Wij omhelsden elkaar op het grote bed met de spiegels en sliepen in die houding in. Zij snurkte en ik genoot opnieuw van haar neusconcert, haar hoge burun. Zij draaide zich slapend om, in zichzelf. Energie voor zichzelf verzamelend. Ik strengelde de vingers van mijn handen onder mijn hoofd ineen. Ik draaide mijn neus naar haar oksel en rook een zweem van de bloemenweide bij haar broers boshuis.

Ik voelde mij alsof ik op de top van een berg lag, vlak onder de volle maan. Op een berg van herinneringen en gedachten over Vijgje lag ik.

Bij het ontbijt vroeg zij mij of ik haar wilde helpen bij haar scriptie over endodontologie en bucco-distale röntgenfoto's.

"Mmmm,,." zei ik, heimelijk watertandend omdat het scriptie herinneringen aan de warme voorjaarsdagen met sterke lijm bij me op haalde. Ik zag ons samen voor de computer zitten, de voeten aan elkaar gehaakt en de handen, voor onze studieconcentratie, met moeite op tafel.

"Ik weet het niet... Eenzijdige hulp van mij aan jou is niet goed voor onze verhouding. Ik heb liever dat onze talenten elkaar aanvullen. Yeteneklerimiz birbini tamamlar."

"E", zei zij, "en jij praat over liefde?" Haar stem klonk nu schel. "Ik moet heel hard studeren en drie examens nog doen. Heb je geen respect voor? Ik kan het alleen niet. Het moet snel!"

Ik kende deze dreigende klank, van toen zij mij eens telefonisch gezegd had het niet te aanvaarden dat ik nog brieven van mijn ex kreeg en dat zij van mij geen woorden maar daden verwachtte. En ook toen zij mij eens vroeg met haar zoon diens computer te gaan ruilen, omdat zij moest studeren. Toch was zij nu voor mij een lieve, dappere Seldzjoekenvrouw die, vanuit een onbekend, ver rijk, de grote oversteek naar mijn werelddeel maakte. Heldhaftig. Opnieuw zag ik haar op de kade in Antalya over de zee staren. Ik zag haar donkere ogen op Schiphol, met een woordenboek in de hand puzzelend op de Nederlandse en Engelse richtingaanwijzers. "Ik werd gek van."

Ik liep naar de computer en corrigeerde een inleiding over laterale condensatie en gutta-percha bij wortelontstekingen.

Zij aaide over mijn schouders en liep op en neer naar de strijkkamer, waar zij haar witte, medische kledingstukken in behandeling had.

Was ik niet een lulletje, dat ik dit deed, terwijl zij straks misschien weer verder ging met vrijers zoeken?

Toen het klaar was zei ik dat ik het erg leuk vond om te doen, maar dat de rest van het scriptie toch echt door een van haar nieuwe vrienden zou moeten worden bijgestaan. Hoe kon ik doorgaan, zolang het uit was tussen ons en zij mogelijk een ander had?

"Ik moet nadenken", verzonk zij, met een ijle Seldzjoekse stemklank.

We gingen op de bank, naast elkaar.

"Eigenlijk", zei zij, "die andere mannen van de relatie-website geen Roel. Zij willen naar het café en daar heb ik geen tijd voor. Wij kunnen samen studeren. Van jou word ik nog steeds geel."

"Een aardig symptoom", moedigde ik haar aan.
"Goed", zei zij betoverend, "wij maken relatie."
Zij gooide haar hoofd in de nek en lachte me toe.
"Dus wat zijn wij van elkaar?"
"Wij zijn partners", besliste zij.

Wij zoenden elkaar. Onder de uit zee oprijzende Egeïsche bergen, die ingelijst en gefotografeerd, schuin onder elkaar, aan de muur hingen.

"Ik zeg niet dat wij tot de dood bij elkaar blijven", zei zij, "en ook wij gaan niet samenwonen."
"Maar houden wij van elkaar?" fluisterde ik.
"Ja, wij houden van bijelkaar."
"Zeker."
" Eigenlijk jij bent heel jong. Jij hebt heel veel energie."
Het was, van haar lippen, een bezwerende spreuk.
"En stoppen we allebei met de relatie-website?"
"Mijn lidmaatschap is binnen paar weken einde."

In de gang bij de deur, waar ik haar een paar weken terug huilend had opgetild, deed ik het nu lachend.