LIEFDESGELUK
Anneke en Kees

Uit het duister naar het nieuwe liefdesgeluk

"De eerste maanden wantrouwde hij me" vertelt Anneke (40), in hun houten huis, vol kerstversieringen en in het bos.
"Ja", bevestigt Kees (40), "ik dacht: best leuk, zo'n vrouw, maar als ze opdondert moet ze het zelf weten. Ik was bang voor nieuwe pijn. Jarenlang was ik verliefd geweest op een vrouw die me bedroog en me tenslotte liet zitten."
Hij veegt zijn handen langs zijn baardstoppels, in een wegwerpgebaar.
"Maar na die eerste maanden heb ik gezegd", zegt Anneke met haar kin omhoog, ""je houdt van me of niet!"" Even later gingen we samenwonen, om te kijken hoe het ging. Hij had drie kinderen en ik drie."

Toch zit de meeste pijn bij haar.
"Ik zou er een boek over kunnen schrijven", zegt haar Zeeuwse tong. "Onmiddellijk na mijn geboorte liet mijn moeder al merken dat zij me niet wilde.. Ze had een zoon gewild. Zij liet me dat mijn hele leven voelen."
Ook haar vader was geen zachte. Hij sloot haar in de aardappelkelder op. Hij strafte haar als zij te veel make-up op had, omdat zij dan, volgens hem, een hoer was. Ook als zij te weinig make-up op had, omdat zij dan "onverzorgd" was. Met een plankje waar hij spijkers doorgeslagen had; de putjes zitten nog in haar rug.
Anneke kreeg mannen die aan haar vader deden denken. Slaan was gewoon. Zij moest werken. Als drinkmeisje in speciale café's, als 06-meisje dat mannen helpt fantaseren. Haar man was haar pooier.
Tot ze de geest kreeg en opveerde. Ze wilde een ander leven. Ze ging naar een psycholoog. En reageerde op Kees' kenningsmakingsadvertentie. Zo kwam ze hier, aan de Brabantse grens met Belgie.

"Het heeft lang geduurd voordat hij mij vertrouwde. En uiteindelijk zei: als je weggaat komt ik je weer terughalen! Hij is de eerste man die mij niet slaat", zegt Anneke, in het prieel naast het kippenhok.
"Ja" zegt Kees, "het gaat goed. Maar ik weet ook uit ervaring dat de liefde ineens over kan zijn. Als de liefde stopt."
Ze vertelt dat zijn ex in het begin nog wel eens langs kwam, om hem weer hoop te geven. Kees kwelde de gedachte dat Anneke, net als zijn ex, er ineens vandoor kon gaan. "Ik kon het niet aanzien", zegt zij. "Ik heb haar gevraagd weg te blijven. Dringend!"
Haar dochter van veertien schenkt ons een kopje thee in.
"In het begin was het niet makkelijk, al die kinderen bij elkaar. Zijn twee oudste kinderen negeerden haar. Zij vonden zijn ex beter. Ik negeerde hen toen ook, als reactie. Maar het kwam goed. We zijn nu allemaal dol op elkaar. En Kees mag mijn kinderen net zo goed terecht wijzen als die van hem zelf."
"Eerst aarzelde ik wel eens" zegt hij. "Ik was niet aardig tegen haar, maar toch bleef ze. Toen zag ik: zelfs nu laat zij mij niet in de steek. Op een dag besloot ik me fors op te stellen tegen mijn kinderen. Ik besloot dat als ik zou moeten kiezen, tussen haar en hen, ik zou kiezen voor mijn vrouw".
"Ook als hij slaapt" zegt Anneke vertederd, "kan ik uren naar hem kijken."
"Dat kan ik niet", zegt Kees. "Maar ik voel me rustig en veilig bij haar."
"Mijn lot", zegt Anneke, "was dat ik in een keten van agressieve mannen terecht gekomen was..."
"Heb je over hen alles verteld?" wil Kees, die even de python in het terrarium is wezen voeren, van haar weten.
"Nee, met de kinderen erbij, nou ja, je begrijpt mijn vader zijn handen zaten op verschillende manieren erg los."
"Ik het begin voelde ik aantrekkingsgracht van haar. Nu is het houden van. Maar of we tot de dood bij elkaar blijven kan ik niet garanderen."
Ik kijk haar vragend aan.
"Absoluut!" spreekt zij tegen. "Ik geef me totaal aan hem. Hij kan me breken wanneer hij wil. Dan wil ik niet langer meer. Dan emigreer ik. Nou ja, het was voor mij ook wennen in het begin. Zijn zachtaardigheid. Zijn zorgzaamheid. Het was alsof ik uit een derde wereld land een Europese snoepwinkel binnen kwam."
Sinds kort staat Kees' z'n baan op de tocht en tegelijk heeft zij haar werk achter de kassa verloren. Hij piekert over het geld, zij niet.
"Ach " zegt Anneke, "als je in je leven zoveel zwarte sneeuw gezien hebt, dan waardeer je de witte sneeuw echt boven alles."

Roel van Duijn