|
"Ik hou van jou. Maar voor mij is heel belangrijk deze school af te maken. Ik maak dan die ellende af binnen onze relatie."
Ik was opgelucht en schakelde over op de nieuwste uitvinding: telefoneren via de computer en kreeg de baard in de keel van haar zoon aan de telefoon. Nee, zei hij, telefonie kun je niet zomaar vervangen. Want een computer kun je niet oproepen en laten bellen. Dan moet je minstens allebei online zijn en microfoons hebben.
Sorry, maar ik kan zaterdag niet komen biljarten, zei ik. Hij vond het jammer.
's Nachts duwde ik de dekens van me af en rolde me om. Haar een e-mail schrijven, dat ik het toch kloten vond? Dat wij elkaar nu en dan toch een half uur konden zien? Of wilde zij mij alleen maar zien als ik haar kon helpen? Nee, vragen om een half uur per week, dat was opeisen! Ik moest verstandig zijn. Na drie weken weer opduiken. Dan zou zij comfortable zijn en zou zij mij eindelijk begrijpen. Gokte ik.
Toen mijn dochter mij 's ochtends wekte, had ik buikpijn. Wat verstond zij eigenlijk onder een 'regulaire man'? Een man met meer geld dan ik?
Een week later belde zij mij dat zij mij miste en wij hadden een heerlijke avond en nacht. Wel voelde ik dat zij droger was, tussen haar benen, dan vroeger. Er was een verborgen spanning en zij giechelde zenuwachtig.
Op de dag van het examen stond ik 's avonds bij haar voor de deur en zij barstte meteen uit dat het niet gelukt was. "Wat ben ik dom, met die protheses", zei zij. "Waarom lukt het anderen wel?" Ik streelde haar, masseerde haar nek en verzekerde haar dat ze dit keer het wel zou hebben gehaald.
"Zou ik misschien toch een zes krijgen?", vroeg zij met een schraal lachje. "Dan word ik blij! Zo blij!" Ze ging achter haar computer zitten, maar kon haar huilen niet meer ophouden.
Twee dagen later hoorde ik haar stem in mijn voice mail: "Resultaat is bekend geworden. Ik heb zeven!" Ze kuchte bescheiden, ongelovig over haar eigen prestatie. Ik verkneukelde mij om haar verbijstering en juichte in haar mobiele voice mail.
Ha, uit de tunnel in het licht, eindelijk! Ik zoende haar door de telefoon.
"Nu alle dagen voor ons", zei zij.
Zullen wij een feest voor je houden, vroeg ik. Maar zij vond het voldoende als wij dat het z'n tweeën zouden vieren.
Wat ook heerlijk was, was haar idee om haar nieuwe praktijk in De Pijp te vestigen, vlakbij mijn huis. Het beste en goedkoopste was, dacht ik, in mijn huis.
Sarafina en ik konden dan verhuizen naar Zaandam. Maar dat had zij in de lente al een afgekeurd en nu moest zij zelf maar eens op dat slimme idee komen.
De volgende dag hoorde ik een gedempte stem me zeggen dat haar werkgever haar collega ontslagen had en op het punt stond ook haar te ontslaan. Dat hij haar het loon van twee maanden geleden nog niet had uitbetaald verschafte haar zorgen: "Hij is echte schoftman."
Ik schreef samen met haar slimme brieven naar de schoftman, een pseudo-advocaat die buitenlandse tandartsen voor een laag tarief voor zich liet werken, gebruikmakend van hun zwakke status, vaak zonder Nederlands diploma, soms onder toezicht van een gediplomeerde tandarts. Een nieuwe ondernemer in tanden. De boef had haar honorarium van de voor-vorige maand nog niet uitbetaald en haar financiën waren opnieuw in de war.
Hoelang zou het duren voordat ik het slachtoffer van mijn eigen reddingswerk zou zijn? Werk en inkomen stonden, vreesde ik, voor haar op de eerste plaats.
Maar iets dreef me. Haar neus, haar ogen, haar stem? Alsof een hollend paard, met de geur van haver in zijn neus, mij voortjoeg.
Tegelijk wilde ik de teugels grijpen en haar zeggen dat het zo vrijblijvend van haar kant niet langer kon. "Kies", bereidde ik me voor, "je houdt van me of niet! Wat wil je?" Maar ik was bang dat zij zou antwoorden: "Bekhien je weer?"
Toch luidde het onderwerp van haar volgende e-mail: "Veel kus." We spraken af dat zij mee op bezoek zou gaan naar mijn zus en dat wij samen naar mijn lagere school in Den Haag zouden gaan wandelen. Zij had geen geld om mij nu te gaan terugbetalen, zoals we hadden afgesproken, in maandelijkse termijnen. Nou ja, dat mocht dan later beginnen.
Of zou het zo zijn, dacht ik heimelijk, dat zij haar huis verkocht had? Dan zou zij het toch makkelijk kunnen terugbetalen, zelfs in één klap? Ik propte de gedachte snel weg.
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info