Lie f desverdriet.info

Brief 231207
Zo heb ik mij genezen

van een verlaten vrouw die tenslotte met hem afrekende


In december 2005 heeft M onze relatie verbroken.

We waren bijna 8 jaar samen en hadden ons 8 maanden eerder als partners laten registreren.

We waren op zoek naar een koophuis en net gestopt met anticonceptie, omdat we graag kinderen wilden. Een maand voor zijn beslissing om onze relatie te verbreken had M aangegeven dat hij twijfels had en misschien weer alleen wilde zijn; niet lang daarna kwam hierbij dat hij een collega leuk vond en zij hem ook.

Na een maand twijfels en moeilijke gesprekken gaf hij aan dat hij vrij wilde zijn en 'opnieuw wilde beginnen' en is hij op zoek gegaan naar een huis. Binnen 2 weken was hij vertrokken.

M's beslissing om de relatie te verbreken kwam onverwacht.

Hij had nooit gezegd dat hij niet gelukkig was in onze relatie en ik had dit ook niet aan hem gemerkt. Voor mij voelde de relatie goed; ik had het idee dat we elkaar goed kenden en had veel vertrouwen in een gezamenlijke toekomst. Ik was dan ook kapot van M's beslissing. Omdat hij had verteld dat hij zich wilde bezinnen en hij niet wilde uitsluiten dat het weer goed zou komen wilde ik hem de ruimte geven. Om dingen voor zichzelf te onderzoeken; ik hoopte ook dat hij op zijn beslissing terug zou komen.

We hadden af en toe contact, onder andere over regelzaken.

Nog een klap

Twee maanden na zijn vertrek kwam ik er achter dat M vrijwel meteen een relatie met zijn collega was begonnen.

 Dat was een extra klap. Ze zijn nog even uit elkaar geweest, maar hebben uiteindelijk hun relatie voortgezet. Ze wonen inmiddels samen en hebben een huis gekocht. Een half jaar na M's vertrek zijn we begonnen met het beëindigen van ons geregistreerd partnerschap, na 2 maanden was alles rond. Eind augustus 2006 hadden we onze laatste afspraak en spraken we af dat het initiatief tot contact bij mij zou liggen, omdat ik het moeilijk vond om met hem geconfronteerd te worden.

We hebben elkaar daarna nog één keer aan de telefoon gehad en verder een paar keer gemaild over de afhandeling van regelzaken.

De eerste maanden alleen was ik aan het overleven. Ik voelde me verlaten en had het gevoel dat de grond onder me was weggevaagd.

Ik had huilbuien en had nergens zin in; ik kon me geen voorstelling meer maken van mijn toekomst, alles waar ik naar toe had geleefd was weg. Ook voelde ik me verraden en, toen ik er eenmaal achter was dat M een relatie met zijn collega had, ingeruild. Toch heb ik lang hoop gehad dat het goed zou komen.

 Ik heb geprobeerd om alles wat er was er te laten zijn en ben door mijn pijn heen gegaan. Ik praatte veel met de mensen om me heen en schreef veel in mijn dagboek; ook schreef ik brieven aan M die ik niet verstuurde. Het praten en schrijven heeft me door deze moeilijke periode heen gesleept. Langzaamaan had ik het gevoel dat ik mezelf terugvond en kon ik me meer op andere dingen richten. Ik begon het leven weer de moeite waard te vinden en ondernam steeds meer nieuwe dingen die me inspireerden en energie gaven.

Na ruim een half jaar had ik het weer behoorlijk naar mijn zin.

Niet lang daarna ontmoette ik E en kregen we een relatie. De eerste maand vond ik geweldig, ik was verrast en blij dat ik verliefd was en me kon openstellen. Na een maand begonnen echter de twijfels, achteraf denk ik dat ik vooral bang was dat het weer mis zou gaan. De relatie heeft 7 maanden geduurd. Ik heb uiteindelijk de doorslag gegeven in de beslissing om te stoppen, vooral om mijn aanhoudende twijfels en onzekerheid, maar ook om een aantal andere redenen. De eerste maanden dat we uit elkaar waren had ik twijfels over de beslissing en hoopte ik dat het op termijn goed zou komen. Toen bleek dat het echt niet werkt tussen ons ben ik in een depressie beland en kwam mijn verdriet om M weer in volle kracht naar boven.

Advies

In een tijdschrift heb ik over deze website gelezen en via de mail ben ik met Roel in contact gekomen.

 Ik had het gevoel dat ik nog iets met M moest doen, maar vond het eng en moeilijk. Ik heb een aantal gesprekken met Roel gehad, waarin hij me heeft begeleid in het (verder) verwerken van mijn liefdesverdriet en het echt loslaten van M. Ik ben opnieuw begonnen met schrijven over de situatie en ik ben mijn huis doorgegaan op zoek naar spullen en andere tastbare herinneringen. Ik heb een deel van de brieven en kaarten die ik van M heb gekregen verbrand en spullen naar de kringloop gebracht. Ook heb ik spullen aan hem opgestuurd en onze ring in de zee gegooid. Het luchtte me op, maar het voelde nog niet af.

Roel adviseerde me om voor een laatste keer met M in gesprek te gaan om mijn gevoelens te uiten en aan te geven hoe zijn verraad me nog steeds raakt.

 Ik wilde dit niet, omdat ik bang was voor een teleurstelling. M heeft nooit dingen uitgelegd, verantwoordelijkheid voor zijn gedrag genomen en/of zijn excuses aangeboden; de keren dat ik wilde praten kreeg ik nauwelijks reactie. Ik was bang dat dit weer zou gebeuren en dat ik er opnieuw gefrustreerd van zou raken.

Ik besloot om op te schrijven wat ik nog zou willen zeggen en daarna te beslissen of ik de brief zou opsturen of dat ik misschien toch nog met hem wilde praten. In de weken dat ik met de brief bezig was ben ik M onverwacht tegengekomen en ben ik een gesprek met hem aangegaan. Zoals verwacht kreeg ik nauwelijks een reactie, maar het heeft me toch enorm opgelucht om hem eindelijk stevig te zeggen wat de impact is (geweest) van wat hij me heeft aangedaan. Ik voel me eindelijk bevrijd van mijn liefdesverdriet en daar ben ik blij om en dankbaar voor.

Roel, dankjewel voor je hulp en steun!

 Iris

Brief 211207
De feestdagen


Twee jaar geleden is het al weer sinds ik hem ontmoette.
Ik was naar Londen verhuisd voor een stage van 10 maanden.

De eerste dag dat ik moest werken in het hotel zag ik zijn naam op een briefje staan en voelde alsof ik hem kende en alsof ik mijn leven wilde delen met hem, ik kende hem nog geeneens. Na twee weken zag ik hem in de kantine en was op slag verliefd, maar wist niet of hij mij wel zag staan. Doordat hij voor de enigneer afdeling werkte moest hij veel contact met me opnemen en ik moest hem vaak bellen als er weer wat kapot was. Door die korte gesprekjes en samen sigaretten roken buiten begon ik steeds meer voor hem te voelen.
Op een dag hadden we afgesproken in het casino, waar we niet van elkaar af konden blijven. De volgende ochtend toen hij naar zijn werk moest en ik vrij was had ik zo pijn in me hart, dat hij wegging en kon niet wachtte tot ik hem weer zag. Vele afspraakjes volgde en elke keer deed het pijn als ik hem weg zag gaan, ik had geen leven als ik hem niet zag, lag alleen maar op bed, tv te kijken en als hij me belde snachts of wanneer dan ook, dan zorgde ik ervoor dat ik er gelijk was.
We hebben samen zulke leuke dingen meegemaakt, maar ook veel ruzies.

Het was voor kerst en we gingen 2 maanden met elkaar om toen hij me vertelde dat hij me meer zag als een zus dan als zijn vriend, ik heb gehuild, waarom... Tijdens kerst en oud en nieuw waren we allebei naar onze eigen land terug gegaan om de feestdagen te vieren. Toen ik hem weer zag, was het weer zoals vanouds, we zoende en alles. Maar ergens diep van binnen wist ik dat het niet klopte. De liefde was er voor mij nog steeds net zoals helaas de ruzies.

In maart ben ik weer voor een weekje naar Nederland terug gegaan en hij naar Italie, toen we terug kwamen, hebben we gelijk met elkaar afgesproken, 3 dagen waren we weer onafscheidelijk en toen gebeurde het hij vertelde mij op die derde dag dat hij niet meer met me mee naar huis ging, ik heb gehuild en geschreeuwd en gehuild, ik heb hem de dood ingewenst.
Na verloop van tijd gingen we weer als vrienden met elkaar om, zoals vanouds behalve geen intieme momenten meer, ik accepteerde dat want als ik hem niet kon hebben als mijn vriend dan maar een gewone vriend.

Eigenlijk had ik besloten om in Londen te blijven, maar door deze breuk heb ik toch besloten om weer naar Nederland terug te keren.
Ik heb maandenlang mezelf groot gehouden voor de buitenwereld, maar snachts huilde ik.
Na 2 maanden van me vertrek uit Londen is hij naar Nederland gekomen en hebben we 3 super dagen gehad, toen ik weer afscheid moest nemen trok ik het weer niet. Iedereen om me heen zij wel dat er genoeg andere waren, maar hoe kan ik van iemand anders houden als hij mijn hart heeft gestolen en niet meer terug heeft gegeven.
Na een half jaar ben ik naar Londen terug gegaan voor 4 dagen om hem weer te zien. Weer een super leuke tijd gehad, maar weer die pijn, omdat ik afscheid moest nemen. Binnen een maand is hij weer naar Nederland gekomen voor 3 dagen en dat was weer ongelooflijk.

Ik had hem een jaar niet meer gezien en ik begon weer helemaal op te bloeien en weer te lol te hebben en was weer even verliefd. Tot afgelopen week we op msn aan het chatten waren en hij een vlucht boekte voor de volgende dag om naar Nederland te komen. Ik was helemaal zenuwachtig, we hadden elkaar wel gesproken het afgelopen jaar, maar niet gezien en nu zou ik hem eindelijk weer zien.
Hij kwam en was een super tijd, we hebben zoveel lol gehad, maar helaas moest ik hem weer gedag zeggen, wel met de belofte dat we elkaar minstens 2 keer in het jaar moeten zien. Ik dacht dat het niet zwaar zou zijn als hij weer weg was, maar het doet zo pijn. Ik zit nu al weer 3 dagen te huilen omdat ik hem weer kwijt ben. Gelukkig heeft hij wat kleding stukken vergeten mee te nemen en daar ruik ik dan aan als ik het echt niet meer trek.

Ik wil gewoon mijn hart terug en stoppen met dromen dat het weer goed gaat komen tussen ons, maar ik kan het niet, ik kan niet stoppen met van hem te houden. Ik geloof nog steeds dat het ooit weer goed gaat komen en hou me aan die hoop vast.

groetjes
verloren hart


Brief 221107
Van een Belgische jongen die haar mist


We hebben ons leren kennen op het in internet.
Ik weet nog de eerste keer dat we hadden afgesproken, over de middag.
Je droeg je lange zwarte vest met je zwarte botten en je blauwe jeansbroek met die inktvlek.
Het klikte direct,
Dan op Nieuwjaar, elk uit geweest naar een verschillende plaats, tot je zond naar me om te vragen of ik zin had om naar het Entrepot te gaan. Ik zag dat natuurlijk wel zitten en nam mijn beste vriendin mee.
We hadden gelift maar kwamen niet toe waar we wilden maar weer van waar we kwamen.
Het was voor mij de mooiste dag van heel mijn leven.
Ik herinner me onze eerste kus, het was rond half vijf, op het liedje "Smack That" van Akon.
We waren aan het dansen en we hebben gekust. Het was zalig.
Twee uurtjes later moest ik weg, maar ik wist dat ik je ging terug zien.
Ik dacht op dat moment, dat het voor het leven was.
Alles was perfect tussen ons je hebt je opengebloeid aan mijn zijd.
Ik miste je elke dag dat ik je niet zag.
Tot in februari je ging een week met je school naar Barcelona, ik dacht een week ok zal het wel overleven. Maar ik miste je elke dag.We smsten heel veel naar elkaar.
Je kwam terug van Barcelona en we hadden afgesproken, alles was zoals normaal, maar ik voelde toch dat er iets mis was. Ik zag het aan jou en aan je berichten. Maar ik dacht dat het waarschijnlijk wel niks zou zijn. Dat het alleen maar mijn verbeelding zou zijn.
Tot je me vroeg of ik nog op msn kwam vandaag. Ik zei ja als ik thuis kom. En dacht dat er dan iets was.
Ik kwam dan online, en je zei me dat je me iets te vertellen had, maar dat het voor jou niks betekende.
Je vertelde me dat je in Spanje met iemand gekust had.


"Blut"

Op dat moment stortte mijn wereld in.
Je bleef me maar zeggen dat die kus voor jou niks betekende. Maar voor mij betekende het dat je was vreemd gegaan met iemand anders. Toen je me dat zei was mijn vertrouwen weg en ik wist niet meer wat te doen. Ik vroeg je me wat met rust te laten, maar je begreep niet waarom. Het betekende niks voor je, maar voor mij betekende heel veel.
Ik heb je een tweede kans gegeven, zelfs was mijn vertrouwen weg. Ik dacht het kom wel terug.

Maar ik was bang dat het nog eens zou gebeuren,ik was bang je te verliezen voor iemand anders en keek dan soms naar je inbox in je gsm.
Ik had een bericht gezien van iemand met vreemde dingen erop. Ik dacht van nee toch weer niet e?
IK was er niet goed van en heb je dezelfde dag nog een bericht gezonden om te vragen wat het betekende. Je vertelde me dat het nog van vroeger was. Ik geloofde je.
Maar minj vertrouwen was nog steeds niet terug. Maar met de tijd kwam het terug.

De komende maanden ging alles perfect. En dan kregen we af en toe ruzie. Ik dacht niks om zich zorgen te maken. Iedereen krijgt wel ruzie in zijn relatie.
Tot ergens in november. Het was een zaterdag, ik kwam terug van mijn werk. Was dolblij je te zien. Maar dan, je vertelde me dat je zondag naar een vriendin ging in Brussel. Ik dacht ok geen probleem. Maar ik voelde me niet goed bij en moest steeds denken aan wat je gezegd had.
Ik vroeg je om eens weg te gaan, maar je wou niet omdat je bijna "blut" was. Maar voor naar Brussel te gaan was je niet blut. En ik voelde me daarom niet goed bij. En moet toegeven was wel een beetje boos op je.

Zondag, kwam ik terug van mijn werk, was slecht gezind door wat problemen en slechte nieuws dat ik die dag gekregen had. Ik was dan ook nog wat boos omdat je nog steeds naar die vriendin ging. Je had gelogen tegen mij, toen je wat vroeger zei, dat je niet naar die vriendin zou gaan. Dat het teveel geld kostte. En dat het beter was om met haar af te spreken tijdens het weekend in Brugge. Je had me gelogen en kon het niet verdragen. Ik ging dezelfde dag nog een uur voor je vertrok in de douche, had het nodig. En dan kwam je naar me. en vraag me niet waarom, maar ik zei niks.

 Ik was boos dat je me gelogen had. En dan ging je weg je riep. ik zei ik doe mijn kleren aan en dan kom ik naar beneden. Maar je was al vertrokken. en natuurlijk zo stom dat ik ben direct een sms gezonden met wat ik dacht, maar ik had beter nagedacht. En dan ging ik naar beneden, en zag het brief dat je had achtergelaten in mijn pc. Ik heb ze nog altijd ! En zal ze nooit wegsmijten ! Op dat moment had spijt van alles. Het enige dat ik wou, was je vastnemen en je zeggen hoeveel ik van je hield.
Alles was te laat. Je zond een bericht dat we moesten praten, en dat je hoopte dat alles in orde kwam en dat je me nog graag zag.

