi damesachtig ze zich aangekleed had toen ze mij de eerste keren opzocht. In een wit-blauwe rok die zij van een vriendin uit Antalya gekregen had. En toch: hoe warm was die herinnering.

"Je was in slechte stemming toen je kwam?" vroeg ze. "Je was zeker bang dat ik het na het examen weer uitmaken zou, zoals de vorige keer. Niet maak zorg hoor!"
Bovenop de papieren lag een uitnodiging voor een huwelijk. Een neef en zijn bruid straalden van de foto en zij zouden sonsuza dek - tot het einde van hun leven- bij elkaar blijven.

"Wat een zoetigheid", glimlachte Vijgje.
"Heerlijk zoet", beaamde ik.

Ze pakte de stapels syllabi en tandheelkundeboeken opgelucht van de tafel om ze in een kast te bergen. Voor het eerst sinds mijn eerste bezoek zag ik het vertrek nu als huiskamer en niet als studiezaal. Zij lachte, in haar rode truitje en haar gouden ketting. Ze zou het studiemateriaal niet verbranden, als die collega, maar het voorlopig niet meer hoeven te zien. Misselijk van het studeren. Zou zij ze bij mijn foto leggen? vroeg ik me stiekem af. Zij presenteerde deftige koekjes uit een ronde, gebloemde trommel.

Zij belde haar moeder om het goede nieuws te melden. Die mocht niet weten dat ik hier zat. Ik voelde mijn linker ooglid trillen. Afschuwelijk, dat mens, dacht ik.
Later op de avond keken we naar een thriller over een geest.
"Zit je comfortabel?" vroeg zij. "Kom naast mij zitten!"
Ik sloeg mijn arm om haar schouders en kuste haar. Zij vatte post naast mij, met de armen voor haar borsten over elkaar. Geef mij een hand, dacht ik, liever: aai mij. Maar zij raadde de moordenaar.

Zoals steeds vreeën we de eerste van de twee nachten. Waarom dat haar schema was, wist ik niet: tegen die eerste nacht had ik geen bezwaar. "Kom maar", zei ze en ik, als van een tergend lange reis thuis gekomen, schoof hem erin. Toen het klaar was, zij eerst, lag ik tegen haar rug. Ik pakte haar borst, maar ze legde mijn hand terug.

Er zoemden muggen.

"Wat ben ik eigenlijk van jou?" vroeg ik, voordat zij zou inslapen.
"Je maak droek", antwoordde zij. "Je moet altijd niet praten over relatie. Moet ik dan antwoorden jij bent mijn alles ofzo?"
"Ik wil alleen gevoelsuitwisseling", fluisterde ik.

Zij gooide de lakens van zich af en in haar wit satijnen lingerie doodde zij in een precieze Seldzjoekensprong een mug. Tegen het plafond.

De volgende ochtend bedacht ik dat het mooi zou zijn als zij, ik en de kinderen naar Londen zouden gaan. Goed idee, meende ze. Met herfstvakantie. Met z'n allen in het vliegtuig." Mahmud wilde de Big Ben zien en een computervijand ontmoeten en Sarafina juichte over de telefoon dat het haar kans was om die leuke jongen te zien, die Harry Potter speelt.

Ze kookte.
"Mijn zoon", zei zij uitdrukkelijk, "eet op zijn kamer. Waarom? Omdat zijn eten eerder klaar was en het anders afkoelt. Daarom."
Ik antwoordde niet. Die jongen had zelden zin om met mij aan tafel mee te eten, wist ik.