Uit de antwoorden op de enquete over liefdesverdriet bleek dat wraakbehoefte een nu en dan weerkerend motief is bij breuken in relaties.

Is wraak altijd slecht?

Kan het, mits in subtiele vorm gepleegd, niet een natuurlijk verweer zijn van een mishandeld mens? Is het met sommige vormen van wraak misschien toch niet mogelijk iets recht te zetten? Of loopt wraak altijd uit de hand?

We vroegen sommige inzenders iets over hun ervaringen op dit gebied te vertellen.

Hieronder de verhalen met eventueel een reactie van Roel eronder:
(klik op een verhaal en scroll naar beneden om betreffende verhaal te lezen)


Carolien Roodvoets over vreemdgaan - Artikel
Verhaal 14 "Geluidsopname van haar ex"
Verhaal 13 "Afscheidsbrief van wraak"
Verhaal 12 "Uit de hand gelopen wraak na naaktfoto's"
Verhaal 11 "Waarschuwing ..." (verwijderd op verzoek van schrijfster)
Verhaal 10 "Wraakbrief van een bedrogen Vlaamse"
Verhaal 09 "Lieve vrouwen die behoefte voelen zich te wreken"
Verhaal 08 "Vrouw die verslaafd is aan datingsites"
Verhaal 07 "Ava's achterhoofd" (verwijderd op verzoek van schrijfster )
Verhaal 06 "Gepaste wraak"
Verhaal 05 "Stel je voor dat-ie morgen belt!" - het verhaal van Sayang met commentaar van Petra van der Loos
Verhaal 04 "Ik pakte een priem"
Verhaal 03 "Mijn afrekening" - het verhaal van een 16-jarige halfwees
Verhaal 02 "Wraak op haar, nu het omgekeerde"
Verhaal 01 "Mijn wraak achtervolgt mij" -van een vrouw die het hem heftig betaald zette ( en haar advies voor vrouwen met een getrouwde minnaar)

Wie volgt, met zijn of haar ervaring op dit gebied?
Mail naar roelvduijn@planet.nl

Terug naar Liefdesverdriet Introductiepagina

Wraak op haar, nu het omgekeerde

Ik heb wraak genomen op iemand waar ik verliefd op was. Wij waren verliefd op elkaar geworden zonder dat wij dat van elkaar wisten. We hadden ook allebei een relatie.

Zij had iets meegemaakt wat haar een groot trauma had bezorgd. Dit had ze nog nooit aan iemand verteld, ook niet aan haar vriend.
Ze voelde zich angstig in het leven, wat haar zeer beperkte.  
Uiteindelijk is ze bij het bedrijf terecht gekomen waar ik ook werkte.

Zij werkte op een werkplek waar ze alleen was. In mijn pauze zat ik daar altijd, bij haar voorgangster al.
Eerst vond ze dat maar raar,  
toen begon ze mij aardig te vinden, daarna is ze verliefd op mij geworden. We hadden hetzelfde gevoel voor humor en dezelfde kijk op het leven. Sommige gesprekken waren heel intiem.

Zij had voor maatschappelijk werkster gestudeerd ik was aan een cursus psychologie begonnen. Genoeg gespreksstof dus. Ik was ook niet bang om mijzelf helemaal open te stellen. Ze durfde voor het eerst te praten over een gebeurtenis die haar hele leven op zijn kop had gezet. Wij zijn zelfs op onze vrije dag naar Utrecht gegaan om eens rustig met elkaar te praten.
Op die dag heb ik haar laten weten wat ik werkelijk voor haar voelde. Zij was ook verliefd op mij geworden, maar besloot dat het leven met haar vriend te belangrijk voor haar was. Ze hadden samen een winkel.


Twee jaar niet gepraat

Ik was er kapot van. Ik ben er maanden ziek van geweest. Ik trok het contact met haar niet meer, dit was te pijnlijk. Ik heb twee jaar niet meer met haar gepraat. Al die tijd heb ik de gedachte gehad dat ze een keer  
in zou gaan zien dat ze mij nodig had. Het was een gespannen tijd. We zagen elkaar bijna iedere dag!

Toen er een reorganisatie werd aangekondigd wat tot gevolg had dat we elkaar niet meer zouden zien, heb ik toch maar gevraagd of we niet moesten praten. Ze stemde toe.
Ik had veel te hoge verwachtingen.  
Ze was allang niet meer verliefd op mij, had ook andere mensen ontmoet met wie ze goed kon praten. Ze had tegen haar vriend wel gezegd dat ik verliefd op haar was geworden, maar niet dat zij verliefd op mij was!  
Ik was woedend. Ik voelde me zo aan de kant gezet: onder gescheten!