Ik dacht we gaan eens goed praten en alles komt wel weer goed. Zo kwam je de woensdag terug, en veel gepraat hebben we niet gedaan want we waren boos op elkaar. Je vroeg me de tijd om over ons relatie te denken. Toen je die woorden uitsprak wist ik onmiddellijk wat het betekende. Had dat al gehoord in een andere relatie.
Ik kon je gewoon niet loslaten en bleef smsen, terwijl je me ff de tijd vroeg om na te denken. Maar voor me betekende die dagen de hel. Ik had die woorden vroeger al gehoord en wist wat het betekende. Daarom kon ik je niet gerust laten, ik wist als ik niks zend zal ze dan denken dat ik niet aan haar denk, en dat het me niet kan schelen. En als ik zend ga ze denken dat ik haar niet de tijd wou geven dat ze nodig had, dat ik een egoïst ben die alleen aan mezelf denkt.
Ik wist het niet meer. Ik wou je niet kwijt, ik wou je laten weten dat ik aan je dacht, en ik hoopte dat alles in orde zou komen.
Ik kwam die zaterdag bij jou thuis na mijn werk. Was blij je te zien, maar was ook bang je kwijt te zijn die dag. Je vertelde me dat je je beslissing nog niet genomen had. We kusten heel wat, en ik dacht dat het weer goed zou komen.

De dag erop kwam ik voor mijn werk naar je. Moest je nog iets terug geven. Ik weet niet wat het was, maar voelde me goed. Je kuste me toen ik binnenkwam, en voor mij betekende dat het weer goed was. Maar ik was verkeerd. Je vroeg me de tijd tot woensdag om na te denken. Je had me al laten weten de maandag op je eigen manier wat je beslissing was.
We hadden de dinsdag afgesproken om naar de Charlie's te gaan iets te gaan drinken en je zou me daar je beslissing vertellen. Maar ik had ma al voorbereid op je antwoord. Maar toen je die woorden uitsprak was ik van streek. Alles was ingestort. Ik dacht dat je de ware was, maar ik had me blijkbaar vergist.


Hoop

Je had me het weekend ervoor hoop gegeven. Je zei me het was om te zien hoe ik me nog voelde bij je. Dan gingen we elk ons eigen kant uit naar huis. Ik heb op de baan naar het buskotje zoveel geweend of ik kon. Ik wist niet meer wat ik moest doen. En zond je toen als ik in de bus was dat ik wou een einde maken aan mijn leven. Dat mijn leven zonder jou geen zin meer had. Voor mij was het lik dat mijn hart in miljoenen stukken gebroken was, en dat mijn leven zonder jou geen zin meer had. Je betekende zoveel voor me.

 Maar door dat bericht wou je me niet meer zien. En dat kon ik nog minder verdragen. Ik wou je zeker niet kwijt als een vriendin. Ik ging het doen, maar diep in mijn hart hoorde ik een stemmetje, die me zei van het niet te doen. Misschien was het jij ?
Ik heb dagen lang om je geweend, ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Ik ben 5 kg verloren in een week. . Ik miste je enorm. Ik dacht dat niks ons uit elkaar kon krijgen. Dat jij en ik voor het leven was. Maar ik was mis. Ik weet al hoe onze eerste jaar samen ging gebeuren. Had alles al gepland ik hoopte dat het de mooiste dag van je leven zou zijn. Maar nu kan ik het je niet meer tonen.

 Ik probeer je te vergeten door van alles te doen. Maar wat ik ook doe waar ik ook ga je blijft in mijn gedachten. Ik kan je gewoon niet vergeten, en ik zie je nog altijd even graag als in het begin. Toen we zaterdag hebben afgesproken in de Charlie's omdat ik je dingen moest zeggen was dolblij je terug te zien. Toen je binnenkwam, bontste mijn hart weer zoals bij onze eerste kus. Ik voelde kriebels en mijn buik en was zenuwachtig. Het enige wat ik wou was je vastnemen en je kussen. Ik hoop elke dag dat het misschien ooit weer goed zal komen tussen ons. We hadden zoveel projecten. We ging samen naar Spanje verhuizen, en dat zag ik zeker zitten. Ik zou je overal kunnen gevolgd hebben. Zolang ik maar bij jou was. Zelfs onder een brug zou ik mee geweest zijn met jou.

Maar nu is alles voorbij en weet geen raad meer met mijzelf. Ik mis de tijden dat we samen waren. Die dag in Parijs met jou was gewoon super. Jij bent degene die me alles kon doen vergeten. Als ik bij jou was waren al mijn zorgen weg. Ik kan gewoon niet verder zonder jou. Misschien heb ik teveel van je gehouden en was je er bang voor. Zou ik de tijd terug keren zou ik het zeker doen. En alles opnieuw doen. Om gewoon nu nog bij jou te zijn ! Weet dat ik die 11 maanden samen nooit zal vergeten. Je hebt mijn hart gestolen en nu is hij van jou. Zolang je maar wilt. In mijn hart heb je een plaats gekregen en zal je het steeds behouden. Ik denk elke dag aan je ! Ik vraag me af hoe het gaat met je. Wat je doet. Of je het niet koud hebt 's nachts. Of je gezond bent. Die vragen blijven maar in mijn hoofd, en zal misschien nooit meer een antwoord krijgen.

IK kan je gewoon niet vergeten. En ik blijf nog altijd van je houden.
Nooit meer vind ik iemand zoals jij !

Geoftj!

Brief 161207

Beste Roel,

Een jaar nadat mijn relatie (8 1/2 jaar) op de klippen was gelopen -mijn
vriendin verliet mij voor een werknemer van ons- zag ik op een datingsite
een bekend gezicht.
Hee, die ken ik!
Dus een berichtje gestuurd, leuk, hoe is het, wat heen en weer gemaild,
toen sms, msn en bellen.
Het klikte geweldig en we zouden een keer samen wat gaan eten.
Alweer een geweldige klik, maar er gebeurde niets tussen ons.
Behalve bijna 200 sms-jes in 4 dagen....

De dag na het diner (bij haar thuis, ik had gekookt!) vertrouwde zij mij
toe dat zij gevoelens voor mij had, maar die nog niet kon plaatsen.
Zij wilde eerst zeker weten wat voor gevoel dat was voordat zij eventueel iets wilde beginnen met mij.
3 dagen later kreeg ik 's avonds laat een sms met de vraag of ik langs
wilde komen:
zij had iets naars meegemaakt en had iemand nodig om mee te praten.
Natuurlijk ben ik naar haar toe gegaan en heb haar uit laten razen.
Binnen 20 minuten zat zij bij mij op schoot en waren we aan het kussen.
En wat voor kussen: de tijd stond stil!

Zij zei: het is erg laat, dus als je je kunt gedragen mag je blijven slapen.
Ik ben niet het type dat zichzelf opdringt aan anderen, dus die belofte was
snel gedaan. Maar ja, van het een kwam het ander en die nacht hebben we allebei bijna niet geslapen, om bij het wakker worden meteen weer....... juist.

Die avond nodigde zij mij uit om de volgende dag weer langs te komen en weer te blijven slapen.
En ook deze nacht was ongelooflijk. Ik was al verliefd op haar maar het
werd alleen maar meer en meer.
Zij moest er de volgende dag vroeg uit en ik niet. Dus mocht ik -alsof het
de normaalste zaak van de wereld was- blijven liggen als zij ging, en als ik naar mijn werk ging de deur achter mij dicht trekken.

Ik was dolgelukkig: zij was alles wat ik zocht in een vrouw, en meer.

Die avond maakte ze het uit. Per mail.
Ze was niet verliefd op mij. Ze vond mij wel een heel fijne vent blabla hart op de juiste plaats blabla, maar ze had nog steeds gevoel voor haar ex (die relatie was al 3 1/2 jaar voorbij) en kon mede daardoor niet voor mij gaan.

Uiteraard stortte mijn wereld in.
En nu, 3 dagen later, weet ik dat ze mij niet wil, dus wil ik haar ook niet.
Ik wil niet bij iemand zijn die niet bij mij wil zijn!
Pijn doet het wel. Heel erg.
En af en toe krijg ik nog steeds een sms: 'moest even aan je denken' of een verontschuldigende mail.
Wat ik er van moet denken: geen idee.
Maar deze berichten verhinderen de verwerking wel.

Groeten en ga door met deze geweldige site!

Hans




Brief 161207
Verkeerde keuze wreekt zich


Ik leerde een jongen kennen, hij had een vriendin. Maar voor mij was het al liefde op het eerste gezicht.
Zijn vriendin werd ik steeds beter bevriend mee, en op een gegeven moment ging het uit tussen die jongen en dat meisje. Ik was er om mijn vriendin te troosten, en wist al dat het niks zou worden tussen mij en die jongen dus probeerde hem te vergeten. Maar opeens liep alles anders, die jongen en ik spraken af en zoenden met elkaar, we gingen steeds verder. Maar ik voelde me schuldig tegenover die vriendin, maar tegelijk voelde ik me ook heerlijk omdat ik echt smoor verliefd ben op die jongen. Ik koos voor de jongen, de stomste fout die ik ooit kon maken, en verloor daardoor een echte bijzondere vriendin.

Het ging al die tijd super tussen die jongen en mij, we hadden nog niks,. Maar het leek er wel aan te komen dat we wat kregen. Maar na een paar maanden werd het minder, ik kreeg een andere vriend, en hij een andere vriendin. dat bleef ongeveer 2 maanden aan, en ging ongeveer tegelijk uit. Daardoor zoende ik weer met die jongen, en was nog steeds zo verliefd, ik durfde nooit wat te zeggen. Omdat ik bang was voor een afwijzing.

Hij leerde toen mijn beste vriendin kennen. En liet mij stikken. Hij kreeg wat met haar. Het deed mij zo een pijn, maar ik durfde niks te zeggen. ik gunde het haar, en dat doe ik nog steeds. ik weet hoe moeilijk ze t heeft, en weet dat die jongen haar kan opvrolijken, dat heeft ze echt nodig.. Ik zie ze nu telkens samen zoenen, het voelt dan alsof er elke keer een mes in mijn hart word gestoken..

Sheila

Brief 221107
Van een 15-jarige verliefde jongen


Beste Roel,

als eerst vind ik het van jou en je collegas heel erg goed dat jullie je bezig houden met zulk soort problemen.

ik heet tahir en ben 15. ik ben al sinds mijn 10e op een meisje verliefd die Olga heet. sinds de eerste dag dat ik haar zag ben ik compleet verliefd op haar en elke dag word dat steeds erger. ik ben altijd heel erg lief voor haar en begrip vol. ik luister altijd naar haar problemen en probeer dan natuurlijk oplossingen er voor te vinden. maar jammer genoeg is Olga echt niet verlied op mij. ik heb alles gedaan wat ik maar kon doen, ik heb het met haar overgehad hoe veel ik van haar hou enzovoort maar het antwoord blijft voor mij altijd het zelfde: tahir je bent een schat van een jongen maar ik zie jou als mijn beste vriend verder niks.
dit duurd nou al jaren zo en het doet echt heel veel pijn bij mij.

mijn vraag is wat moet ik doen of wat kan ik doen ?
hoe kan ik er voor zorgen dat zij ook is van mij houd maar volgens mij zal dat wel niet gaan ?
of hoe kan ik er voor zorgen dat ik niks meer voor haar voel? moet ik dan een ander meisje zoeken ? heb ik ook al gedaan maar steeds denk ik weer aan Olga.

kunnen jullie mij helpen?
alvast bedankt

groeten André André

Antwoord:
Beste André,

dankjewel voor je brief en je openhartigheid.
Als zij echt niet genoeg van je houden kan gaat dit je op den duur te veel pijn doen.   
Dus je moet een goed plan voor jezelf maken. Je kunt bijv. tegen jezelf zeggen: ik probeer het nog een maand, maar als zij binnen die termijn niet over de brug komt, dan wend ik mij af. Hoe moeilijk dat voor mij ook zal zijn.Maar ik (jij!) wil niet verslaafd aan haar worden en ik wil ook geen valse hoop blijven koesteren.  
Want je moet ook van jezelf houden! En voor jou is het niet goed steeds maaar kansloos verliefd te blijven op een meisje dat jouw liefde niet beantwoorden kan. Dat verdient jouw liefde niet.

Voor jou is het dan wel belangrijk te gaan begrijpen WAAROM zij  jouw liefde niet beantwoorden kan. Dan kan je het verwerken en aanvaarden.

Nog een vraag aan jou: vind jij het goed dat je we jouw brief (eventueel onder een andere naam) publiceren in onze brievenrubriek?

Graag je antwoord!

hartelijke groet en sterkte van
Roel van Duijn
liefdesverdrietconsulent



Brief 181107

Beste Roel,

Hierbij mijn hartelijke dank voor je hulp in een voor mij zo moeilijke periode. Na mijn eerste en enige bezoek ging ik al beter weg dan dat ik binnenkwam. Ik wens je veel succes in de toekomst en alsnog dank, veel dank.

Henk Willems, Alkmaar

Brief 121107



Liefste Joris,

Weet je, het is vreemd. Ik weet dat ooit de rollen omgedraaid waren: jij was zó verdomd verliefd en ik zó in de war dat ik je daarin niet tegemoet kon komen. Ik twijfelde ook aan alles, weet je. aan mijn hele bestaan. Maar nu.NU.nu ik weet en voel dat jij een ander hebt, is mijn leven drastisch veranderd. Lief, ik mis je zo verschrikkelijk. Ik weet dat je aandacht naar haar uitgaat en niet (meer) naar mij.en ik voel me zo verschrikkelijk somber en down.

Hoe moet ik hier mee leven? Je bent er niet meer voor mij. We waren maatjes, we deden alles samen..hoe in godsnaam moet ik verder leven? De herfst komt harder aan dan ooit. Vallende bladeren, regendruppels, kou.Ja, kou tot in het diepst van mijn hart. Ik weet dat het ooit over zal gaan en dat ik geduld moet hebben. En ooit hoop ik je weer te zien.

Ik heb bedacht dat ik je pas weer op zijn vroegst 1 januari 2009 zal zien. Dan heb ik alle seizoenen een keer meegemaakt zonder jou. Ik push mezelf om door te gaan, om fit en vrolijk te zijn, om te leven en er goed uit te zien. Om te zorgen dat je- als ik je dan zie- trots op me zult zijn. Want boos zijn kan ik niet. Ik hou immers van je. Met heel mijn hart en ziel. Geen huwelijk kan daar iets aan veranderen.ook al verschillen we van elkaar als dag en nacht: je zult altijd een plekje houden in mijn hart.

De goede herinneringen blijven.wij samen tegen de boze buitenwereld. Wij samen hand in hand. Muziek voor ons alleen.praten over zorgen en fijne dingen. Ik mis je zo. Ooooh, ik mis je zo verschrikkelijk.mijn hart huilt.

Charlotte




Brief 051107

Hallo Roel,


Dit moet ik toch nog even kwijt aan je: De persoonlijke adviezen die ik
kreeg heb ik opgevolgd, met prima resultaat:
Na bijna 5 maanden volledig te zijn 'geblokkeerd' van verdriet zie ik nu
eindelijk licht aan het einde van de tunnel.
Nu heb ik tranen, maar dan van blijdschap.
1000x dank.

Vriendelijke groet,
Frido Kuijlman




Brief 121007

Afscheid van de grote liefde


Eind 2006 kwam ik via google M. te St. tegen."Toevallig" , terwijl ik op zoek was naar iemand anders! Zijn  e-mail adres stond erbij. Ik kon de impuls niet onderdrukken om hem een mailtje te sturen. Tenslotte was hij 16 jaar geleden  mijn Grote Liefde. Onuitvoerbare liefde toen, want ik leefde met T. en wilde dat ook. M. vroeg me ten huwelijk "eventueel postuum".   dat was toen afgesproken. M. emigreert naar S. in het buitenland. Trouwt daar met de vrouw die Muziek maakt. Een mooie herinnering was hij voor mmij, niet meer en niet minder. Mijn leven gaat door en goed ook. T en ik leven en groeien door en door en zijn elkaar trouw want dat willen we. T. overlijdt...oh smart. Van het ene op het andere moment. Het Zwarte Gat raakt me bekend en Godzijdank overmeester ik het. Ik leer leven  Alleen. En nog vervuld ook want het gaat goed met mij en ons kind. Dan goodel ik  M. Hij reageert enthousiast.Hij is gescheiden en nodigt me uit. Ik ga naar St. Het was top.

Wij liepen zó bij elkaar binnen..Gemak, liefde en Intensiteit. Het had zo moeten zijn. Niets is toeval. Nu of nooit. Nu dus. Ik had niet gedacht dat ik nog zo gelukkig kon zijn. Wij mailen. M. komt 1 week bij mij logeren.  Wat een feest was dat! De zomervakantie spreken we samen af.

