|
We dekten de tafel. Met m'n kop om zijn half open deur riep ik Mahmud, maar hij antwoordde, niet opkijkend van zijn scherm en overstemd door laserkogels, dat we even moesten wachten.
Zij kwam bij mij op schoot zitten, opnieuw, aan de gedekte tafel.
"Je bent toch niet van binnen boos?" vroeg zij. "Nee", antwoordde ik.
"Ja, maar ech niet? Dat niet met e-mail later boos antwoord komt?"
"Nee", zei ik. Je mag, fluisterde het hagelwitte tafellaken, het genot van haar nabijheid niet opofferen aan een zinloze ruzie.
Omdat ik een nieuwe wind om mijn oren hoorde blazen, dat op de een of andere manier er uitkomst zou komen, zolang wij maar van elkaar hielden. Elk uur met haar was er één.
"Dit is mijn vakantiehuis", zei ik ontspannen.
"Nee", antwoordde zij, "dit is liefdeshuis."
Zij nam de telefoon op en zij reageerde met een hoog en enthousiast canim benim, mijn schatje. Mamma aan de lijn. Met een verontschuldigend lachje trok zij zich terug naar de slaapkamer. Koerend tegen het rode ding in haar hand. Ik ijsbeerde op de gang, met de handen achter de oren. Ging het over de verkoop van de tijdmachine? Zij bedroog mij, huiverde ik, en toch had ik geen vrouw liever dan deze.
's Nachts draaide zij haar benen om mijn benen en ik stopte mijn neus in haar haren. Haar borsten, als vliegende pagegaaien tegen mij pratend, vervulden me en ik voelde mij zo krachtig als Kemal Atatürk zich gevoeld moest hebben toen hij in de armen van zijn Antalyase secretaresse lag. De maan wenkte voor het raam. Ik wist dat ik de volgende ochtend mijn generaals bijeen zou roepen om de kanonnen te testen en een beslissende veldtocht te plannen. Tegen de westelijke Gealliëerden. En om de afvallige Koerden in de pan te hakken. Vijgje had het ook niet op hen.
's Ochtends pakte ik de nieuwe tandenborstel. In de spiegel glurend naar de kleine vrouw die met een baretachtige badmuts onder de douche spetterde en verlegen naar mij glimlachte. Hopelijk zou zij naar mijn radioprogramma luisteren. Ik zou het dan in bedekte termen over mijn gevoel voor haar hebben.
De datum voor haar laatste, beslissende examen over kunstgebitten lag eindelijk vast. Over twee weken, schriftelijk bij professor S.
"Voel je je zenuwachtig?", vroeg ik over de telefoon.
"Nee hoor", antwoordde zij, electrisch. "Maar binnen ben ik onrustig."
"Wat is dan je voorstel voor komend weekend?", vroeg ik.
"Ik wilde maar niet", zei ze. "Je weet het mijn karakter. Ik moet studeren."
"Ja", zei ik krachteloos, "ik ken je karakter."
"Jij wil met je partner zijn. Voor jou is heel moeilijk om te begrijpen dat je partner buiten jou een leefmanier heeft. Dat is nieuw voor jou. Jij hebt nog niet mijn soort vrouw ontmoet in je leven. Dat is ook onbegrijpelijk voor veel mensen. Maar iedereen heeft onbegrijpelijke kanten. Iedereen zijn zenuwen op een andere manier geeft uit. Mijn manier is vluchten en alleen blijven."
Ik luisterde en wist niet wat ik zeggen moest. Snel rekende ik uit dat we elkaar dan het weekend daarna om dezelfde reden ook niet zouden zien en dat zij de week daarop in Utrecht moest werken en dat we ons dan pas na drie weken weer konden ontmoeten.
Ik zweeg. Weer geschokt. Wat kon ik zeggen, zonder te riskeren dat dit een rotgesprek zou worden? Had zij naar mijn radioprogramma geluisterd?
"Ik moeste ech studeren. Ik zette de radio aan, maar het was net klaar."
"Ik begrijp het."
"Ik word echt heel comfortabel als ik geslaagd ben!", zei Vijgje.
Ja, maar ik dan, vroeg ik me af.
"Jij begrijp mij niet. Ik moet alleen zijn. Dat is voor mijn partner altijd heel moeilijk geweest. Maar ja, ik heb ook andere goede kanten, dus zij moesten dat accepteren. Dat is niets te maken, ik heb minder behoefte voor jou dan wat je voelt voor mij."
"Maar hoe krijgen we onze relatie beter?"
|
terug naar Introductiepagina Liefdesverdriet.info