Uit de antwoorden op de enquete over liefdesverdriet bleek dat wraakbehoefte een nu en dan weerkerend motief is bij breuken in relaties.
Is wraak altijd slecht?
Kan het, mits in subtiele vorm gepleegd, niet een natuurlijk verweer zijn van een mishandeld mens? Is het met sommige vormen van wraak misschien toch niet mogelijk iets recht te zetten? Of loopt wraak altijd uit de hand?
We vroegen sommige inzenders iets over hun ervaringen op dit gebied te vertellen.
Hieronder de verhalen met eventueel een reactie van Roel eronder:
(klik op een verhaal en scroll naar beneden om betreffende verhaal te lezen)
Carolien Roodvoets over vreemdgaan - Artikel
Verhaal 14 "Geluidsopname van haar ex"
Verhaal 13 "Afscheidsbrief van wraak"
Verhaal 12
"Uit de hand gelopen wraak na naaktfoto's"
Verhaal 11 "Waarschuwing ..." (verwijderd op verzoek van schrijfster)
Verhaal 10 "Wraakbrief van een bedrogen Vlaamse"
Verhaal 09 "Lieve vrouwen die behoefte voelen zich te wreken"
Verhaal 08 "Vrouw die verslaafd is aan datingsites"
Verhaal 07 "Ava's achterhoofd" (verwijderd op verzoek van schrijfster )
Verhaal 06 "Gepaste wraak"
Verhaal 05 "Stel je voor dat-ie morgen belt!" - het verhaal van Sayang met commentaar van Petra van der Loos
Verhaal 04 "Ik pakte een priem"
Verhaal 03 "Mijn afrekening" - het verhaal van een 16-jarige halfwees
Verhaal 02 "Wraak op haar, nu het omgekeerde"
Verhaal 01 "Mijn wraak achtervolgt mij" -van een vrouw die het hem heftig betaald zette ( en haar advies voor vrouwen met een getrouwde minnaar)
Wie volgt, met zijn of haar ervaring op dit gebied?
Mail naar roelvduijn@planet.nl
Terug naar Liefdesverdriet Introductiepagina
Afscheidsbrief van wraak
Subtiele wraak na 10 jaar, van een vrouw die slachtoffer is van valse liefde
Dag Roy,
Laat me je één ding heel duidelijk zeggen: De tijd maakt niet uit. Al was ons contact in
een volgend leven teruggekomen. Of een universum verder. Maar nu komt het na 10
jaar, ook goed. Jij hebt mij gezocht en gevonden; lang leve internet. En out of the blue
mail je mij, na al die jaren stilte, vele mooie woorden. Je bespringt me, als een geile
bok, met ranzige vragen.
Wilt weten of ik getrouwd ben, hoeveel mannen ik na jou gehad heb… Ben ik nog steeds
zo bloedmooi, zo opwindend, zo sexy, is mijn kontje nog zo prachtig? ...
Je schrijft dat je gescheiden bent van je vrouw, vijf jaar geleden. Ik had het 10 jaar
geleden al voorspeld. En nu heb je sinds een paar jaar een nieuwe vriendin, maar je zoekt
contact met mij… Waarom? …
Verdomme, Roy, verdomme!!.
Ja, ik ben boos. Meer dan dat. Geïrriteerd, woedend. Het hele verhaal komt in één
golf terug naar boven. Meer en harder dan ik had verwacht, na de eerste “goh, na al die
jaren” reactie.
Destijds…destijds was ik witheet. Alleen heb je daar weinig van gemerkt. Omdat je
zo enorm opgesloten zat in jezelf. Wat moest ik doen? Een muur had meer sjoege
gegeven dan jij. Alles, alles heb ik geprobeerd. Ik heb zelfs, om weer contact met je af
te dwingen, gemaild dat ik dacht dat ik zwanger van je was, weet je nog? … Jouw
reactie was ijskoud: ben al sinds jaren gesteriliseerd, heb ik je alleen nooit verteld,
succes ermee.
En ik… ging door de grond.
Niets hielp, de deur was potdicht, je wilde opeens niets meer van mij weten! Maar toen,
op een middag, kwam onverwacht de waarheid aan het licht. Terwijl je jouw vrouw met
mij bedroog, flikte je het mij met een derde te besodemieteren...!!
Mijn wereld stond stil, een vlijmscherp mes doorkliefde mijn ziel. Mijn uitgerukte hart
legde jij zorgvuldig te weken in een bak zoutzuur.
Ik kon het niet geloven. Niet na alles wat er tussen ons gebeurd, gezegd, gedacht en
uitgesproken was…we hadden het zelfs al gehad over samen reizen, samen naar Down
Under, naar Nieuw Zeeland!! Jij zou bij je vrouw weggaan, je hield zo zielsveel van mij,
ik was het mooiste, het beste, het geweldigste dat jou ooit was overkomen. Er lag een
toekomst voor ons samen, aan de andere kant van de wereld, je bezwoer het mij.