Ik wederom naar M. te St. Maar ik zag en voelde het al op de luchthaven. Hij was niet voluit, maar afgepast vriendelijk, niet open. Geen welkom in huis. Er wasveel afleiding rondom Vrienden, uitstapjes. Ruis...ruis..ruis.... Hij raakte me amper aan. Hij telefoneerde veelvuldig in de mij vreemde Z-se taal en ikmerkte veel enthousiasme naar het mobiel. ik voelde me al snel een Vale Vlek. Mijn woorden speelde hij onaangedaan terug. Met  mijn eigen  woorden. Hij verwees naar mijn gevoel. Vanuit zichzelf sprak hij niet. Ik zou 14 dagen blijven. Na 4 dagen was het niet meer te doen..Op eieren lopen, geen contact, geen wederkerigheid. Ik voelde me koud en oud. Ik kon niet anders als gaan..Hij hield me niet tegen. Een eerdere vlucht  heb ik geregeld. Ons  afscheid was volledig geblokkeerd.

Zijn enige woorden: "Ik heb grote twijfels. Ik weet met heel mijn wezen dat het geen bestaansrecht heeft terug naar huis. Het was de meest treurige reis ooit. In alle opzichten was ik leeggelopen. Thuis aangekomen was ik een groot vraagteken. Waarom ? Hoe kan dit? Het kan niet waar zijn.... Verdriet. Eenzaamheid. Mijn 2e Grote Liefde weg. Ik voelde me weken lang geen vrouw van vlees & bloed; eerder een skelet. De geest staat niet stil gaat innerlijk met hem in gesprek, fantaseert en tracht de verlatenheid op te lossen. tevergeefs.   Heel even lijkt het te lukken, En dan kruipt de verlatenheid wederom als een bijtend virus de bloedbaan binnen.

Huilen. Tranen. Ik vertel het aan vriendinnen, die het wel snappen maar hem zo'n superlul vinden zo met mij om te zijn gegaan. Even geeft dat troost. Heel even. Het verlangen en de fantasie gaan gewoon door en door. KUT ! Ik wens hem pijn toe. Dan weer spijt het me. Hoe kan hij nou mijn openheid ,qua hart, qua ziel, qua lichaam, qua huis afwijzen? Ik ben blij als ik in de krant zie dat het in St. heel slecht weer is ...  Ik mis de robber die gevochten had moeten worden. Al spinnend op de fiets op de sportschool voel ik dat ik hem nog mijn final email wil en moet sturen en ikdoe dat. Ik geef hem van katoen: hoe hij meedogenloos met mij is omgegaan Mij heeft genegeerd.weggemanipuleerd zonder woorden. Dat geeft me kracht.Nou en of. En toch  bj Nacht & Ontij komt het verlangen terug.

Dan zie ik in de Volkskrant de website Liefdesverdriet en maak een afspraak. Het is fijn om  van A tot Z gehoord te worden. Ik merk dat ik M. nog tracht af te schilderen als the Gipsy, de muzikant. Van krijg terug van liefdesverdrietdokter Roel krijg ik te horen: ""Gipsy? Hij is helemaal geen gypsie...maar een man met bindingsangst". "Je blijft je binden aan een man die jou verwerpt".."Stop met die kwelgeest!" En. ja, M. ongeremd Kwelgeest noemen, dat is bevrijdend. In gedachten flikker ik hem terug in zijn eigen verhaal en zing -rijdend in mijn auto- hard met Cher mee : "I am strong enough to live without you".  Nu ga op zoek naar een Trouwe Echte Gypsie (van 55 want dat ben ik ook). Want.door M. is the touch van liefde weer tot leven gewekt....ga maar eens op zoek via een datingsite.

Doris.

 

Brief 081007

Zo blind

Dit is mijn verhaal, misschien dat anderen hier lering uit trekken. Ik man van 43 jaar, getrouwd, 2 dochters, en eigenlijk alles wat je nodig hebt. Ik, die dacht, ergens anders is het gras groener / beter. Internet, mooi medium, een pop-up.

Een datingsite, nieuwsgierig geworden en geregistreerd.. Leuk, berichten schrijven, en ontvangen, spannend. Maar om die te lezen, en te beantwoorden moet je betalen. Dit gedaan, en inderdaad, vervolgens kun je lezen en schrijven. Wat een spanning. Vervolgens, schrikken, een bericht, dus ook maar beantwoorden. En toen begon het, van kwaad tot erger. Eerst berichten uitwisselen, heel onschuldig allemaal. Vervolgens telefoonnummers, en maar bellen, sms'n, mailen. Totdat op al zeer korte termijn een ontmoeting volgt. Steeds verder en verder totdat er bijna geen weg meer terug is. Je begint te liegen, omdat je anders niet naar je afspraak kunt.

Als dit bevalt, zo'n eerste afspraak, ga je dit vaker doen. Je ziet of hoort eigenlijk niets meer, alleen nog maar die ene, die voor jou zo belangrijk is. Je eigen vrouw en kinderen zie je op dat moment niet meer staan. Maar is dit wederzijds? Dat denk je op zo'n moment, maar al heel snel kom je er achter dat dat niet zo is. Ikzelf liet me helemaal inpalmen en manipuleren. Zelf heb je daar geen oog voor, maar ik werd gewaarschuwd door andere mensen. Ik wilde dit niet geloven, en het heeft enkele maanden geduurd voor dat dit besef kwam.

Dankzij mijn vrouw, die voor mij gevochten heeft, zijn wij nog bij elkaar. Wat ik anderen wil meegeven, ook al zit je niet lekker in je vel, denk niet te snel, ik geef op. Of ik laat alles achter. Weet wat je hebt, en je weet niet wat je krijgt.
Vecht voor jezelf.

Andre - Amersfoort

Brief 260907

Bestaat er geen medicijn tegen deze pijn?


Ik vraag me af het komt dat ik zo ongelukkig ben? Waarom doe ik sommige dingen me zelf aan en kijk ik toe? Waarom accepteer ik sommige dingen die ver boven me grenzen gaan?
Ik laat me vernederen en ik verneder me zelf ook.
Ben ik wanhopig? Dat kan haast niet, want aandacht krijg ik genoeg, doe er niets mee. Ik loop die mannen voorbij. Waarom val ik op de "foute"mannen?

Wat trekt mij tot ze toe?
Ik kan een hele lijst met vragen maken, die ik zelf niet kan beantwoorden. Of weet ik de antwoorden op die vragen wel, maar onbewust hou ik me zelf voor de domme? Hier weer een vraag! Die meisje die vroeger trots was op haar zelf, die is er niet meer..dat meisje is nu een heel wantrouwig iemand geworden, onzeker over haar zelf en over haar toekomst. Mensen hadden me gewaarschuwdt, maar ik keek door een rose bril. Nam het op voor die persoon, nee hij houdt van me! Maar nu ik er op terug kijk, denk ik "had ik maar naar die woorden geluisterd".
Maar aan hadden en kunnen heb ik niets aan. Nog loop ik hem te bellen en nog verneder ik mezelf, hij zegt het en ik kan me zelf maar niet bedwingen om hem niet te bellen. Ik haat hem, maar tegelijker tijd hou ik van hem en mis ik hem.
Of mis ik de man die ik in het begin heb leren kennen, die nu totaal anders is geworden? Misschien is het wel de hoop dat hij kan veranderen, misschien denk ik wel dat ik hem kan veranderen. Misschien en nog eens misschien....

Hoe ga ik me zelf genezen van deze gebroken hart?
Bestaat er niet zo'n medicatie dat je moet in nemen en je bent genezen van alle pijn, alle verdriet! Ik zou hem nu nog gaan halen. Maar de realiteit is toch dat ik het zelf moet doen. Ik moet me zelf weer in de spiegel kunnen aan kijken en trots op me zelf kunnen zijn. Ik moet mezelf bij elkaar oprapen.
En mezelf niet meer als slachtoffer gaan zien, door mezelf zielige dingen aan te praten. Niemand komt me uit me bed halen, nee ik moet het zelf doen.

Oh...wat kom ik hier toch sterk over. Maar dat is het niet.
Want ik heb van die momenten dat ik denk "zo nu is het genoeg geweest", maar zodra het avond wordt voel ik die eenzaamheid, verdriet, pijn en die hopelloos gevoel. Dat kan ik het niet laten om hem te bellen. Wat denk ik nou, dat hij op neemt en me verteld, "ja schat, ik besef wat ik gedaan heb, ik kan niet zonder je en ik zal alles doen om je liefde en vertrouwen terug te winnen"....het is meer dat ik dat hoop! Hoe wanhopig ben ik?
Of is dit een fase waar ik door heen moet komen en hoort dit allemaal bij een gebroken hart. Ik vraag me elke keer af, waarom heeft hij geen pijn, betekende die 2 jr dan niets voor hem, hield hij niet echt van me.
Hoe kun je iemand vergeten als je elke dag samen was, je sliep samen in 1 bed, je deelde al je dingen met hem. Hoe kan hij daar geen moeite mee hebben. Of heeft hij iemand anders en was dat de reden dat hij mij zo makkelijk aan de kant heeft gezet, ja ik denk dat het is....oh wat haat ik hem.

Nu zullen ze mij wel uitlachen en alles aan elkaar vertellen, nu zal hij wel zijn best doen voor die persoon, nu zal zij in die bed slapen en is alles nog zo mooi.
Troost me zelf met het idee dat, dat ook een sleur zal worden en dat hij nog spijt gaat krijgen. Of heeft hij echt niemand anders? Maar waarom zegt me gevoel van wel. Waarom wacht ik nog op een bevestiging van hem, als ik het al weet? Maar hij ontkend het...hij wil rust! Ik moet dit gewoon accepteren, makkelijker gezegdt dan gedaan.
Ohh ik mis hem, maar hij mij niet. Ik wil hem, maar hij mij niet! Live's go's on.

Al huil ik bloed uit me ogen,ik moet doorgaan!
liefs,
Suzanne

Brief 250907

Liefdespijn uit Amerika


Zolang als dat ik me kan herinneren heb ik altijd al naar Amerika gewild om daar naar school te gaan en er te gaan wonen. Toen deze droom ongeveer 2 jaar geleden uitkwam in de vorm van een jaar High School in Amerika was dat echt super. Mijn herinneringen aan dat land zijn geweldig. maar er is iets blijven hangen waar ik eigenlijk nog steeds heel erg verdrietig om ben. Zo is het namelijk dat ik het jaar dat ik daar naar school ging iemand heb ontmoet.

Dit was niet zomaar iemand, maar een mooie, knappe, grappige, gevoelige en intiligente meid die mij ook wel leuk vond. Ik speelde veel sporten, zoals American Football, Baseball en voetbal. Ik zag haar altijd langs de kant zitten en was vaak daarom ook wel een beetje afgeleid. Dit wil niet zeggen dat het niet goed ging, in tegendeel zelfs. Ik heb een American Footbal en voetbal beurs aangeboden gekregen aan het einde van het jaar, maar die moest ik afslaan vanwege problemen waar ik op terug kom.

Toen ik uiteindelijk genoeg moed bij elkaar had geschraapt om haar mee te vragen naar een bal ging het eigenlijk als in een droom.
De eerste date ging goed en ik kon mijn ogen bijna niet van haar afhouden. De avond duurde lang en uiteindelijk heb ik haar naar huis gereden en een afscheidkus maakte een einde aan de avond. De volgende paar weken gingen sneller voorbij dan ik me voor kon stellen.
Toch ging het vervolg alles behalve gesmeerd.Ten eerste kreegt ik te horen van een vriend dat ze met een andere jongen had staan zoenen bij de winkel. Hier hebben we ruzie over gemaakt en het was eigenlijk nog niet over tot ik een bericht kreeg dat mijn oom (waar ik erg close mee was) in het ziekenhuis lag met kanker en hij waarschijnlijk de volgende week niet meer zou halen. Dit deed mij erg veel pijn en ik probeerde die gevoelens te uiten aan haar. Maar het gesprek aangaan lukte van geen kante omdat het al niet meer zo lekker ging. Ik moest altijd met de onderwerpen komen en het leek wel alsof ik tegen een muur aan het lullen was. Ik had echt totaal geen idee wat er aan de hand was met haar, maar zelf had ik even wat anders aan mijn hoofd. Toen ik uiteindelijk het bericht hoorde van mijn ouders dat hij gestorven was en dat hij zelfs nog naar mij had gevraagd aan zijn sterfbed raakte ik verstopt met emoties:.Verdriet. Heimwee. Woede.

Dit deed de relatie niet veel goeds en toen is het eigenlijk stilzwijgend gestopt. Toen ik ook mijn teen nog brak op een stomme manier dacht ik dat de wereld verging. Ik was mijn vriendin kwijt, mijn lievelings oom en mijn basisplaats bij alledrie de sporten. Ik heb in die tijd gedachten gehad die ik niet op papier durf en kan zetten, maar je begrijpt het wel. Uiteindelijk heb ik mijn basisplaatsen weer kunnen bemachten nadat ik 7 dagen per week in een sportschool getraind had. Dit bleek voor mij de beste manier te zijn om mijn woede weg te krijgen.

Toen ik haar al een paar dagen nadat het uit was met een andere knul zag lopen werd het zwart voor mijn ogen. Later kreeg ik te horen dat als een vriend me niet had vastgehouden ik die gast helemaal kapot geslagen zou hebben. Daardoor heb ik maar afstand van haar gehouden, maar het doet me nog steeds pijn.

Toen ik later weer een vriendin kreeg, ging alles beter. Alles ging goed, school, sporten en de relatie. Toen ik beursen aangeboden kreeg dacht ik even dat er echt een god bestaat, omdat dit zou beteken dat ik er kon blijven, bij mijn grote liefde. Dit bleek uiteindelijk niet zo te zijn. Bij het aanvragen van mijn visa de eerste keer bleek er een fout gemaakt te zijn en het aanvragen van een nieuwe zou te lang duren. Ik ben het land uitgezet. Domweg omdat er iets fout is gegaan in hun administratie.

Toen ik thuis was en het nog een keer probeerde, vertelde ze mij dat ik geblacklist ben Er is geen legale manier om naar Amerika te gaan voor langer als 30 dagen. Ik heb het al geprobeerd met een advocaat, maar omdat ik de papieren kwijt ben waarin ze zich verontschuldigen kan ik niks beginnen.

K.

Brief 190907

Tweespraak tussen hoofd en hart


Beste Roel ,

Bedankt voor je steun. Inderdaad, je heb gelijk: mijn hart verlangt naar hem, maar mijn verstand zegt dat ik al een gelukkig leven heb, met alles wat me hartje begeert.
Ieder dag denk ik aan hem. Ik word gek van mezelf. Het is nu 3maanden geleden dat ik hem heb gezien en de kans is groot dat ik hem a.s. zondag weer zie. We hebben allebei dezelfde hobby: oude Deux Cheveaux. En er is dan een meeting.

Vaak denk ik terug aan die ene dag dat we samen waren. Mijn hart wil hem niet loslaten. Dat zegt dat ik van m hou, maar mijn verstand zegt dat ik hem moet loslaten en verder moet gaan met mijn leven.
Vorig jaar een huis gekocht, 2 Deux Chevaux'  voor de deur. Een lieve vriend die erg goed voor me is heb ik. Dat mag ik niet opgeven voor een flirt,voor iemand die ik niet eens zo goed ken. Die eerst zo lief was en daarna zegt dat ie geen relatie wil omdat ie niet over zijn ex heen kan komen en vervolgens heel kortaf gaat doen tegen mij. Ik zou wel gek zijn als ikzes jaar relatie, met alle tegenslagen die ik samen met mijn vriend heb overwonnen , op zou geven voor hem.

Maar mijn hart is er duidelijk nog niet overheen. Ik verlang nog steeds naar hem. Als ik met mijn vriend naar bed ga, voelt het aan als verraad, terwijl ik dat gevoel niet had tegenover mijn vriend toen ik vreemd ging.  Vaak heb ik niet graag dat mijn vriend me aanraakt. Ik wilde bij hem weggaan. Maar ik kan het niet. Ik zal toch nog wel van hem houden. 

Het ging al wat beter, maar die jongen en ik zitten allebei op het zelfde forum en sinds vorige week is ie gestopt met mij te negeren en heeft in mijn eigen topic twee maal  gepost. De ene post was een tip en de andere was een compliment over mijn auto en dat ik er goed mee bezig ben. Dus nu heb ik alweer heel de week in tranen gezeten,  me afvragend waarom.
Nu ik dacht eroverheen te zijn... Blijkbaar dus niet want de wonde is weer open.
Ik weet echt niet hoe ik me moet gedragen als ik die zondag zal zien. Ik denk dat ik maar bij hem uit de buurt blijf
Bedankt voor je hulp. Ik ben  blij dat ik me verhaal kwijt kan. 

