Uit de antwoorden op de enquete over liefdesverdriet bleek dat wraakbehoefte een nu en dan weerkerend motief is bij breuken in relaties.
Is wraak altijd slecht?
Kan het, mits in subtiele vorm gepleegd, niet een natuurlijk verweer zijn van een mishandeld mens? Is het met sommige vormen van wraak misschien toch niet mogelijk iets recht te zetten? Of loopt wraak altijd uit de hand?
We vroegen sommige inzenders iets over hun ervaringen op dit gebied te vertellen.
Hieronder de verhalen met eventueel een reactie van Roel eronder:
(klik op een verhaal en scroll naar beneden om betreffende verhaal te lezen)
Carolien Roodvoets over vreemdgaan - Artikel
Verhaal 14 "Geluidsopname van haar ex"
Verhaal 13 "Afscheidsbrief van wraak"
Verhaal 12
"Uit de hand gelopen wraak na naaktfoto's"
Verhaal 11 "Waarschuwing ..." (verwijderd op verzoek van schrijfster)
Verhaal 10 "Wraakbrief van een bedrogen Vlaamse"
Verhaal 09 "Lieve vrouwen die behoefte voelen zich te wreken"
Verhaal 08 "Vrouw die verslaafd is aan datingsites"
Verhaal 07 "Ava's achterhoofd" (verwijderd op verzoek van schrijfster )
Verhaal 06 "Gepaste wraak"
Verhaal 05 "Stel je voor dat-ie morgen belt!" - het verhaal van Sayang met commentaar van Petra van der Loos
Verhaal 04 "Ik pakte een priem"
Verhaal 03 "Mijn afrekening" - het verhaal van een 16-jarige halfwees
Verhaal 02 "Wraak op haar, nu het omgekeerde"
Verhaal 01 "Mijn wraak achtervolgt mij" -van een vrouw die het hem heftig betaald zette ( en haar advies voor vrouwen met een getrouwde minnaar)
Wie volgt, met zijn of haar ervaring op dit gebied?
Mail naar roelvduijn@planet.nl
Terug naar Liefdesverdriet Introductiepagina
Stel je voor dat-ie morgen belt!
Ook ik ben zo'n sukkel die gevallen is voor een getrouwde man. 2 Jaar geleden was ik een levenslustige vrolijke vrouw, met plezier in t leven en
alles wat ze deed. Niet op zoek naar een relatie.
En toen kwam ik 'm
tegen. Een avondje uit met vriendinnen en hij was met een groepje mannen.
Aan de praat geraakt, gedanst en uiteindelijk toegegeven aan de lust. Nog
meer gepraat, gelachen en toen ik naar huis ging was t al licht. Bewust geen
nummers uitgewisseld. Maar na 3 dagen had ie me via via opgespoord en zei hij
dat ie me niet uit zn hoofd kon zetten en me wilde zien. Ik was gevleid,
hij had er veel moeite voor gedaan en vanaf toen werd ik elke dag gebeld. Om
te kletsen en te lachen. En we hadden veel lol.
Natuurlijk kon t niet
uitblijven om weer af te spreken en na 2 weken was t zover en waren we
allebei stiknerveus. Geprobeerd t af te remmen en af en toe elkaar gezien.
Wel veel sms en telefoonverkeer. Toen ie na 3 maanden met vakantie ging en we
3 weken geen contact hadden gaf hij toe verliefd te zijn en me heel erg te
hebben gemist. Ik was op dat moment nog niet verliefd, vond die aandacht
leuk en de sex goed. Toen hij toegaf verliefd op me te zijn heb ik t
gevoel toegelaten en me mee laten voeren op die roze wolk. Ik hield mijn
dubbelleven voor de keurige buitenwereld verborgen, straalde van geluk wat
ook te zien was. En maakte iemand anders gelukkig.
Ik had geen verwachtingen, nam genoegen met het derde persoon zijn en vond ook dat hij zelf maar een conclusie moest trekken. Na 5 maanden gekapt omdat t te emotioneel werd en
na 5 weken elkaar weer opgezocht omdat ik t niet trok. Hij vond t ook
moeilijk, miste me maar hoorde bij zn vrouw en kinderen. Ik accepteerde alles. Ik was toch uiteindelijk die ene waar t bijzonder mee was en wat mij betreft had t nog jaren zo door kunnen gaan. Tot hij die baan aangeboden kreeg in een ander land. En toe brak bij mij de paniek uit, ik kon m niet meer missen en hij zou weggaan. Toch vond ik nog de kracht om te beseffen
dat ik niet zo verder kon en heb ik t contact verbroken.
Hij was doordeweeks niet meer in Nederland dus ook geen tijd om mij te zien. Ik heb me op advies van vriendinnen aangemeld op een datingsite. Een aantal keren afgesproken met een open vizier maar natuurlijk werkte dat ook niet, de hopeloosheid brak me op. Hij was inmiddels druk met de voorbereiding van zijn verhuizing en er
was vrijwel alleen telefooncontact. Half juli vorig jaar namen we afscheid
en natuurlijk was dat niet zonder tranen. Hij sprak uit van me te houden en
hoopte dat ik een leuke lieve man zou vinden want ik was meer waard dan een
getrouwde vent. En dat was t.