De volgende werkdag heb ik dit haar ook verteld. Ze moest van mij aan haar vriend vertellen dat zij ook verliefd op mij was geworden. Ik heb haar voor alles uitgemaakt. "Autist!"
Ze heeft toen gezegd dat ze het haar vriend zou vertellen. Om er zeker van te zijn dat hij het te weten zou komen heb ik hem een aantal brieven gegeven. Wij hadden nog wel schriftelijk contact gehad.
Uit deze brieven bleek duidelijk dat zij verliefd op mij was geweest.
Ik ben naar hun winkel gegaan en heb hem de brieven gegeven. Hij vroeg nog "Wat ga je doen?"
Ik gaf hem daar geen antwoord op.

Wij zagen elkaar nog wel eens op het werk, maar we bleven zakelijk.
Een half jaar na dit gebeuren heb ik ander werk gevonden.
Dit is nu bijna vijf jaar geleden. Hoe ik er nu over denk?
Ik heb het hier een jaar geleden nog met een collega over gehad.
Toch voelde ik nog steeds verdriet, wat mij eigenlijk zelf verbaasde. Ik heb het toch een beetje verdrongen, denk ik.

Ik heb er ook wel spijt van dat ik het toen zo aangepakt heb. Ik heb er zelfs aan gedacht een excuusbrief te sturen, vooral de laatste tijd. Ik weet niet hoe zij daar op zal reageren en of ze daar wel behoefte aan heeft. Ik vind het nu heel erg dat ik eerst een soort steun en toeverlaat was en later een "vijand".

Ik zit vol met emoties. Ik probeer die tijd van het wraak nemen te herbeleven. Ik zal nog duidelijker zijn.

Ik schreef dat Ingrid iets had mee gemaakt wat haar leven op zijn kop had gezet. Ik zal uitleggen wat dit was. Op haar achttiende had ze een vakantiebaantje in een groentewinkel. Toen ze alleen was met een collega is ze door hem verkracht. Dit heeft ze toen niet verteld aan haar vriend. Hij was niet te bereiken per telefoon. Haar ouders waren op vakantie. Ze voelde zich helemaal alleen. Ze heeft twee uur onder de douche gestaan en besloten om het dan maar helemaal niet meer aan iemand te vertellen.

De invloed die deze gebeurtenis had op haar leven waren inmens. Ze moest stoppen met haar studie Aardrijkskunde. Ze deed niets meer, raakte haar vrienden en vriendinnen kwijt omdat ze zichzelf isoleerde. Ze begreep ook niet waarom haar vriend nog bij haar bleef.  
Totale ellende dus.

Pas drie jaar later is ze bij het bedrijf komen werken waar ik ook werkte. Ik weet dat dit gedeelte niets met wraak nemen te maken heeft, maar dan begrijp je het misschien beter.

Niet op hem, wel op mij verliefd

Ze heeft mij later ook nog verteld dat ze nooit verliefd is geweest op haar vriend, ze was gewoon van hem gaan
houden. De verliefdheid op mij was zeer heftig. Haar vriend en zij hadden een kleding waar zij helemaal voor leefde.  
Volgens mij is dit de enige reden geweest dat ze het niet heeft uitgemaakt met hem.

Ik heb later wel eens gedacht, stel dat ze die winkel niet hadden of dat ik ook zo'n winkel had, wat was er dan  
gebeurd. Ik heb hier zoveel pijn om gehad, was helemaal uit het lood geslagen. Ik bedoel... Ik was wel de eerste die ze zo vertrouwde, waar ze zich zo veilig bij voelde dat ze het heeft durven te vertellen. Ik wist het eerder dan haar eigen vriend! Daarom dus de wraak die ik heb genomen.

Ik had niets gepland, het was gewoon het gevoel van dat moment.
Na ons laatste gesprek voelde ik mij weer zo verdrietig, zo leeg.
Ben ik dan toch niet zo belangrijk voor je geweest? Hoe kun je nou tegen je vriend gezegd hebben dat ik verliefd op je was geworden, maar jij niet op mij!
Het gesprek was in de ochtend. Die avond begon na  
de pijn de woede te groeien. Ik weet nog precies waar ik zat, wat voor  
muziek ik draaide en hoe ik mij voelde.

"Ik ga het je vriend vertellen, nee, jij gaat het je vriend vertellen. Hij zal het te weten komen, hij ZAL de waarheid te horen krijgen."
Ik voelde mij onrecht aangedaan. Pijn, woede en verdriet. Ik kon het bij niemand kwijt.
Na al die jaren van ellende heb jij gewoon het lef om het mij zo te brengen! Je komt zo niet van mij af! Ik ben er ook nog!
Ik kon niet anders meer, hij moest het weten. Ik heb eerst mijn woede op haar gericht. Haar verteld hoe ze mij laat voelen.