Groetjes,

Eugénie





Brief 100907

Rotte vis


xxx,

Door de abrupte en zeer snelle wijze van onze relatiebreuk zijn er veel dingen die ik niet heb kunnen zeggen. Zeker toen ik er achter kwam dat je met volle overgave je in een nieuwe relatie hebt gestort, knapte er iets en kon ik je niet meer tolereren buiten de strikt noodzakelijke regeldingen, terwijl ik nog veel tegen je wilde zeggen. Nu ik meer afstand heb kunnen nemen van de emotie, zie ik beter wat er mis is gegaan in onze relatie. Ik stuur je deze brief om alsnog de dingen te zeggen die ik wil zeggen, om afscheid te kunnen nemen van 11 jaar samenleven.

Je hebt me in een zeer kort tijdsbestek veel ontnomen: mijn toekomstperspectief, mijn kinderwens, mijn liefde en respect voor jou, mijn vermogen tot werken en het maken van een mooie start als freelancer, mijn zelfvertrouwen, mijn onschuld en vertrouwen in de goedheid van de mens, onze vakantie naar Marokko en een toekomst samen, het samen kunnen ophalen van vakantieherinneringen als we oud en opa en oma zijn, en veel meer.

Je geeft me totale ontreddering in de plaats, intens verdriet, furieuze kwaadheid, walging, eenzaamheid, slapeloze nachten, angst aanvallen en een gebroken hart dat een permanent litteken zal achterlaten.

Je was het middelpunt van mijn leven, en ook het middelpunt van mijn toekomst. Je hebt me nooit geaccepteerd zoals ik ben, maar geprobeerd te veranderen om te voldoen aan jou beeld van een ideale relatie.

Je hebt onze relatie gebruikt als een veilige haven, om je nieuwe bestaan en liefde op te bouwen over een periode van driekwart jaar, en de overstap te nemen zodra deze opportuun leek. Je hebt de relatie beëindigd zoals je op de middelbare school je eerste liefde gedag zegt: zonder aankondiging, zonder de echte reden te vertellen, en de volgende dag zoenen met iemand anders op het schoolplein. Je ruilt me in voor iets wat jonger, mooier en beter lijkt. Dit is niet de manier om afscheid te nemen van iemand met wie je 11 jaar lief en leed hebt gedeeld; je verklaart hiermee onze relatie 'null and void', niet bestaand en betekenisloos. Waar heb ik mee samengewoond het afgelopen jaar?

Je verwijt mij dat ik mijn emoties niet goed kan uiten en dat ik niet (echt) voor je gekozen heb. Ik ben er nu achter dat dit projecties zijn van je eigen onvermogen: je hebt zeker al een half jaar gevoelens voor iemand anders, en heb dat nooit besproken met mij. Je hebt in die periode een dubbelleven geleid, en dus niet voor mij gekozen, maar eerst een brug gebouwd zodat je veilig onze relatie kon verlaten, want eenzaamheid is je ergste vijand. In je streven om een onafhankelijke, sterke vrouw te worden maak je je met deze stap wederom afhankelijk en stort je je in een ongelijkwaardige, hulpverlenende relatie. De wijze waarop getuigd niet van sterkte of van groei maar van lust gedreven, onvolwassen, egoïstisch en onethisch gedrag.

Je hebt me tijdens de relatiebreuk gemanipuleerd en getracht te doen geloven dat de relatie slecht was en door mijn gedrag misgelopen. Je hebt een ander verhaal aan de buitenwereld verteld, dat 'we' besloten hebben om uit elkaar te gaan omdat er veel mis is in de relatie, met als voetnoot dat je ook een beetje verliefd bent op iemand anders. Dit louter en alleen om je eigen schuldgevoelens te reduceren en om door je omgeving geaccepteerd te worden in je beslissing, om zonder ruzie uit elkaar te gaan en proberen je 'maatje' te behouden, om de overwaarde veilig te stellen voor je nieuwe toekomst.

Ik kan nu ook beter plaatsen waarom je houding de afgelopen tijd moe, neerslachtig en chagrijnig is geweest, en waarom je veel fysieke klachten hebt zoals je darm stoornis: stress. Ik heb ook het vermoeden dat dit een belangrijke factor is geweest in het niet zwanger worden, waarvan ik achteraf ook blij ben dat dit niet is gebeurd.

Je neemt geen verantwoordelijkheid voor je daden, je legt de schuld van je verliefdheid bij mij neer: ik had mijn jaloezie gevoelens moeten uiten, ik had eerder moeten ingrijpen en het uitschreeuwen, ik had duidelijker voor je moeten kiezen. Maar ik heb voor je gekozen, drie jaar geleden heb ik dat nogmaals bevestigd. Ik wilde kinderen met je, naar jou gelijkenis: is er een meer overtuigende manier om voor iemand te kiezen? Je hebt gezegd dat je het zo bijzonder vond dat ik je de ruimte liet om (mannelijke) vriendschappen te hebben naast onze relatie. Het is een verantwoordelijkheid die je niet aankon.

De gevolgen van je beslissing mij te verlaten neem je ook niet op je: je was de afgelopen tijd alleen bezig met je eigen leven, het maken van een nieuwe start, met je nieuwe lieve man, het kopen van een nieuw huis, een nieuwe baan en geld proberen te bemachtigen voor je nieuwe meubels. Na je beslissing heb je je afgesloten voor mij, een schild opgeworpen, om je immuun te maken voor mijn pijn. Je houdt alleen van jezelf.

De oude xxx, waarmee ik 10 jaar heb gedeeld, prachtige reizen mee heb gemaakt naar Zuid-Amerika, California, Afrika, New York, waarmee ik veel plezier heb beleefd en waarvan ik veel heb geleerd, waarmee ik een diepe emotionele band heb opgebouwd, mijn 'soul mate', die persoon zal ik voor eeuwig in mijn hart koesteren en liefhebben.

De nieuwe xxx herken ik niet, begrijp ik niet, voldoet niet aan mijn ethische en morele standaarden. Ik zie nu duidelijker dat je de weg kwijt bent, het was alleen ook mijn weg. Hier scheiden ze, ik ga verder leven zonder je, ik laat je achter me, ik wil je nooit meer zien want je bent mijn aanzien niet meer waard. Ik hoop voor je dat je bij de psychotherapeut jezelf op orde krijgt, achter je laat wat je dwars zit, en uiteindelijk de relatie en het geluk vindt dat je zoekt.

Jim




Brief 060907

België

Hey,
Ik woon in de omgeving van Puurs(Belgie). Ik ben schoolgaand( laatste jaar... wel voor de 2de keer)

Ik heb nu een jaar een relatie achter de rug met mijn vriendin. Die relatie mocht helaas maar 2,8 jaar duren. Maar toch als je weet dat we toen beide maar 14 jaar waren, vind ik dit toch een lange relatie.( Niet dat we toen al een relatie hadden hoor.

Nu deze week las ik in een magazine een artikel over liefdesverdriet. Mannen zouden dus meer last hebben van liefdesverdriet dan vrouwen. Tot mijn verbazing klopte dit als een bus( in mijn geval toch) Ondertussen heeft mijn ex al 2 andere vriendjes gehad waarvan de laatste men beste vriend was...
Ik zit er nog altijd wat mee. Ook de manier waarop alles is uitgedraaid.

Om terug intepikken zag ik de site van liefdesverdriet en op de site las ik dat men gedichten mocht inzenden.
Vermits is toch enkele maanden geleden een gedicht had geschreven dacht ik van waarom niet...

Ik denk dat liefdesverdriet een proces is dat je zelf moet proberen te verwerken. Zoals veel vrienden zeggen "zoekt u een beter".
Toch lijkt dit moeilijk met de mooie gedachten die ik nog heb in mijn achterhoofd van men ex.
Mensen zitten op dit vlak complex in elkander...(denk ik)
Daarom vind ik het een geniaal idee dat u via het internet andere mensen probeert te helpen.
Zo kan een persoon tegen een buitenstander zijn uitleg doen als hij/zij het nodig vindt omdat de mensen van dichterbij het niet meer objectief bekijken.

Vrienden of vriendinnen zullen meestal de kant van hun vriend(in) kiezen ook al heeft hij/zij een fout begaan.

Een mens moet zich in bepaalde gevallen gewoon bij iets neerleggen.
Spijtig wel dat bij mannen hun ego zo groot is ingeval van relaties.

Toch bedankt voor uw bezorgdheid en ik wens u veel succes.
Hopelijk kan u veel mensen bijsturen zodat ze toch sneller uit het donkere gat geraken.

Tim
18jaar, België

Brief 210807

Waarom in pijn leven als je niet meer kan?

Soms gebeuren er dingen in het leven waar je geen grip op hebt. Je
begint al met een jeugd waar alleen maar ruzie is. Geen knuffel die je troost geen arm om je heen. Je vecht.

Ik droomde van een warm gezin. Eentje van mezelf!!
Heb me er volledig voor ingezet.
Heb van 2 mannen dan ook echt gehouden.
De eerste heeft me nu 8 jaar nodig gehad om te kunnen verwerken. Sta ik eenmaal weer open dan geniet je zo van de eerste verliefdheid en je bent voorzichtig omdat je al eens bezeert bent. Dan komt een tweede. Totaal gelukkig alles blijkt te passen. We hebben heel veel gemeen alleen we schelen 6 jaar ik bender. Hij wil nog zoveel en ik sta in de weg. Ik voel me zo nutteloos ik kan niks doen en totaal naar de klote..
Het is nu een maand geleden heb iedere dag na mijn werk gehuild tot ik inslaap viel en de volgende dag weer het zelfde. Ik mis hem.
Ik weet dat hij niet zoveel om mij kan geven aangezien hij me dit aandoet en ziet hoeveel verdriet hij mij doet. Toch besluit hij mij te verlaten terwijl ik linstort. Ik ben in die maand al 5 kilo kwijt.
Mijn broeken zitten niet meer strak en mijn gezicht valt in. De wallen zijn niet te overzien en mijn innerlijk ligt te bloeden van intens verdriet. Ik weet dat ik nooit meer een relatie kan starten. Mijn enige droom in dit leven is een gezin en dat is iets wat nu nooit meer zal gebeuren.

Ik weet wel wat je nu denkt: joh meid, je hebt nog een heel leven. Dat zegt iedereen.
Ik weet het nog van de eerste keer zoveel verdriet niet gelukkig en alles kapot.. Maar na 8 jaar kan ik dit niet nogmaals.

Mijn leven is op zijn gat en ik speel ook met het nemen van mijn leven. Ik weet dat ik zijn liefde nooit zal krijgen en wil het ook niet dwingen.
Daarnaast weet ik ook dat ik niet verder kan zonder. Niet die pijn weer opnieuw. Dan loop ik tegen de 40 jaar. Een gezin op die leeftijd... Wie geeft mij de zekerheid dat het dan wel goed gaat. Ik heb een familie die heel veel om me geven en ze vinden het egoistisch als ik mijn leven eem. Ik persoonlijk vind het egoistisch dat ze me niet willen laten gaan. Omdat ik niet meer kan!
Zij zullen niet iedere dag in tranen wakker worden en in slaapvallen, nat van de tranen.
Praten heb ik geprobeerd.
Natuurlijk lucht het op om je verhaal kwijt te kunnen maar, het lost niks op. Mijn probleem blijft ik mis hem zo verschrikkelijk dat het me opeet van binnen. Ik voel iedere vezel verzetten tegen iedere overlevingspoging die ik doe. Mijn lichaam gooit liever het eten eruit dan het binnen te houden als ik mijn ergste momenten heb.

Ik heb me nu voorgenomen om mijn huisje naar mijn zin te maken die ik
heb gekocht om me terug te trekken zodat ik niemand meer pijn doe met mijn verdriet.
Daar kan ik alle rust huilen zonder aan te horen dat het wel goed komt. Wat dus niet het geval is! Niemand snapt mij.. Het lijkt wel of ik tegen een stel idioten aan praat als ik zeg dat ik niet meer kan. Tuurlijk we, Dees, je moet je er even overheen zetten. Snap dat alsjeblieft, zo zit ik toch niet in elkaar.
Gevoel uit en verder met die geit ..
De mensheid lijken wel een stel eenden. ze neuken en als ze er klaar
mee zijn dan vliegen ze weer weg. Waar zijn de zwanen tussen ons in de pure liefde waar de anders sterft van verdriet als diegene dood is. Waar is het mooie, het pure, het eerlijke in deze wereld?

Ik wil weg

Ik ben het zo zat. Ik wil weg van deze bedorven wereld en wil ergens heen waar beter normen en waarden gelden. Waar de mensen elkaar helpen steunen en onvoorwaardelijk van elkaar houden. Ik dacht deze droom te kunnen verwezelijken in mijn eigen gezin. Helaas wordt het me niet gegund. Prima vind het helemaal goed maar laat me dan gaan. Hou me dan niet tegen en verklaar me niet voor gek. Gek ben ik zeker niet!! Ik weet donders goed wat ik doe en wat ik denk en wat ik voel.
Sommigen zijn gewoon uniek in hun bestaan. Heb er respect voor en
verstamp deze mensen niet met jullie oordelen. Meestal zijn het zulke mooie en zeldzame mensen. Die veel liefde nodig hebben. Die niet iedereen hun kan geven. Liefde is het enige wat ze kan genezen. Een arm een knuffel en de belofte dat je er altijd voor ze
bent wat er ook gebeurt.Gewoon respect en liefde!! Dat is wat je nodig hebt. Of het nu is in een relatie, familie of onder vrienden en collega's. Deze mensen zijn bijzonder als ze eenmaal weer de oude zijn zul je zien wat voor geweldig karakter er achter schuilt. Het is alleen verstopt onder zoveel dingen. Nauurlijk zijn er uitwegen niet alleen de dood.
Ik zelf leef ook nog. Met een grote wens deze wereld te verlaten.
Ik besluit alleen het een kans te geven. zin meer. Alles wat je wou is kapot.

Je voelt je bedonderd en beroofd. Je zit ergens waar je niet wilt zitten.
Zo ga je toch niet met mensen om.. Geef ze een uitweg naar iets moois in het leven een doel..
Vraag ze naar wat ze willen. Zorg dat het mogelijk is als ze er maar wat voor moeten doen.
Geef ze die knuffel en veroordeel ze niet!

Dus ik vind dat mensen ervoor mogen kiezen of ze eerder weg gaan dan
gepland. Waarom in pijn leven als je niet meer wilt?
Wat ik wel vind is dat er een gesprek moet gevoerd worden of er geen oplossing is
voor het probleem. Zoja geef het een kans; lukt het niet kan het altijd nog!
Een leven krijg je maar een keer.

Liefs.
Eugenie

Brief 210807

Voor een ander?

Het is 3 dagen uit met mijn vriendin. Het deed zeer maar ik kon er mee leven, ik voelde me niet zo gekwest alhoewel ik het jammer vond. Maar dat komt wss omdat ik de afgelopen dagen moest werken en er dus nie veel aan dacht. Tot vanavond.

Ik had al een paar dagen door dat ze nogal veel contact had met een vriend van mij. Meer dan met mijzelf. Ik probeerde mij daar niets van aan te trekken, ik dacht wel dat dat niets betekende. Maar nu vanavond was ik bezig met praten met die vriend, niet over mijn vriendin maar over alles en nog wat. Tot liefde opeens ter sprake kwam, toen vroeg ik of hij iemand op het oog had. Hij zei ja. Na verder vragen kwam het dus uit, hij had een oogje op mijn vriendin. Dat doet zeer, echt zeer. Veel meer dan dat het gewoon uit is, omdat de liefde gedaan is van aan 1 kant. Ik kan daar niet tegen. Ik haat die 2 personen nu niet, maar ik zou het wel kunnen, het is raar.