Ik worstelde me de zomer door, eind augustus belde hij weer om bij te kletsen en heb ik voor t eerst uitgesproken van m te houden en niet zonder m te kunnen. Daarna elke maand een keer ontmoet maar inmiddels was er daar een nieuw liefje op de proppen gekomen. En dat is de druppel. In december werd me gezegd niet meer te sms-en. Ik worstel nu een jaar met verdriet, daar is woede bijgekomen en de dagen wisselen zich af
tussen wanhoop, nachten wakker liggen, kwampachtig bezig blijven en daar
geen enkel plezier aan te beleven. Dagen van wraakzucht en haat. En toch maar
hopen dat-ie belt en me wil zien.
Ik walg van mezelf, ben bang dat ik nooit
meer zo'n diepe liefde voor iemand kan voelen of durven toelaten en
realiseer me heus wel dat ik mn eigen leven verpest. En omdat ik niet meer weet of t obsessie is geworden of liefde overheerst t verdriet. Ik kan niet aan m denken of over m praten zonder die knoop in mn lijf en brok in mn
keel, kan er met niemand echt over praten want helaas, ik ben ook zo'n
sukkel. Inmiddels tel ik de dagen af en loop ik met t wraakgevoel rond om
zn vrouw te confronteren met haar overspelige man, die met olifantenpoten
door t leven stapt en thuis de gelukkige vader uithangt. En toch durf ik t niet. Stel je voor dat ie morgen belt om me te zien....
Sayang
Commentaar van Petra op Sayang
En de brief van deze vrouw raakt me diep, ik weet wat ze voelt en ik ken haar verdriet. Toch moet ook zij verder, maar ik kan begrijpen dat een nieuwe liefde onmogelijk lijkt. Maar ik hoop echt dat zij hem niet aan zijn vrouw verraadt.. Even is de wraak zoet.Maar je krijgt megaspijt, je leven lang. En het helpt niet.
Gelukkig ben ik niet de enige, al gun ik dit verdriet niemand. Soms begrijp ik nog steeds niets van mezelf. Waarom deed ik dit mezelf aan? En waarom blijf je denken dat hij de enige ware is?
Jij toch niet voor hem?
Al doet hij je dat wel geloven, maar handelen doet hij totaal anders. Als iemand me dat nog eens kan uitleggen, want dat is voor mij totaal onbegrijpelijk. Of hou je dan niet genoeg van jezelf? Juist op het moment dat ik wilde kiezen voor een ander leven koos ik voor nog meer ellende, al zag ik dat toen natuurlijk totaal anders. Misschien was het toch wat te eng, helemaal alleen zijn. Zou het een bepaald type vrouwen overkomen?
Ik zie op dit moment hetzelfde gebeuren bij een collega van me, ook een sterke vrouw, en ik zie het verdriet dat ze heeft. Hij laat haar gewoon achter en mag geen contact meer met haar hebben van zijn vrouw. En daar houdt hij zich aan. Dat is toch de makkelijkste weg? Hij ziet niets van het verdriet dat de ander heeft en hij zit weer thuis met de pootjes omhoog bij zijn vrouw, waarvan hij WEL vindt dat hij haar veel verdriet heeft gedaan.
En jij, als zijn minnares, dan?
Maar jij wist toch waar je aan begon?
Jouw verdriet is je eigen schuld en los je maar zelf op, als hij z'n leventje maar kan voortzetten. Weet je wat mijn ex zei:" Hoe denk je dat mijn leven er uit zal zien als mijn vrouw er achter komt? Ik word constant gecontroleerd en ben mijn vrijheid kwijt, ik heb geen leven meer,."
Dat was voor hem belangrijk, niet ik.
Waarom kost het zoveel meer moeite over een relatie heen te komen met een gebonden persoon dan in een gewone liefdesbreuk?
De duur en heftigheid van het verdriet past toch eigenlijk niet bij de ongelijkheid van deze relaties, of juist wel? Is het omdat juist hij onbereikbaar is? Of heb je zoveel verdriet om te verbloemen dat je jezelf wel erg dom vind?
Dat denk ik zelf niet. Maar een mens zit soms vreemd in elkaar. Het enige dat bij mij helpt is afleiding, als het verdriet iets lijkt te zakken jezelf ertoe zetten weer leuke dingen te gaan opzoeken en mensen die van je houden weer toe te laten, gewoon wat aangenaam gezelschap zoeken en daarvan genieten.
Laatst was ik met mijn vriendin, die mij al kent vanaf mijn 11e en met wie mijn hele leven verbonden is aan het wandelen geweest op een zonnige dag en we dronken een verrukkelijk biertje in de zon op een terrasje midden in de heuvels en ik was echt even zo gelukkig met het leven. Toen dacht ik: het komt weer terug en je kan het lekker niet tegenhouden. Ik wilde het wel uitschreeuwen.
Sinds die dag denk ik niet meer constant aan hem, nog maar 25 keer per dag ipv 250.
Petra van der Loos