LIEFDESGELUK van INEZ

De kracht van de liefde


Nog wat nadromend over de viering van mijn 53e verjaardag van het afgelopen week-end met zoveel lieve mensen om me heen , besluit ik om wat achterstallige administratie e.d. te gaan doen op deze zonnige dinsdagochtend in maart 2008.

Maar eerst nog een kopje koffie! Ik pak het nieuwe nr. van Engagement(Het maandblad van de Nederlandse Vereniging van Autisme) en lees het ervaringsverhaal van iemand die getrouwd is met een partner met ASS.(Stoornis in het Autistisch Spectrum)
Voor de zoveelste keer lees ik herkenning, voel de onmacht en ik schiet vol.Zal het me dan altijd blijven achtervolgen? Kom ik er dan nooit los van? Ik weet van niet, het is een deel van mijn leven welke zich voortzet in Zoon. Als vanzelf loop ik naar de pc, ik MOET hier van mezelf op reageren…


Mijn ervaringsverhaal
16 was ik, toen HIJ in m’n leven kwam,lang, slungelig, 3 jaar ouder en gek op me. Ja, ook ik was verliefd en we kregen een vaste relatie. Na 11/2 jaar ging ik verhuizen naar de andere kant van het land en kreeg nieuwe vrienden, vriendinnen. Hij vond dit erg moeilijk, verbrak de relatie.
Op mijn 20e trouwde ik(ik zou eens kunnen overblijven…) en kreeg 3 prachtige zoons. Ik had geen baan buitenshuis, maar ontwikkelde me wel door het volgen van cursussen, op allerlei gebied.
Ik miste veel in dit huwelijk, diepgang voornamelijk, het was een rustige lieve man waarmee ik was getrouwd, maar er zat niet heel veel bij..Na 25 jaar(!), ik was toen 38, heeft Hij me weer opgezocht, we maakten een afspraak, lang verhaal kort, ik verbrandde alle schepen achter me en ging met hem mee, naar een voor mij volkomen onbekende plaats in wederom de andere kant van het land. In de buurt van toen.
Mijn 3 puberzoons bleven achter me staan(,gingen niet met me mee, vanwege vrienden, school en sport) ondanks dat er uiteraard heel wat op ze af kwam. Mijn band met hen is onverbrekelijk, ze zijn ook altijd bij me gekomen, ook nu nog, nu ze zelf alle drie al een relatie hebben en samenwonen c.q. getrouwd zijn, is onze band heel intiem en sterk.

Hij en ik trouwden en kregen een kind. Zeer gewenst.Ik was 40 en wederom moeder geworden van een prachtige zoon.
Voor de geboorte waren er al problemen, er gebeurden dingen die ik niet begreep.Toen.Er was agressie, boosheid.Maar toch ook veel liefde.
Na de geboorte van Zoon verergerden de woede,onmacht en agressie en al snel zocht ik hulp.Ik kreeg te horen: niet jij hoort hier te zitten, maar je man!
Niets mocht baten.Hij ging wel mee naar een aantal gesprekken, maar was absoluut niet gemotiveerd.Zag zichzelf ook niet als oorzaak.Logisch, weet ik nu.

PTSS
Resultaat: ik heb jarenlang psychologische hulp gehad.Post Traumatisch Stress Syndroom.
Maar, ik had zo veel voor deze man opgegeven, hoe kon ik zeggen dat het niet was wat ik gedacht had dat het was? En zo ploeterde ik voort.
Zoon ging naar school en er werd gezien dat hij “anders” was.

Lang verhaal wederom kort: Het syndroom van Asperger werd gediagnostiseerd, ik ben overal gaan zoeken, lezen, me gaan verdiepen en ook voor mij werd heel veel duidelijk.Voor Zoon, maar ook voor Hem.

Edoch, de agressie keerde zich ook naar het kind.De oogjes werden schuw, er was een voortdurend “op mijn hoede zijn gevoel” van Zoon en mij.Bloedneus van Zoon,blauwe plekken, handen om m’n keel. Overal beschadigingen in huis.Nooit bezoek.Toch was er bij mij altijd een weten.Een weten van dat dit iets was van Hem waar hij geen vat op had.Toch groeide ook langzaam het besef dat er een oplossing moest komen.Met name voor Zoon.Dit prachtige, sensitieve kind had hier immers niet om gevraagd? Ik had ondertussen slaaptabletten, antidepressivia.

Voorzichtig ging ik vragen, zoeken naar een oplossing. Vanaf het moment dat ik bij mezelf de innerlijke kracht heb gevonden om de stap te zetten van Hem weg te gaan hebben zich alle deuren geopend.Het was moeilijk, maar ik heb het gered.Door de kracht van de liefde.Van de mensen om mij heen.Van mezelf.

Sinds een jaar woon ik met Zoon 9 hoog, in een flat.Er heerst rust en harmonie.Er is veiligheid.Ik leef van de Bijstand, maar voel me onmetelijk rijk.Zoon is zo enorm gegroeid, zijn blik is open, hij sport, reist dagelijks met het Openbaar Vervoer van en naar school, volgt het VWO en is op sociaal gebied met sprongen vooruit gegaan. Er zijn geen remmingen meer.We hebben het meer dan goed. Ik ben zo trots op hem.Ook ik begin weer van alles te ondernemen, de zon schijnt, letterlijk en figuurlijk.


Vergeving
De kracht van vergeving, misschien hoort dat wel bij de kracht van de liefde, heb ik mogen ervaren.Hij komt nu eens per week bij Zoon en mij eten.Beiden vinden dat oke.Ze zitten wat achter de pc, soms doet Hij een klusje, soms wordt er een spelletje schaak gespeeld, soms verloopt het allemaal wat moeizaam,soms is het bijna gezellig.Meer kontakt is er niet.Zoon vraagt niet om meer en ook Hij vraagt niet om Zoon. Het is goed zo.

En toch doet het pijn als ik dan zo’n artikel als in het blad Engagement tegenkom. Voor mezelf weet ik dat ik er alles aan heb gedaan om dit huwelijk in stand te houden.Hij had me, voor meer dan 100%.Toch ging het fout.Was ik dan toch niet sterk genoeg?Ik weet dat ik WEL sterk ben,maar had het zo heel graag anders gezien.

Ja, het is de kracht van de liefde die me deze stap heeft doen zetten.

Zoon is het waard om van gehouden te worden, om een vader om zich heen te hebben.Dat is er nu niet.En daar heb ik verdriet van, dat doet pijn.En het doet pijn om te lezen dat het anderen WEL lukt om bij iemand te blijven, die eigenlijk in een andere wereld leeft.Ben ik dan egoistisch?Ook dat ben ik niet weet ik.Daar is immers Zoon?Als ik hem kan en mag blijven begeleiden op weg naar volwassenheid en zelfredzaamheid (hij is nu 12) en dat lukt, dan pas zal ik weten of het het allemaal waard is geweest, al weet ik diep in mijn hart het antwoord eigenlijk al.


Inez