Liefdesverdriet is raar, je zit gwn op je stoel te chatten met die personen en gewoon die domme lettertjes dat je leest doen je pijn. Dat is toch iets dat niet logisch is, wetenschappelijk nie te verklaren is. Het is als magie, het kan niet. Maar toch is het er. Het doet zeer in je keel, maar niet zoals keelpijn. En als je er echt aant denkt begin je te wenen, een soort gevoel van euforie gaat dan door me heen. Je wordt gelukkig omdat je die traan er voelt uitvloeien, maar toch doet het zeer. Ik ween graag, maar wenen doe je meestal maar een paar seconden. Dan heb je nog die eeuwigheid dat je je slecht voelt. Ook nog zoiets, gevoelens, niet te snappen. Maar het is leuk om het te proberen, alhoewel je dat alleen maar kan als je ongelukkig bent. Soms voel ik me ook zo onmachtig, ik zie haar nog graag maar zij mij niet meer. Pff, het doet zeer, ik wens het niemand toe.

Marcel

Brief 100807

Een meisje dat begon met het geluk en eindigde met niks

Ik had een vriendengroepje waarmee ik bijna elke dag naar buiten ging, waaronder mijn beste vriendin. (ik ben nu 15) Nog nooit had ik een vriendje gehad, hoewel ik wel een keer hopeloos verliefd was, een jongen in dat groepje. Maar na een belofte die voor mij belangrijk was en die hij niet nakwam, was de liefde over. Maar toch kon ik hem niet vergeten, ik weet niet waarom. Ik ging op zoek naar andere jongens op school, om hem te vergeten. Nou ben ik niet bepaald goed in versieren, en ik kreeg hulp van mijn vriendin toen ik een leuke jongen zag. Via een jongen in zijn klas (ik noem hem T) kreeg ik de msn van die leuke jongen. Na een paar gesprekken kwam ik erachter dat het niets werd. Maar ik werd verliefd. Op T. Hij was de eerste jongen die me bijzonder liet voelen, die tegen me zei dat ik wel mooi en lief was en de moeite waard. Hij had wel een vriendin. Na 2 maanden maakte dat meisje het met hem uit en ik trooste hem.

Er kwam een filmavond. Ik, mijn beste vriendin (V), haar zus (S), T en zijn broer (M) zaten met elkaar film te kijken. Er waren maar 2 stoelen. Mijn vriendin deelde haar stoel met M. T liet mij en S elk op een been zitten. Maar tegen mij deed hij raar. Hij kietelde me en legde zijn hoofd tegen mijn schouder. Hij hield zelfs mijn handen vast. Voor mij was het duidelijk, voor hem ook.

Op een zondag spraken we af en die middag had ik voor het eerst verkering. Het was de mooiste dag van mijn leven! Ik had goede vrienden en een vriendje die smoor op me was! Maar dat geluk verdween die avond. Mijn vriendin vertelde me dat haar vader een hartaanval had gehad, hij lag in het ziekenhuis. Ze was diep bedroefd. Ik trooste haar, ondanks dat ik in mijn achterhoofd nog steeds dolblij was met T. En dat zag ze. Ze had het gevoel dat ik er niet voor haar was en ze had het gevoel dat ze geen vriendinnen meer wou zijn. In dat half jaar daarna, na vele huilbuien en 'wil je nog wel vrienden zijn?' beseften we dat het klaar was. Ik was teveel met T bezig en ik was er niet genoeg voor haar. Ik accepteerde het en ik voelde me een verschrikkelijke *. Als ik het kon terugdraaien, deed ik dat...

Nadat mijn vriendin dat zei, gebeurde het weer: ik verloor een vriend. De jongen in mijn vriendengroepje waar ik hopeloos verliefd op was geweest, moest me niet meer. Hij zei dat het niets met T te maken had. Hij wist niet eens waarom. Hij vond het niet leuk als ik erbij was buiten. We waren 'uit elkaar gegroeid'. Het kwam als een enorme klap aan. Ik was nu al mijn vrienden kwijt (de andere van mijn vriendengroepje kwamen ook niet meer). T werd mijn alles. Maar toen, niet veel dagen na die mededeling van die vriend, kwam hij met slecht nieuws.

Hij deed al de hele tijd sip, en hij wou niet zeggen wat er was. Toen zei ik: ik kan maar 2 dingen bedenken die heel erg zijn. Of je gaat vreemd of je maakt t uit. Toen hij bij die laatste nog sipper keek, barste ik in huilen uit. Ik heb de hele middag bij hem gehuild terwijl hij me trooste. Hij zei dat hij eerlijk wou zijn tegen me en me niet wou voorliegen. Hij was niet meer verliefd, maar hij wou wel vrienden zijn. Het was raar. Ook dit kwam als een klap. Elke keer als hij zei: 'ik hou van je' en 'ik wil je nooit kwijt'. Dat leek allemaal gelogen. Maar we zouden vrienden zijn.

Ken je dat? 'Vrienden'? De dag erna nog wel ja. Maar de andere dagen... T en V trekken nu vaak samen op met een nieuw groepje. Veel jongens en meisjes samen. Ze hebben al gelogeerd met dat hele groepje. T had me beloofd wel af te spreken als vrienden. Maar hij heeft nooit tijd. Ik heb nu vakantie maar ik heb de hele vakantie niemand gezien. En elke keer hoor ik hoe gezellig het groepje het heeft. En ik hoor nergens meer bij. Ik heb geen sociaal leven meer. De rest kan makkelijk praten...

Ik dacht heel even dat ik alles had. En nu ben ik alles kwijt. Dus maak nooit de fout je vrienden te weinig aandacht te geven omdat je je vriend/in teveel geeft.

Geloof me, dat wil je niet.

Laura (15)




Brief 100807

Beste mensen met liefdesverdriet,

Een tijdje geleden zat ik heel erg in de put en ben ik eens op internet gaan zoeken naar dingen over liefdesverdriet. Via google kwam ik vrijwel meteen op deze site terecht. De site sprak mij meteen erg aan en voelde, heel gek, ook best vertrouwd. Ik heb toen maar de stoute schoenen aangetrokken en ben naar Roel gaan schrijven over de mail. Hierin vertelde ik over de afgelopen 7 jaar tot nu. Dit deed ik sowieso voor mezelf (van je afschrijven is altijd goed) en voor t geval Roel me zou willen helpen, voor hem zodat hij een goed beeld kon vormen over wat er speelde en zoal gespeeld heeft. Daardoor kon hij me, mijns inziens, ook beter begeleiden eventueel.

Op woensdagmiddag verzond ik deze en, achteraf gezien,kreeg ik daar 's-avonds al een tegenbericht over. Helaas was ik toen nog niet in het bezit van een pc en zag ik dat dus niet meteen. De volgende ochtend belde Roel dus al vroeg op, om te vragen hoe het met me ging en of ik zijn mail gehad/gelezen had. Ik was een beetje overvallen door zijn telefoontje en had idd de mail nog niet gelezen. Ik stelde voor om dat smiddags even te regelen en hem daarna zo snel mogelijk iets te laten weten. Dat was prima!

Zijn mail was erg lief en hartelijk opgesteld en ook aan de telefoon klonk hij heel vertrouwd dus had ik meteen alle vertrouwen in hem. We spraken af dat ik hem om 20.30 uur zou bellen voor een telefonisch consult. Zo gezegt, zo gedaan... Dit gesprek verliep heel fijn. Ik vertelde mijn verhaal en Roel haakte hier op in door vragen te stellen en dingen op een bepaalde manier te bekijken en te verhelderen. Hierdoor ging ik de dingen ook anders zien en dat gaf erg veel rust in mijn hoofd en vertrouwen in mezelf en de toekomst! Hij nam ook echt de tijd voor t gesprek.

We spraken na het gesprek af dit over twee weken te herhalen. Omdat ik mezelf, mede door mijn gesprek met hem, na twee weken al stukke beter voelde, was het niet nodig een volgend consult te doen. Wel kon ik altijd weer contact zoeken als dat nodig was. Erg fijn allemaal!Ik hoop niet dat t nog ooit nodig zal zijn, maar als dat wel het geval is, zou ik zeker weer bij Roel terugkomen. Iedereen met luduvudu adviseer ik dus ook: aarzel niet; laat je helpen je weer fijn te voelen!
Sterkte allemaal en volg je hart!

Groetjes,Jessica de Groot ('s hertogenbosch)

Brief 300607

Nieuwsbericht:
Tiener met liefdesverdriet veroorzaakt brand

maandag 18 juni 2007 13:15

(Novum) - Het huis in de Delftse Ternatestraat dat in één week toneel was van een mishandeling en een brand, is per ongeluk aangestoken door een dochter van de bewoners. Dat meldt de politie maandag. De woning kwam donderdag in het nieuws nadat de 38-jarige bewoner de 17-jarige vriend van zijn dochter had mishandeld. Hij zag de jongen, die zich naakt in een kast had verstopt, aan voor een inbreker. Zaterdag brandde de woning deels uit.

De brand blijkt te zijn veroorzaakt door de dochter van de familie. Het meisje was op zolder foto's van haar vriend aan het verbranden toen de gordijnen vlam vatten. Zij was versuft door pillen die zij bij wijze van zelfmoordpoging had ingenomen. Twee kamers aan de achterkant van het huis brandden volledig uit.

Donderdag hadden het tienermeisje en haar 17-jarige vriend een stiekeme afspraak. De vader van het meisje kwam onverwacht thuis en trof de jongen naakt aan in een kast in de slaapkamer. Denkend dat hij een inbreker had betrapt, mishandelde hij de jongen voordat hij de politie belde.

 

Brief 080607

"God, wat voel ik nog veel voor die man"


Zwetend werd ik wakker. De droom waaruit ik zojuist ontwaakt was vertaalde zich in een beklemming op mijn borst. Ik wist dat de sfeer waarin ik beland was de hele dag om me heen zou blijven hangen. Sommige dromen hebben dat.

Een verlaten rangeerterrein in de donkere avond, hier en daar een trein die geen bestemming meer had. Sporen die doodliepen tegen de buffers; geen mens te zien. De enige mens die daar liep was ik, een tas met bagage meezeulend, niet wetend waarheen te gaan. Ik begreep al niet hoe ik daar terecht was gekomen. Ik was op een trein gestapt, vrolijk nog, de coupees waren goed bezet en prettig rumoerig. Waar de reis precies heenging wist ik niet, dat was op dat moment ook niet belangrijk. Ik zou wel zien, in de overtuiging dat het doel zich vanzelf zou openbaren. Maar mijn trein werd allengs leger: er stapten mensen uit, er stapte niemand meer in. Uiteindelijk bleek de trein niet meer verder te gaan. Ik stapte uit, als enige passagier, op dat verlaten terrein. Ik had geen idee waar ik was, er was niemand om het te vragen. De eenzaamheid hing als een verstikkend klamme deken om me heen en het voelde alsof ik aan het eind van de wereld terecht was gekomen.

Ongeveer een jaar later:

Ik was voor het eerst bij L. op bezoek, in Arnhem. Het was de tweede keer dat ik hem zag; hij had me gevraagd om te komen, duidelijk verliefd al. Ik was dat nog niet maar mijn nieuwsgierigheid naar zijn leven was groot genoeg om op zijn verzoek in te gaan. Al begon er van binnen wel degelijk iets te vlinderen toen ik hem daar in zijn voordeur zag staan, blij om mijn komst. Ik was voorzichtig geworden, durfde niet meer te hard van stapel te lopen en mijn vrijheid was me inmiddels dierbaar. Ik had een huwelijk van achttien jaar achter de rug, waarin ik samen met mijn man een bedrijf was gestart dat voor een groot deel door mijn inzet was uitgegroeid tot een kleine winkelketen. Na jarenlang keihard werken en sappelen kwam er financieel wat lucht en ruimte om ook eens te genieten. Op dat moment besloten wij onderdak te bieden aan een nichtje van mijn man, die met haar twee kinderen op de vlucht was voor een hardhandige echtgenoot. Onze eigen kinderen waren toen acht en vier. Moet ik nog meer zeggen? De gevolgen laten zich maar al te makkelijk raden. Ik stond er ineens alleen voor, met mijn kinderen, verviel in armoede en ogenschijnlijk uitzichtloos verdriet. Maar ik was nog jong, nog geen veertig, en besloot mijn lot in eigen hand te nemen: ik leerde via een advertentie een charmante ex-alcoholist met een grote dosis humor kennen. Ik was verliefd en kon weer lachen totdat het lachen mij na slechts vier maanden alweer verging: ex-alcoholisten bestaan immers niet. Ook dít verdriet leek oeverloos. En maakte dat ik mij vastberaden voornam mij nooit meer op wat voor toekomst dan ook te richten: ik was een reiziger geworden, onwetend van mijn bestemming en wilde dat graag zo houden.

L. kwam in mijn leven, ook al niet uit op een voorspelbare toekomst. Dat zat dus wel goed. Hij had een vrij beroep, waardoor zijn leven sowieso al vrij onvoorspelbaar was, hoera. Bovendien was hij lang van lijf, uitermate sexy en bijzonder intelligent. Ik tufte onbevangen vrolijk in mijn oude autootje van Den Haag naar Arnhem, genoot met hem een heerlijk intiem etentje en liet me verrassen door zijn pianospel: een van mijn favoriete stukken van Chopin. Het leven was prachtig, ik viel die avond voor hem als een blok. En hij voor mij (want prachtig was ik zelf ook nog, toen).

Met een glas wijn in de hand en een heerlijke roes in mijn hoofd ging ik voor zijn raam staan en keek naar buiten. De schrik benam mij bijna de adem: ik keek uit op dat rangeerterrein. Ontegenzeglijk en dreigend dezelfde plek als in die droom van toen. Alles in mij raakte gealarmeerd. Ik wist, maar wilde al niet meer weten. En al helemaal niet meer na die verrukkelijke nacht, volgend op de avond. Ik had het gevonden, wat dat betreft. Na jaren kou thuiskomen in weldadige warmte, waarin alles kon en alles eindelijk mocht zijn.

Wij kregen een weekendrelatie, gezien de afstand en mijn kinderen die voortaan in het weekend bij vader en zijn vriendin verbleven. In de eerste jaren was er af en toe sprake van afscheid nemen. Van zijn kant. Omdat hij het even niet meer wist etc. Veel later wist ik dan dat er zicht was op een andere vrouw die uiteindelijk zijn avances niet beantwoordde. L. ging studeren, op zijn veertigste. Vond dat hij dat aan zichzelf verplicht was omdat hij tot dan zijn intelligentie nooit voldoende had benut. Ik vond dat geweldig en schikte me in nog armoediger omstandigheden dan we al gewend waren (als free-lance journalist had hij een karig inkomen). En wanneer de sleur en de nood te hoog werden trakteerde ik op een weekendje of etentje buiten de deur. Dan maar géén nieuwe kleren. De boodschappen nam ik hoofdzakelijk voor mijn rekening. Hij had het al zo moeilijk. Na zijn afstuderen bleven sollicitaties vruchteloos en het leven karig. Maar na een paar jaar kwamen er wat opdrachten binnen, de bedoeling was een eigen bureau te beginnen en mijn voorstel om permanent bij hem in te trekken en samen de schouders eronder te zetten werd met gejuich begroet. Mijn kinderen waren inmiddels zelfstandig gaan wonen, niets hield mij nog tegen om eindelijk, na al die jaren, toch weer aan een toekomst te gaan werken. Wij hielden toen al dertien jaar van elkaar. Dacht ik.

Er gebeurde verder niets. Niets dat maakte dat ik mij welkom zou voelen in zijn huis. Er kwam wel een onverwachte vakantie, deze keer door hém betaald, een nieuwe t.v. voor in mijn huis, en twee nieuwe espresso-apparaten, een voor zijn huis en een voor het mijne. En daarna, hoe was dat nou toch mogelijk, zijn van tranen doorregen mededeling dat hij onze relatie moest verbreken. Hij wilde zijn vrijheid niet kwijt en hij kon niet meer tegen de armoede. En of we vrienden konden blijven. Ik ging stuk, alleen, alleen in huis inmiddels, mijn toekomst was als een vloerkleed onverhoeds onder mijn voeten vandaan getrokken.

Dat was een jaar geleden.