Het was een monoloog van mij. Zij zei alleen dat ze het hem zou vertellen. Om er zeker van te zijn dat hij het wist, ben ik na mijn werk naar hun winkel gegaan en hem die brieven gegeven. Dit heeft denk ik wel geholpen in het verwerkingsproces. Een aantal maanden later was ik veel "losser" van haar.


Peter

En toch, beste Peter, had je het zo moeten doen?

Het verschil met het vorige verhaal is dat zij jou geen echt onrecht gedaan heeft; ook al was zij verliefd op jou en jij op haar.

In haar openheid had zij haar kwetsbaarheid aan jou getoond, dus ik kan me voorstellen dat je ook spijt hebt gekregen van deze wraak. Zou je haar dat toch maar niet alsnog schrijven?

Of is de waarheid nog genuanceerder?

Roel 


Peter: "Ik kon niets anders"

Hallo Roel,

Bedankt voor je reactie.Nu ik dit aan het schrijven ben zit ik vol met emoties.
Ik probeer die tijd van het wraak nemen te herbeleven. 
 
Ik schreef dat ZIJ iets had mee gemaakt wat haar leven op zijn kop had gezet. Ik zal uitleggen wat dit was. Op haar achttiende had ze een vakantiebaantje in een groentewinkel. Toen ze alleen was met een collega heeft zij iets vreselijks meegemaakt, Dit heeft ze toen niet verteld aan haar vriend. Hij was niet te bereiken per telefoon. Haar ouders waren op vakantie. Ze voelde zich helemaal alleen. Ze heeft twee uur onder de douche gestaan en besloten om het dan maar helemaal niet meer aan iemand te vertellen.  De invloed die deze gebeurtenis had op haar leven waren inmens. Ze moest stoppen met haar studie. Ze deed niets meer, raakte haar vrienden en vriendinnen kwijt omdat ze zichzelf isoleerde. Ze begreep ook niet waarom haar vriend nog bij haar bleef.

Totale ellende dus.  Pas drie jaar later is ze bij het bedrijf komen werken waar ik ook werkte. Via haar tante die ook bij ons werkte. Hoe het contact tussen ons groeide heb ik al uitgelegd.
Ze heeft mij later ook nog verteld dat ze nooit verliefd is geweest op haar vriend. Ze was gewoon van hem gaan houden. De verliefdheid op mij was zeer heftig. Haar vriend en zij hadden een winkel waar zij helemaal voor leefde. Volgens mij is dit de enige reden geweest dat ze het niet heeft uitgemaakt met hem. Ik heb later wel eens gedacht, stel dat ze die winkel niet hadden of dat ik ook zo'n winkel had, wat was er dan gebeurd. Ik heb hier zoveel pijn om gehad, was helemaal uit het lood geslagen.

Ik bedoel... Ik was wel de eerste die ze zo vertrouwde, waar ze zich zo veilig bij voelde dat ze het heeft durven te vertellen.  Ik wist het eerder dan haar eigen vriend! Daarom dus de wraak die ik heb genomen. Ik heb niets zitten plannen, het was gewoon het gevoel van dat moment. Na ons laatste gesprek voelde ik mij weer zo verdrietig, zo leeg.  Ben ik dan toch niet zo belangrijk voor je geweest? Hoe kun je nou tegen je vriend gezegd hebben dat ik verliefd op je was geworden, maar jij niet op mij! Het gesprek was in de ochtend. Die avond begon na de pijn de woede te groeien. Ik weet nog precies waar ik zat,  welke muziek ik draaide en hoe ik mij voelde. "Ik ga het je vriend vertellen, nee, jij gaat het je vriend vertellen. Hij zal het te weten komen, hij
zal de waarheid te horen krijgen."  Ik voelde mij zoveel onrecht aangedaan! Pijn, woede en verdriet. Ik kon het bij niemand kwijt. ( 
Na al die jaren van ellende heb jij gewoon het lef om het mij zo te brengen! Je komt zo niet van mij af! Ik ben er ook nog, mij ontbreekt het niet aan eigenwaarde!  Ik kon niet anders meer, hij moest het weten. Ik heb eerst mijn woede op haar gericht. Haar verteld hoe ze mij laat voelen. Het was een monoloog van mij, ze zei alleen dat ze het hem zou vertellen. Om er zeker van te zijn dat hij het wist, ben ik na mijn werk naar hun winkel gegaan en hem die brieven gegeven.
Dit heeft denk ik wel geholpen in het verwerkingsproces. Een aantal aanden later was ik veel losser van haar.

Peter

Terug naar Liefdesverdriet Introductiepagina