Ik had zelfs mijn appartement al te koop gezet, dat wist je, verdomme, je wist het!!
Ik had moeder van je kinderen willen worden! En dan opeens zomaar een ander??
Waarom Roy, waarom?? Antwoord heb je mij nooit gegeven, je kon het niet uitleggen,
zat zo op slot. En nu weet je het nog niet, maar je mailt dat je mij terugwilt.
Maandenlang heb ik destijds nagedacht. Erover heen geleefd. Het weggestopt. Bedekt
met lagen logisch denken. Maar daaronder smeulde mijn woede, mijn vertrapte hart en
ook gekrenkte trots. Wie dacht jij wel helemaal dat je was? Mij op zo’n manier af te
wijzen? En onder al dat rondkauwen en broeden groeide een kleine zaadje. Van haat.
Felle, bijtende, vlammende HAAT.
Iets wat mij totaal vreemd was. En nu, voor het eerst, voelde ik dat. Haat naar jou,
haat naar haar, en nijd naar jouw vrouw, hoewel ik voor haar soms ook medelijden voelde.
Je zal maar met twee vrouwen tegelijk door je liefhebbende, brave echtgenoot
besodemieterd worden… heeft ze het ooit geweten? Zeg maar niets, ongelofelijke
lamlul, zelfs daarvoor heb je the guts niet gehad!
Meer dan tig keer heb ik overwogen ’s nachts naar je toe te rijden. Wist waar je
woonde. Ik wist jullie telefoonnummer, ik had je privé mailadres, ik wist hoe je vrouw
van haar meisjesnaam heette. Maar dan, wat zou ik dan doen? Je auto ‘s nachts
bekladden met lichtgevende verf? De teksten laten zich raden… Je koplampen
stukrammen? Een dik pak met al onze mailcorrespondentie met al jouw valse beloftes
door jullie brievenbus duwen? Stenen door de ramen donderen, jullie wakker krijsen en
je dan midden in je gezicht slaan, je bespugen, de haren uit je hoofd rukken of erger?
Je vrouw erbij betrekken, jou dwingen het adres van dat secreet te geven waarmee je
ons beide bedroog? Haar vermoorden terwijl jij gedwongen werd toe te kijken? Jou
daarna in stukken uiteen scheuren en je in 12 delen begraven?
Zo heb ik nog talloze scenario’s uitgeschilderd.. die verwerk ik misschien nog een keer in
een psychologische thriller… is dat toch nog ergens goed voor.
En toen stortte ik in. Volledig. Maandenlang ben ik uit de running geweest tot ik
uiteindelijk nog 46 kilo woog. Het enige waarop ik teerde was de haat naar jou toe.
Daarna heb ik het losgelaten, ik moest wel. Ik heb de absolute bodem van mezelf gezien
… zoals de Engelsen zo mooi zeggen: you ‘ve been there… Het was erop of eronder. Ik
heb gekozen voor erop.
Daarna heb ik het leven weer opgepakt. Met ups en downs. Domme en stomme dingen
gedaan, leuke en maffe dingen, mooie en lieve dingen, foute en stoute dingen. En ja, ook
heel verstandige dingen. Van baan naar baan gehupt; een tijd weggeweest. En langzaam
aan word je als mens, als vrouw, steeds wijzer.
Je vraagt waarom ik nu zo boos ben… waarom ik na 10 jaar nog zo reageer. Wat denk
je, zou het misschien de frustratie over “toen” kunnen zijn? Frustratie die ik nooit aan
jou kwijt heb gekund, die ik nooit met je heb kunnen delen. Omdat jouw muren
hermetisch gesloten waren. Maar nu, eindelijk, na 10 jaar, krijg ik de kans jou alsnog te
laten weten hoe ik me toen gevoeld heb.
Misschien wilde ik nu in eerste instantie alsnog wraak nemen.. maar dat heeft geen zin,
geen enkele zin. Dat begin ik steeds meer te voelen, te begrijpen. Hierbij laat ik dat
los.
Je zegt dat het je spijt hoe het gelopen is, dat je het echt niet wist. Ik moet er maar
vanuit gaan dat die spijt oprecht is, net zoals destijds je liefde voor mij ook oprecht
moest lijken.
Ik hoop dat je eindelijk de weg met en in jezelf vindt. Daar wil ik het bij laten, zodat ik
het hoofdstuk van mijn woede kan afsluiten. Mail me nooit meer, laat me voorgoed met
rust en nee, ik wil jou nooit meer zien. Want weet je, ik ben gelukkig met mijn leven.
Oh ja… en ik ben ook heel gelukkig in de liefde. Echte liefde. Van een fantastische man
waarmee ik twee prachtige dochtertjes heb. Vaarwel Roy.
Monique