Ik ben kapot gegaan, ik ben een boek gaan schrijven, en ik had gehoopt er daarna mee klaar te zijn. Af en toe dook er een e-mailtje op waarin L. zich beklaagde over gebrek aan belangstelling vanuit Den Haag. Hij dacht hier immers ook vrienden te hebben. Ja, die had hij, maar die waren net zo verbijsterd als ik. Afgelopen februari weer zo'n berichtje, een paar regels die mijn onrust tot een kookpunt brachten want nee, overheen was ik er nog steeds niet. Ik uitte mijn twijfels omtrent de ware reden van zijn vertrek en vroeg hem met de waarheid te komen. Inderdaad, een ander dus. Al meer dan een jaar en inmiddels een stevige relatie. Hij wilde me destijds niet kwetsen. Vandaar. En wéér ging ik stuk. Om het verraad. En om het besef dat ik het wéér niet blijk te zijn: de vrouw waar van gehouden wordt. Die liefde geeft zonder voorwaarden te stellen, en juist daardoor niet geliefd wordt. Hij kwam naar Den Haag, om het afscheid als het ware over te doen, we hebben gepraat, zo intensief als nooit tevoren. Ik vond het nieuwe afscheid in ieder geval respectvoller dan het eerste. Er ontstond frequent e-mailcontact en er werd afgesproken elkaar af en toe te ontmoeten.

Twee weken geleden kwam ik met serieuze hartklachten op de intensive care terecht. Ik had al weken niet meer geslapen, leefde mijn leven van e-mailcontact naar e-mailcontact en tussen misplaatste hoop en terechte vrees. Want God, wat voel ik nog veel voor die man. De cardioloog heeft mij vriendelijk verzocht te stoppen met roken, mijn zoon heeft mij met klem bezworen het contact met L. definitief te verbreken. Twee verslavingen tegelijk. Waar ik echt vanaf moet. De eerste zal me wel lukken. De tweede heb ik telefonisch op de hoogte gebracht van mijn opname en noodzakelijke gevolgen. Hij heeft het begrepen, alwéér in tranen, godbetert, en tot nu toe mijn verzoek gerespecteerd. En wat doet dat zeer, ongelooflijk. Het idee hem nooit meer te zullen spreken of zien. Het besef voor altijd zijn aanraking te moeten missen, de warmte in bed, slapend in elkaars armen zoals we steevast deden. De hartverscheurende zekerheid niet meer aangeraakt te worden door een mens waar je van houdt. Niet meer aan te kunnen raken. Het besef dat het al een jaar lang zeer doet, en het akelige vermoeden dat dat nooit meer over gaat. En mijn eigen eigenwijze hardnekkigheid: niet te willen en kunnen luisteren naar de signalen van mijn geteisterde lijf en naar de signalen van die droom van dat rangeerterrein. Dat wel degelijk bestaat, daar ver weg, in Arnhem.

Aletta.

Brief 180407

"Ik ga bij je weg"

Ik stond onder de douche. Mijn man aan de telefoon, bellend uit de U.S.A. Met een hand afdrogen, in de andere hand het mobieltje. J
Ja?
"ik ga bij je weg."
Paniek, ik begrijp er niks van, wat gebeurt er?

Dat gebeurt er!
Hij laat me in de steek na 26 jaar. Voor haar, voor haar. Na 26 jaar.
Eerst wist ik nog niet van haar af. Maar ik vermoedde wel dat er een ander was.
Die was er twee jaar geleden ook geweest. Zij was iets uit een vorig leven en hij had nog nooit zoiets met een vrouw gevoeld als met haar.

En bedankt, godverdomme. en ik dan? Drie kinderen kregen we samen.
Ik gaf mijn carriere op, want het was zijn droom om internationaal te werken. En ik gunde hem die droom. Met kinderen, honden, katten, kippen en paarden bleef er voor mij weinig ruimte meer over om te werken.
Maar dat was oke, mijn tijd kwam wel weer als de kinderen hun eigen weg zouden gaan.

Jezus wat een pijn, wat een tactloze hond was hij met zijn opmerkingen over die affaire. Dat ik zijn liefde voor haar niet begreep. Zo egocentrisch van mij. Bovendien, hij koos onvoorwaardelijk voor mij. Affaire voorbij.
En ik worstelde me door de pijn. We kregen hierna twee veulens, we zouden een nieuw huis laten bouwen. Hij wilde nog een baby met mij. Die baby wilde ik niet.
ik ben 47 en ik heb andere plannen met mijn leven, ben gewoon ook te oud nu. De jongste is 19 en gaat deze zomer uit huis. Nee mijn tijd komt nu.
We zouden samen weer groepen gaan geven. En dan, telefoon, godbetere het, via de telefoon. Laffe hond zonder verantwoordelijkheidsgevoel. Ja, weer iemand uit een vorig leven. Echte liefde. Het moet zo zijn. De heren van karma hebben dit zo voorbestemd. Ik kan er niks mee. Zo zweverig.

En raad eens wat? Ze was binnen een paar weken zwanger.
Ik wist het, ik voelde het. Ja, en dan voelt het alsof je bij de straat wordt gezet. Hij verliet binnen een uur nadat hij terugkwam het huis. Liet mij achter met alles.
De zorg voor de kinderen, de dieren, de paarden en de veulens. Ik moest door, gewoon door. Ik voelde me zo gebruikt. Zo afgedankt, zo in de steek gelaten en bang.
Het eerste dat ik deed was bezig gaan met mijn toekomst. Werk, positief investeren, creatief zijn. Maar mijn hoofd maalde maar door. Zij was ooit een client van mij, zat in mijn groepen. kutwijf. Wat heeft zij dat ik niet heb?
Chemie zegt mijn ex. En ze heeft al zes kinderen, waaronder een baby. Chemie? Zal wel. Gewoon loops.
Hij moest nog een kind krijgen, zo voorbestemd. Ze moeten zeker nog een bijzondere reincarnatie op de wereld zetten. Tsja , en ik wilde geen kind meer. En zij wel.
Ze zit in een explosieve scheiding en woont in het buitenland. Haar man is woedend. Hij vertegenwoordigt het kwaad, zegt mijn ex.

Het moet slecht met hem gaan. Die relatie moet mislukken. Hij moet gewoon straf.
Hij moet ook alles verliezen. Ik wil dat hij pijn lijdt, veel pijn. Die wraakgedachtes, ik wist niet dat ik het in me had. Ik die altijd maar begrip probeer te hebben. En mezelf opofferen.
Hou van mij, hou van mij, ik zal nog beter m'n best doen...

Het meest verdrietige is dat ik niet alleen mijn partner kwijt ben maar ook mijn paarden verlies. En ik houd zielsveel van mijn paarden. Maar ik kan het werk fysiek niet meer aan en ik kan nooit een dag van huis. Ook kan ik het niet meer betalen. Zij moet ook geld, want zij krijgen een kind. Ik moet mijn vrijheid hebben om iets te kunnen opbouwen. Ik weet het, maar het doet zo'n pijn.
Inmiddels heb ik een van mijn paarden en de veulens verkocht. Nog drie te gaan, au, au. In de auto huil ik als een wolf, grauw van woede en machteloosheid.
Maar ik ben niet machteloos. ik ga het redden. Ik hou teveel van het leven. Ik probeer te schilderen, cursussen te organiseren. Ik luister naar de vogels, rijdt paard en geniet daarvan zolang het er nog is.
Niets is voor altijd... Ik heb het zo vaak gezegd in mijn trainingen. En het is waar. Maar zeggen en weten is een ding, het doorleven ervan is heel wat moeilijker te aanvaarden.

Anne

Kersenvlekken*)

Of

Lang geleden

Begint liefdesverdriet niet bij ‘de eerste?’ Grote verhalen, over liefde voor alles en iedereen, komen later.

Moeilijk te zeggen in mijn geval, wie de eerste liefde was. Ik herinner mij een meisje op de kleuterschool, dus, waar begin je? In mijn vroegste dromen had ik al een hele grote borst te pakken. Maar ik vermoed dat we allemaal de neiging hebben om er één uit te pikken, uit de stroom van gezichten die daarna verschijnen. Gezichten maar ook stemmen, geuren en kleuren, waar we ons een icoon van maken om te kunnen zeggen: “dit was ze, haar vergeet ik nooit” (of hem natuurlijk).

Daarbij moet je ook nog weten wat het criterium is. Gevoeld? Mee gezoend? Getongd? Mee gedingesd?

Mijn criterium was, bij nabladeren in het geheugen, dat ik toen, die zomer, voor het eerst de illusie had een levenspartner in iemand te ontwaren. Iemand waar ik de fantasieën over uit kon storten die ik van moeder (weekblad Margriet) en oudere zussen (Joop Terheul; kasteelromannetjes) had opgelopen. Krap dertien was ik, zij een jaar ouder. ‘Hollanders’ (ze kwamen uit Enschede), die logeerden in ons dorp dat voor vakantiegangers in trek was. Toen ze zich in de tuin een keer aan me opdrong (ik zag nog niks in zo’n grote blonde griet), en mij quasi toevallig van het laddertje af duwde waar ik opstond om voor mijn moeder een emmertje morellen te plukken voor in de pannekoek, en ze vervolgens boven op me ging zitten, in het weelderige gras; haar opbollende zomerjurk die naar schoon gewassen katoen rook over mij heen spreidde, en ik na eeuwig durende seconden proestend van ontzetting en benauwdheid bovenkwam (wat was de lucht toen blauw) wist ik kort daarna dat zij het was. Ik kon geen andere reden bedenken voor de bedwelming die ik had ondergaan.

Wij hebben die zomer nauwelijks gezoend, dat niet eens, maar we stonden in de schemer wel eens bij elkaar in de tuin. Een keer – de avond voor hun vertrek - knipte ze met haar nagelschaartje hartjes uit de bladeren van een rozenstruik – of waren het de floxen? -, die ze me gaf. Lang nadat ze weer terug naar ‘het noorden’ waren, heb ik die struiken nog onderzocht op ingeknipt blad, om mij ervan te overtuigen dat het echt gebeurd was.

Mijn kaart is nooit beantwoord. Zou ‘Enschede’ nog ooit naar het zuiden komen? Die nazomer en lange herfst bleef ik ziek van verlangen, al wist ik niet naar wat precies. Dus dacht ik dat het om haar was, en de geur van floxen.

Dat was allemaal vele jaren geleden, toen bij een workshop vertellen onder de deelnemers een man was die rondleidingen gaf in een geologisch museum. Hij was een oud hoogleraar, met een hart van goud die van stenen wist. De opdracht om over onze eerste liefde te vertellen, inspireerde hem. Onderwerp voor zijn verhaal was dat hij, nog niet zo lang geleden, zijn middelbare schoolliefde had opgezocht. Er was moed voor nodig geweest. Eerst in het telefoonboek, waar ze inderdaad instond, de naam van haar man had hij ooit ‘opgeslagen’ toen hij hoorde dat ze ging trouwen. Dat hij in die zuidelijke stad, dicht bij mijn geboortedorp trouwens, een lezing moest houden en een nacht overblijven, verschafte hem zijn alibi.

Ze herkende hem met moeite en ja, thee kon hij krijgen en zeker, nog altijd getrouwd, haar kinderen allang de deur uit en ja, ze wist nog wel wie hij was.

Maar heeft zij ooit geweten wat ze voor hem betekende? Verliefd. Dat was ook nu nog nergens aan te bespeuren. Of hij het haar nu verteld had, wilden wij natuurlijk weten. Hij lachte verlegen. Niet gedurfd. Ook die vijftig jaar later niet.

Maar er zat voor mij nog een ander verhaal in zíjn verhaal. Terwijl hij vertelde hoorde ik de naam van zijn geheime liefde, maar ook die van het meisje dat naast haar zat, daar op die middelbare school in Enschede.

Die naam kende ik.

Het was de naam van míjn eerste liefde.

Per mail heeft hij me nog een foto gestuurd, heel aardig, want foto’s heb ik nooit van haar gehad. Een klassefoto uit het jaar nadat ze bij ons op vakantie was geweest.

Ze was het.

Nu vraag ik mij alleen nog af, wat ons aan zo’n eerste liefde bindt. Ik denk dat ze - al die eerste liefdes - iets hadden wat we zelf misten. In mijn geval, haar aanstekelijke vrolijkheid. Daar had ik niet zoveel van in huis, toen, en ook niet zoveel reden toe. Maar zij maakte me aan het lachen. Desnoods door – letterlijk – op mijn kop te gaan zitten, waarna ik opnieuw de boom in kon omdat de emmer was omgevallen en de helft van de kersen geplet. Dat ze me later ook aan het huilen heeft gemaakt, ja dat ik lang geleden heb, heb ik haar al lang vergeven. En mocht ze dit lezen: nog altijd is ze in mijn herinnering, als iets van waarde.

*) Bijdrage aan SFINX, nr. 4, 2006, onafhankelijk tijdschrift voor zelfbezinning. Daarin meer over de liefde. Losse nummers à E4,50 te bestellen bij: Centrum voor Zelfbezinning. Adres: internationale School voor Wijsbegeerte, 3832 RD Leusden, tel. 030-2714099,

of per email: info@zelfbezinning.nl

Brief 070407

Het juiste advies op het juiste moment

Beste Roel,

Ik heb jouw website slechts 1 x kort bezocht. Wat me opviel was dat het liefdesverdriet dat daar aan de orde komt, altijd gaat over verbroken relaties. Maar daar ging mijn verdriet niet over. Dus mijn eerste vraag aan jou was, of je ook advies kunt geven als het een hopeloze verliefdheid betreft. En gelukkig was jouw antwoord ja.

Negen maanden zo hopeloos verliefd, hoe moest ik daar vanaf komen? Zo’n leuke vrouw, alles perfect. Bovendien zijn we goed bevriend.

Maar nee, zei jij, het is niet perfect. Jouw liefde voor die vrouw is kansloos, dus dat moet je aanvaarden. En zij is ook niet perfect. Immers, jij biedt haar het mooiste wat je te geven hebt, zij houdt warm maar wijst je ondertussen af. Au, dat doet zeer. Het advies duwde me dieper mijn pijn in.

Met boosheid kun je ervan af komen, schreef je. Maar ik ben helemaal niet boos. Jawel dus, verstopte woede, de onmacht om me van haar los te maken. Ook dat was waar.

Advies: breken, een afscheidsbrief sturen.

Na een paar dagen morren en excuses zoeken om me niet aan jouw advies te houden, en bang om een goede vriendschap kwijt te raken, ging ik om. Het kon zo niet langer, ik was veel te afhankelijk geworden, vond niets meer leuk zonder haar. En dat is nou precies wat ik nooit wil.

Vriendschap verbroken, brieven geschreven en diep in de pijn terecht gekomen. Maar door die pijn niet weg te duwen en erdoor heen te gaan, gebeuren er ook andere dingen. Meelevende vrienden zijn opeens heel belangrijk en volop aanwezig. Nieuwe vrienden dienen zich vanzelf aan. Het hele proces van verliefdheid en pijn blijkt opeens nodig te zijn geweest om oud zeer op te lossen.

Als snel voelde ik me loskomen van haar, niet meer afhankelijk. Dat voelde goed. OK, de heftige gevoelens ebben soms nog wat na, maar zijn nu goed te plaatsen en vreten niet meer aan me. Het leven is weer goed, precies zoals het moet. En zoals het er nu naar uitziet, komt het met die vriendschap langzaam maar zeker ook wel weer goed.

Dus, Roel, bij deze hartelijk dank voor het juiste advies op het juiste moment!

Marjan

Brief 280307

Weer de goede kant op

Hallo Roel,

jouw advies heeft mij goed heeft gedaan. Ja zeker!
Ten eerste omdat de website gewoon
bestaat. Een plaats waar je heen kunt gaan, een plaats waar je dingen
kunt delen met mensen die hetzelfde als jouw doormaken. Zeker het
advies, en jouw kijk op mijn situatie was een eye-opener.
Verliefd worden op een collega, en mijn vriendin, " mijn vriendin " blijven
noemen. Mijn vriendin was een vanzelfsprekend iets voor mij, jij hebt
mij laten inzien dat deze twee woorden wel een inhoud moeten hebben!
Ik ben veel breder gaan nadenken over mijzelf en de toekomst.
Maar ook over mijn verleden.
Hoe ben ik in het verleden omgegaan met
verlatenheid, angst en pijn, hoe is dit ontstaan. Jij kent mijn
geschiedenis. Er is wel degelijk een link tussen het heden
en het verleden. Daarbij heb ik een goed gevoel gekregen door de 11
anti-ldvdmodellen (zie rubriek: Wat te doen?).
Vooral Echo's en schaduwen en het Spirituele model.
Ik heb het boek van de Dalai Lama " De kunst van het geluk " ook
gekocht. Ik had toch al een tijd belangstelling voor het Boedisme, dus
dat kwam goed uit.

Ook probeer ik wat met het model Ik kan verliezen.
Daarmee bedoel ik dat de collega op wie ik verliefd was/ben haar
relatie heeft beeindigd en nu een relatie heeft met een andere collega
van ons! Dit was zeer moeilijk te verkroppen voor mij.
Ik bedoel dus
dat ik er iedere dag mee geconfronteerd word! Dit is het worst case
scenario, vond ik. Ik probeer er nu meer afstand van te nemen. Ik heb
een aantal weken geleden met Barbara gepraat. Ze lijkt alles te ontkennen wat er tussen ons gebeurd is.
Ik omschrijf het voor mijzelf alsof ik kan alles zien, haar gevoelens,
angsten en onzekerheden. Toch ontkent ze tegenover mij zelfs de meest
onschuldige feiten die ik haar voorleg. Ik heb daarom ook maar besloten
om er geen energie meer in te steken. Al frustreren er bij mij nog een
hoop dingen. Ik voel mij de laatste tijd weer een beetje tot leven
komen.
Ook probeer ik het model van de universele liefde op mij te
laten inwerken, en hoop in de toekomst lotgenoten te kunnen helpen.
Ik word binnenkort als vertrouwenspersoon aangesteld op mijn werk,
misschien kan ik er dan al iets mee.
Met mij gaat het langzaam weer de goede kant op, dus dank je wel!

Vriendelijke groet,

Hans

Brief 160307

We zweefden van geluk boven de stad

Op Koninginnedag zag ik je op een hekje zitten. Je benen wiebelden heen en weer en je telefoon hield je bezig. Ik had je anderhalf jaar niet gezien. We waren vrienden geweest, een hele tijd, maar we zijn elkaar kwijt geraakt, een hele tijd.

Ik liep naar je toe en sloeg mijn armen om je heen.
Je was zo verwonderd en verbaasd – het was zo goed om jou weer te zien. Je kwam s’ avonds. Je hield me vast. Je kuste me, voor het eerst.
En je bent niet meer weggegaan. Je bent vrolijk en schreeuwt hard op straat dat je met mij wil trouwen. Als de mensen om kijken, zeg je dat zij dat ook wel zouden willen, niet?

Je grijpt me beet en draait rondjes tot ik erbij neer val. Je doet gek en wild en lief en ik vind jou de leukste man van de wereld.Ik moet heel hard lachen als je praat en rare grapjes vertelt, en als je de meneer van de tram vraagt of hij ook zo gelukkig is.

Je houdt me vast als ik moet huilen om het verlies van mijn vader. Je zegt dat je me niet verlaat, dat je nooit bij me weg gaat. Dat je mijn vriendje bent, dat we altijd vriendjes zijn geweest, dat je altijd van mij hebt gehouden. Je vraagt of ik met je wil trouwen, en ik zeg dat ik dat wil, dat ik dat echt wil, en we zweven boven de stad van geluk.

We horen bij elkaar.
Je werkt hard. Er is geen tijd. De zon schijnt en de zomer begint; maar jij ziet geen seizoenen meer, alleen projecten.
Je werkt en je werkt; en als ik je wat vraag, vergeet je antwoord te geven. Je vergeet afspraken, je vergeet je huis, je vergeet wie ik ben. Ik ben boven gaan slapen. Je komt kijken als je weggaat, vroeg in de ochtend, als ik slaap – maar ik ben wakker en knijp mijn ogen dicht. Alsof deze kamer jou niet meer toelaat. Ik ben wakker geworden uit een droom die vertelde over hoe liefde was.
Morgen ga ik bij je weg.

Soms kan ik niet stoppen met huilen. Ik voel me alleen. Het voelt alsof het nooit meer beter wordt. Jij weet het niet.
Wanneer jij het wel weet, zul je ook niet wakker zijn. Je bent verdwenen, weggegaan, want ergens in ons huis ben ik je verloren.

Ik hou van jou, heel veel. Ik kan mijn tranen niet bedwingen als ik aan jou denk, aan hoe je voelt, aan hoe lief je bent. Maar ik kan niet meer blijven. Ik wil het liefst met je vrijen, in je kruipen, alles vergeten. Lief vriendje, mijn liefste vriendje. Je was mijn maatje.

Ik mis je verschrikkelijk.

Ieneke



Brief 160307

Zij en haar zwager

Vier dagen was ik in de zevende hemel, vlinders in de buik, niet kunnen eten slapen , hele dag op een roze wolk . Vol verwachting wachtend op maandag, middag.
Dan zouden we elkaar zien . Tot ik een mail kreeg van haar ......
Of mijn liefje bij mij mocht eten en slapen, want dat was toch wat ik wou
Op dat moment stortte de wereld in tenminste zo voelde het. Alles kapot
Hoe het zover is gekomen zal ik vertellen

Ik ben al bijna 21 jaar getrouwd .
Het is niet zo dat ik een einde aan mijn huwelijk wil maken maar door verschillende redenen is de lol een beetje weg.
Het voelt als sleur.
Ongeveer zo`n tien elf jaar geleden merkte ik dat ik zijn broer eigenlijk
wel heel erg leuk begon te vinden . Eigenlijk meer dan leuk zeg maar dat ik verliefd was.
Hij was gescheiden en kreeg een nieuwe flat. Door omstandigheden was ik de enige vrouw die wel wou helpen met schoonmaken.
Werk gedaan, zitten we nog een poos na te praten tot er wel een hele
spanning tussen ons voelbaar is . Hij is bezig in het in elkaar zetten van een kast maar zegt op een gegeven moment dat het beter is dat hij mij naar huis brent Ik zeg ja dat denk ik ook .
Ik weet niet wat ik met dit gevoel moet en druk het uiteindelijk maar zoveel
mogelijk weg . Uiteindelijk lukt dit ook wel mede omdat hij ook vrij snel
een vriendin heeft waar hij later mee trouwt.


Kerstplannen

Door omstandigheden hebben we een paar jaar geen contact meer.
tot op een gegeen moment we per msn aan de 'praat " raken . Na van de eerste schrik te zijn bekomen besluiten we alleen via msn contact te houden .
De klik tussen ons is er nog steeds Hij is inmiddels gescheiden en heeft
ook een nieuwe vriendin.
Dan wordt het maart 2006.
Mijn schoonouders zijn 50 jaar getrouwd. Ze geven een receptie en iedereen is uitgenodigd.
Ik zie hem voor het eerst in jaren weer in het echt . Spannend van hoe het zal gaan, maar het is zo weer als vanouds en we zijn de beste maatjes.
Ook met haar klikt het meteen .
Dan komt er een moment dat hij het even moeilijk heeft en naar buiten loopt. Ik ga mee om steun te bieden en we praten even Dan geeft hij mij een mep op mijn schouder en en zeg bedankt meisje.
Ik denk jeetje wat moet ik hier nu mee .
Ik wil meer dan dat hoewel ik na dagen zijn hand nog voel.
Daarna hebben we nog geregeld contact via msn en spreken wel af van
binnenkort komen we een keer maar daar blijft het dan weer bij.
Ergens in november vraag ik of ze al plannen voor de kerst hebben.
Nee dat hebben ze niet.We spreken af dat ze de eerste kerstdag bij ons komen Nou iedereen mee eens Gezellig toch?

Een paar weken daarna we weer eens contact via msn hebben en een beetje gein over en weer hebben. Ik zeg iets en vraag of ik dat wel mag zeggen.
Antwoord: jij mag alles zeggen en met me doen.Even later..... op msn dan.Waarop ik antwoord van wie heeft het hier over msn Ik niet . Na een poosje niks.
Zou je dat willen dan in het echt met mij .
Ik antwoord dat er was wel een periode was dat ik meer voor hem
voelde dan alleen maar een favoriete zwager. Maar dat is voorbij.

-Weet je zeker dat het voorbij is?
- Nee dat weet ik eigenlijk niet. Maar het is toch niet wederzijds, dus wat
maakt het uit?
- Nou daar vergis je je in.
- Ik voel ook meer voor jou.
Mijn hart klopt als een razende. De vlinders gieren me door de maag.
Ik vraag nog waar zijn vriendin nu is en dat ze niet samen in een deuk liggen om mij.
Nee, ze is even gaan liggen en nee ik zal jou gevoelens nooit misbruiken want daar ben je me te dierbaar voor.
Ik, 41 jaar, voel me weer een puber van 16 . Hoewel we allebei onze relatie niet op het spel willen
zetten besluiten we toch om elkaar te zien. We moeten dit strikt onder ons
houden We beseffen allebei dat we ver over de scheef gaan, maar kunnen onze gevoelens voor elkaar niet meer verbergen.
We besluiten, na een paar dagen elk vrij moment gechat te hebben, dat ik op maandag middag naar hun toe kom. Onder het motto dan ben ik er even uit en kan meteen jullie huis zien.
Hij komt mij dan ophalen van het station Dan kunnen we heel even alleen zijn en daarna bij zijn huis doen we weer "normaal".


Chatgeschiedenis

Het leek allemaal zo mooi
Tot dus ik de mail van haar lees. Het blijkt dat ze er die bewuste maandag
wel degelijk bij was.
Hij had tegen haar gezegd zoiets van kijken hoever A. ( ik dus) gaat .
Maar zij is nogal achterdochtig en had stiekem zijn chat geschiedenis ingesteld Zo kwam ze er dus achter.
Hij is weggegaan en zij heeft toen alle deuren opslot gedaan, zodat hij er niet meer in kon .
Hij heeft bij een goede vriend gelogeerd. Na vele boze emals van haar werd het mij pijnlijk duidelijk dat het voor hem wel grappig wa: de aandacht van een vrouw.
Ik wou dit niet geloven tot ik hem op een zondagavond via msn sprak .
Het was allemaal fantasie geweest en er was niemand waar hij
liever mee omging dan zijn vriendin . Want zo aantrekkelijk was ik niet.

Ik voel me dan ook zwaar belazerd door hem.
Toch hoop ik dat hij dit alleen maar tegen mij zegt om zijn vriendin niet kwijt te raken.
Hij weigert alle contact met mij. Ik ben niet alleen een heleboel zelfvertrouwen kwijt, maar ook mijn liefje zwager en chatmaatje
Ik heb mijn man wel alles verteld. Nuchter als hij is reageerd hij van:
dan moet je maar niet meer met hem chatten en aan hem denken , Verder niets hij was niet eens kwaad ..........
Het is nu maart en heel langzaam krabbel ik weer overeind maar alleen. Ik
weet hoeveel ik hem mis en ik vraag mij geregeld af van wat zou ik nu doen als ik hem alleen tegenkom ?

liefs Anneke



Brief 100307

Tjah...hoe zal ik beginnen...

Het woord onmogelijk zegt het al. Nog niet lang geleden liep ik met een vriend van mij onze stamkroeg binnen.
We waren ff wat boodschappen wezen doen.
En besloten een bakje thee en koffie te gaan drinken.
Het was maandagmiddag en heerlijk aangenaam weer.We stapten binnen en daar was hij. Aan de bar met wat collega's.
Ze hadden pauze en genoten van een biertje.
ik ging aan de andere kant van de bar zitten en bestelde m'n thee,sprak wat met de kastelijn - ook een vriend.Ondertussen keek ik hem stiekem aan en raakte aan de praat met een collega van hem.
Het ging eigenlijk nergens ove. Maar goed, zo kon ik in kontakt met hem komen. Dus ik kletste er gezellig op los.
Nou, blijkbaar was ik toch niet intressant genoeg en na een uurtje verdwenen ze weer. Om aan het werk te gaan.
Ik heb niet meer aan hem gedacht. Tot een paar dagen later...de telefoon ging. Die vriend van mij belde op, dat de jongens er weer waren en hij had hem maar even verteld dat ik hem wel heel leuk vond: dus hij wilde me wel zien.

Ik twijfelde om te gaan,maar besloot toch om samen met een vriendin maar te gaa. Vlinders dansten met me weg. Nou ik heb het geweten ook,ik kwam binnen en hij ging al gelijk in de aanval en bood me wat te drinken aan en wilde m'n naam weten.
Zodoende raakten we aan de praat en wisselden we onze telefoonnummers uit.
We spraken zelfs af om later bij mij thuis met z'n allen ,na het werk, iets te komen drinken.Ik was er inmiddels wel achter dat hij een vriendin had,maar de relatie niks meer voorstelde.Toen had ik al afstand moeten nemen,maar ja, die verrekte vlinders he?

Nou oké: hij had het te pakken en al snel kregen we een relatie.
Hij verliet z'n vriendin om daarna gelijk bij mij in te trekken.
Ja, alles ginng heel snel en binnen 2 weken woonden we samen. Het was heerlijk en we genoten van elkaar. Ook mijn kinderen waren weg van hem.
Na een week of 8 begonnen de problemen. Zijn ex liet hem niet met rust en hij had veel stress van z'n bedrijf.
Hij besloot om tijdelijk bij zijn zus in te trekken en dan de weekenden bij mij te zijn.
Zo naief als ik was trapte er in.Blind.
Het kontakt werd minder en ik zat maar op hem tewachten en wachten.Tot de dag kwam dat hij nog wat spullen kwam halen en we zelfs nog met elkaar naar bed gingen.
Hij heeft me nog op het station afgezet ,want ik ging een paar dagen naar mn vriendin toe. Hij belde elke dag en smste tot ik er gek van werd.Nou op oudejaarsdag ging ik weer naar huis toe en ik kreeg een vreemd telefoontje. Een vrouw die wilde weten wie ik was...

Om een lang verhaal in te korten:het was zn vriendin.
Naar wie hij weer terug naar toe was gegaan. En al die weken dat hij bij mij was weggegaan weer terug naar toe gegaan was.
De klootzak!
Mij al die tijd aanhet lijntje houden, terwijl hij bij haar zat. Ik wist van niks en zij ook niet.
En toen kwam het...i

Ik bleek zwanger. 6 weken,maar toch.Wat nu?
Mn leven was een puinhoop. Ik was alles kwijt.
Ik woonde bij een vriend van me in: samen met mn kinderen.
Een kind erbij kon ik niet hebben,maar ja een kind,een baby van hem:toch iets van hem.

Ja, ik hield heel veel van hem in die korte tijd Ik geloofde nooit in liefde op het 1e gezicht en de ware,maar hij was het echt voor mij. Ondanks de pijn en het verdriet wat hij me aandeed. Ik zat in twijfel of ik het hem moest vertellen.Ik wilde eigenlijk niet dat hij het wist,maar aan de andere kant: hij zag zn eigen kinderen ook al jaren niet meer. En mijn ex heeft goed kontakt met kinderen,dus hij had er wel recht op.
De dag dat ik te horen kreeg dat ik zwanger was,belde hij me ineens s'avonds laat.

Ik wilde niet met hem praten,maar hij wilde nog wat laatste spullen komen halen.Werd een beetje akelig gesprek waarin ik veel huilde,maar hem niks zei over mn zwanger zijn.We spraken af voor de volgende dag.Later smste hij dat het een dag later werd,want de auto was kapot.Ik antwoordde: " oke,maar niet lang want ik moet ook nog andere dingen regelen."

Toch toekomst?
Ik had gezegd dat het dringend was dat hij zou komen: we moesten praten.
Hij wilde weten waarover.En hij kan heel goed z'n zin doordrijven, dus vertelde ik via sms dat hij vader werd....
Daar schrok hij van. Hoe kon het gebeuren vroeg hij nog.
Ja, heftig in de strijd verwikkeld zijn he?
Maar hij was niet boos. Integendeel.
De dag dat hij kwam was moeilijk voor me.Ik wilde niet in z'n buurt zijn. Ook niet toen hij me troostte omdat ik het zo moeilijk had. Ikk sloeg hem van me af en zei hem dan ook dat ik niks met hem verder meer te maken wilde hebben.
Maar helaas....liefde is blind stekeblind!
We zagen elkaar weer meer en meer. Er was zelfs weer sprake van een toekomst samen.
Maar we mooesten eerst een huis hebben. Hij zat nog steeds bij haar en ik bij die vriend van me. Het viel me steeds zwaarder om stiekem te moeten doen en ik trok het dan ook niet meer. Elke keer die beloftes.. Maar wanneer werden ze waar gemaakt?
Tot mijn zwnagerschap 11 weken was. Ik kreeg een miskraam!
Weg mijn enige lichtpuntje. Ik heb hem huilend gebeld en verteld dat ons kindje er niet meer was. Allebei hadden we het moeilijk en hij troostte me in die tijd met veel liefde.
Hij zei,dat hij toch met me verder wilde gaan en dat er een huis in het verschiet zat. Ik geloofde hem.
Ik had kunnen weten dat het niet doorging. Weg toekomst! Hij koos ervoor om bij haar te blijven,want een dubbel leven kon hij niet aan dat was hem te zwaar.

Nu zit ik dan....enkele weken later.
Relatie over.
Ik helemaal aan de grond.
Elke keer als ik het eindelijk accepeteer en een plekje begin te geven, zoekt hij weer kontakt met me en zegt ie dat ie zich zorgen maakt. En nog om me geeft.

Wat wil hij nou!




Brief 010307

Afscheid van de passie

Het is allemaal begonnen 17 jaar geleden. Ik was secretaresse en hij werd mijn directeur.Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar naarmate ik hem beter leerde kennen kreeg ik gevoelens voor hem. Ik zat toen in een relatie die niet veel voorstelde en hij heeft me, zonder het zelf te beseffen, geholpen om te breken met die jongen.

Ik was verliefd en hoopte dat hij dat ook zou zijn of worden. We groeiden naar elkaar toe en op een dag waren we helemaal alleen op het werk. Het is dan dat hij me kuste en zei dat hij daar al heel lang zin in had…
Dit moment zal ik nooit meer vergeten. Ik herinner me nog elk woord, elk gebaar, …

Ik was tot over mijn oren verliefd op die man en voelde toen al dat dit nooit meer zou veranderen. Ondertussen leerde ik iemand anders kennen, waar ik een vaste en solide relatie mee opbouwde.Mijn directeur zat ook in een vaste relatie en het was van in het begin duidelijk dat hij dit niet wou opgeven.Ondanks mijn hevige verliefdheid, heb ik ook nooit het gevoel gehad dat ik met hem als vaste levensgezel door het leven wou of kon gaan.Ik kon hem echter niet opgeven. Heb het een paar keer geprobeerd, omdat ik wel wist dat dit eigenlijk niet hoorde t.o.v. mijn levensgezel, maar de passie was te groot.

Ook door het feit dat we samenwerkten was het heel moeilijk om er mee te stoppen. Het liep nochtans niet allemaal van een leien dakje. Samen werken én zo intiem zijn met elkaar is allesbehalve eenvoudig. We hebben onze ups en downs zeker gehad.

Dagen werden maanden, maanden werden jaren, …

Verliefdheid werd liefde… passionele liefde…

Ik hield van mijn vaste vriend; hij hield van zijn vaste vriendin; maar we betekenden ook veel voor elkaar…Met de leeftijd is hij veel gemoedelijker geworden en ik wijzer…De laatste jaren waren fantastisch, nog intenser … In leeftijd schelen we 21 jaar, maar de passie was er niet minder om. Nog nooit heb ik zo’n passie beleefd als met die man.

Sedert vorig jaar werk ik niet meer bij hem. Dit was een persoonlijke keuze van mij en had niets met hem te maken. Hij had me toen al verwittigd dat dit onze relatie in het gedrang zou brengen. Het zou veel gevaarlijker worden om elkaar te ontmoeten. Hij wou zijn relatie niet in het gevaar brengen en dat wilde ik zelf ook niet. Daarvoor hou ik te veel van mijn partner (hoe raar dat ook mag klinken).

We zijn nu 6 maanden later en het is zover. Hij heeft beslist om er voor eens en altijd een punt achter te zetten. Hij is ondertussen bijna 60 jaar en hij kan de spanning niet langer aan. Hij wil gemoedsrust en ik begrijp dat heel goed. Dit neemt echter niet weg dat ik er kapot van ben.

Ik voel me zo ontredderd en heb nog zoveel passie in mij. Wat moet ik daar nu mee ? Mijn gevoelens voor hem zijn zo intens. Hij maakt deel uit van mijn leven. Ik kan hem helemaal niet missen… Ik ben genoodzaakt om afstand te nemen van hem, terwijl ik dit helemaal niet wil. Hijzelf heeft het er ook zeer moeilijk mee. Ik weet dat hij me ook zal missen…

Maar aan alles komt een einde… alles en iedereen is vergankelijk… en dat is een keiharde levensles… Ik weet niet hoe ik dit moet verwerken. De tijd heelt alle wonden, zegt men. De vraag is alleen hoeveel tijd hier moet overgaan…

Het enige wat uiteindelijk zal overblijven is een mooie herinnering. Hopelijk kan ik ooit nog eens aan hem denken zonder die hartverscheurende pijn te moeten voelen…

Brief 280207


Hij heeft mijn hart

Het begon ongeveer 7 jaar geleden. Ik leerde hem kennen op een chatbox.
Dagen chatten en uiteindelijk emailadressen uitgewisseld. Bijna 3 jaar
hebben we elkaar gemaild en gebeld zonder dat we elkaar ooit ontmoet hadden.
Toen het na 3 jaar eindelijk zover kwam dat we elkaar in levende lijve zagen voelde het zo verschrikkelijk goed. We kenden elkaar van binnen en buiten, elkaars goede en slechte eigenschappen, manier van denken....alles gewoon.

Ik was zo gelukkig met hem, hij was zo´n schat! Alles wat ik in mijn vorige
relatie had meegemaakt maakt hij weer goed. Het was echt geweldig.....er was alleen 1 minpuntje: hij moest de vrouw waarmee hij maanden sex had gehad voordat ik in beeld was, even het een en ander uitleggen. Nou, dat was allemaal geen probleem. Met een maand kreeg ik zijn huissleutels en vond hij dat het wel tijd was dat ik wat spullen meenam naar z´n huisie.

Alles ging nog beter, we gingen verhuizen en officieel samenwonen. Kregen een dochter en alles leek nog mooier.Dagelijks lieve emails en smsjes. We gingen met z´n drietjes op mijn droomvakantie en t kon niet meer stuk.
Totdat we terugkwamen.....nog geen 2 maanden later, zei hij dat hij niet meer van me hield. En dat het beter zou zijn als we uit elkaar gingen.

Ik kon mijn oren niet geloven, maar heb uiteindelijk onze dochter en mijn
spullen opgepakt en ben weggegaan.
Heb dagen niet geslapen,me voor de buitenwereld groot gehouden......En iedere nacht lag ik weer te janken. Hoe kon hij me dit aandoen? Hij had belooft me nooit pijn te doen!

Afin, we bleven met elkaar omgaan en nog geen 3 maanden later zat ie
snikkend op de bank: Ik kan niet zonder je ik wil je terug en het spijt me
zo!!
Ik gauw me vriendin gebeld: NIET GELIJK TOEHAPPEN!! kreeg ik als
advies. Dus ik heel rustig aangedaan en nog 2 maanden later waren we weer samen. Alles was weer zo geweldig. Het gevoel was nogsterker dan voorheen.


Lieverd

Ondertussen was ik zwanger van de tweede.
Ons geluk kon niet op toen hij ter wereld kwam. Tot kerstmis ....
Zijn email stond nog open, en ik wilde alles afsluiten om naar bed te gaan.
Ik opende de mailbox, om hem eerst af te melden.
Tot mijn verbazing zag ik daar een mailtje staan van, je raad het nooit, de vrouw waar hij die maanden sex mee gehad had, voordat we samen waren. Ik heb het trillend van woede en verdriet zitten lezen.
Hoe heeft ie me al die tijd kunnen voorliegen dat het over was?! Ik gooide de laptop op zijn schoot en vroeg hem wat het was.
Ik kon niet meer stoppen met huilen..
"Ik heb alles en iedereen voor je achter gelaten!"
Hij kwam me troosten en verzekerde me dat er niks aan de hand was en blablabla. De volgende dag had ik haar toegevoegd in mijn msn, ik moest hier het fijne van weten. (zij is zelf getrouwd).
Ze begon heel vriendelijk. Ik vroeg haar wat en ze antwoorde me gewoon.
Al die tijd was ik zo naief om te denken dat het over was, sterker nog ik dacht er niet eens meer aan.

Hij beloofde me om het contact te verbreken. Ik geloofde het niet, het was
niet de eerste keer dat hij dat zei.
Ik twijfelde of ik moest blijven,want wat er precies gebeurt was wist ik ook niet. Wel was duidelijk dat ze meer dan een normaal vriendencontact met elkaar hadden gehouden. Uiteindelijk besloten we dat ik zou blijven.
Hij hield immers echt van me.

Vorige week gingen we gezellig weg met de kindertjes. Hij werd gebeld door zijn werk. Hij zei tegen me dat ik niet op moest nemen, want hij zou zo wel terugbellen. Uiteindelijk stopten ze met bellen. Pieppiep een berichtje, ik dacht dat het zijn voicemail zou zijn.
Waar ik al die tijd bang voor was gebleven bleek dus waar te zijn: het was van zijn "sex"vriendin.

Ik sukkel naar hem toe en vragen wat het te betekenen had. Niks volgens hem.
Ik nam contact met haar op en zij durfde me tenminste wel de waarheid te zeggen. Twee weken geleden hebben ze elkaar nog ontmoet, en bij die ontmoetingen doen ze meer dan samen een colaatje drinken. Een week ervoor had ik samen met mijn lieverd (toen nog tenminste) een gesprek over onze toekomst samen, de plannen die we al die tijd hadden gemaakt en weet ik veel wat nog meer.

Ik heb mijn spullen en onze kinderen opgepakt en ben weer weggegaan, dit keer blijf ik weg.
Ik ben terug bij alle mensen die van mij houden, en die me nooit zo in de maling zouden nemen.
Iedere dag lig ik te huilen: Ik hou van hem met heel mijn hart! Maar mijn
verstand zegt dat ik niet meer terug mag gaan.

Ze zeggen dat je hart het wint van je verstand. Dat is me een paar keer
overkomen, maar dit keer wint mijn verstand. Hoe zeer mijn hart ook doet!

Anka

Brief 270207
"Zij durfde dit niet naar hem te sturen, maar wel naar ons"


Waarom?

Beste vriend,
Waaraan heb ik dit verdient?
Wat heb ik verkeerd gedaan,
dat je me liever niet meer in je buurt hebt staan?
Ik zou je zelfs beliegen, wanneer ik je zeggen zou,
dat wanneer ik je zie, je niet om de hals zou vliegen.
Tot mijn grote spijt wil ik je via dit schrijven mijn gevoelens voor je kwijt.
Ik kan ze moeilijk onderdrukken,
het zou met de beste wil van de wereld niet eens lukken.
Want mijn verstand en mijn hart,
staan al een tijdje los van elkaar,
ze staan en handelen apart.
De ene zegt zus en de andere zo.
Wat mond en verstand zeggen,
kan het gevoel in mijn hart voor jou niet eens uitleggen.
Maar zelfs dat laat je niet meer toe.
Ik word het wachten toch zo moe!
Het wreed me op vanbinnen,
want in je ogen lees ik andere dingen.
Ik durf je zelfs mijn liefde niet verklaren.
Mijn wereld staat echt op zijn kop en jij zegt nu; “stop”
Ben ik nu voor jou een gevaar?
Jij doet alsof er niets is gebeurt.
Maar ik kan het niet van me afzetten,
het is best moeilijk dat geef ik toe,
ik gaf je heel mijn hart.
Waarom hebben we dan toegegeven?
Konden we beiden de verleiding niet weerstaan?
In jou ogen hebben we iets stoms gedaan.
Voor mij een mooi moment.
Jij zegt; “ Je hebt je vriendin bedrogen.”
En ik?
Ik heb mijn ware gevoelens voor jou voorgelogen.
Het verlangen naar het onbekende, het onbereikbare, naar jou!
Is dit nu zo raar?
Is dit dan geen liefde die ik voel!
Zoveel vragen in mijn hoofd waar ik geen antwoord op heb.
Jij bouwt nu een muur om je heen, met een grote diepe gracht.
Jij hebt nu de controle, de macht!
Kon ik maar kijken in je hart,
op dat plekje voor mij apart.
Dat je toont wie je echt bent, je kwetsbaar openstelt,
echt vertellen wat je voelt.
Je weet goed wat ik bedoel.
Ik durf je dit zelfs niet op te sturen,
want dan weet ik dat onze vriendschap ook niet lang meer zal duren.
Dan ben ik je helemaal kwijt en dat wil ik niet!
Dan blijf ik maar alleen met mijn stille verdriet!
Mijn onbeantwoorde vragen zullen na verloop van tijd wel slijten,
al is het stap voor stap.
Neen! Die ene avond met jou was voor mij geen grap.
Ik weet soms niet hoe ik verder moet.
Maar toch zal ik een keuze moeten maken.
Ik zou het willen schreeuwen van de daken hoeveel ik wel van je hou.
Maar wil jij dat wel horen?
Ik moet je stilaan laten gaan, met mijn honger naar meer alleen verder gaan.
Verder gaan met mijn eigen leven.
Hoe, wat, waarom, wanneer?
Het zal zijn voor een andere keer!
Het zal zijn voor in een ander leven.
Weet dat het plekje in mijn hart voor jou blijft heel apart.
Ik heb het aan jou gegeven voor heel je leven.

van mij

Brief 190207

Ik ben goed door jullie geholpen

Ik leerde mijn vriend een klein jaar geleden kennen in de kroeg, nog nooit gezien. Woonde gewoon 100 meter bij me vandaan! Ik voelde me weer 17! Vanaf het begin klikte het op allerlei gebied.
Nooit had ik gedacht dat ik ooit nog eens zo iemand zou tegenkomen. Iemand die mij speciaal vond. Iemand die mij het gevoel gaf hoe bijzonder ik was. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik in het begin soms momenten had dat ik niet eens wist hoe ik ermee moest omgaan. Hoe ik ervan moest genieten.

In de zomer zijn we direct samen drie weken met vakantie gegaan. We hebben er van tevoren goed over gesproken en ook uitgesproken naar elkaar dat het best spannend was, zo snel. We hebben de tijd van ons leven gehad en waren echt super gelukkig.
We hebben heel veel dingen ondernomen samen, ook omdat we nog eens dezelfde interesses hadden.
Waar hij was, was ik en andersom.
Ook hechtten wij wel aan ons ‘eigen’ ding. En ook daar hebben we nooit problemen om gehad. Ik vind het ook heel belangrijk dat je je eigen contacten blijft onderhouden en zoveel mogelijk de zaken die je voor je relatie deed, ook daadwerkelijk blijft doen. We bleven ook nog gewoon apart wonen.

Mijn vriend had een relatie van bijna 12 jaar gehad en dat was twee jaar uit. Ik had hiervoor ook een relatie gehad van 6 jaar en dat was nu 4 jaar uit. Onze gesprekken gingen ook wel eens over onze vorige relaties en de ervaringen (positief en negatief) daaruit.
Hoewel mijn vriend best introvert was bleek wel dat hij op bepaalde momenten best heel graag wilde praten over zaken. Ik daarentegen ben vrij extravert en duidelijk dus voor mij was het nooit een probleem om te praten over zaken.

Op een dag kwam ik ‘s avonds langs bij hem.
Ik kreeg te horen dat hij niet lekker in zijn vel zat en twijfels had. Twijfels? Waaraan? ging er door mijn hoofd. Het kwam er op neer dat hij een einde maakte aan de relatie en wilde stoppen omdat hij het niet meer kon. Hij trok het niet meer...Het lag absoluut niet aan mij maar puur aan hem, werd me gezegd. Hij hield van me, hij vond me lief, alles was goed, maar hij kon het niet meer opbrengen.
Ik ben naar huis gegaan met vreselijk veel verdriet.

Hoe kon dit gebeuren? Waarom kwam het niet ‘aan’ bij me? Waarom heeft hij me niet overtuigd? Voorop stond dat ik niet aan mezelf twijfelde.

Ik heb geen moment aan mezelf getwijfeld, was niet onzeker. Achteraf weet ik niet wat beter is. Als iemand de relatie verbreekt omdat gevoel weg is, hij/zij een ander is tegengekomen of je past gewoon niet bij elkaar, dan is het een kwestie van aanvaarden, verwerken en verder gaan met je leven. Ik weet het klinkt makkelijk maar dan is het definitief.
Deze situatie voelde absoluut niet definitief.
Mijn vriend had hetzelfde tegen de plant kunnen zeggen. Feit bleef dat mijn relatie over was...

Mijn omgeving gaf mij het advies hem met rust te laten. Geen druk uitoefenen. Ik wist niet meer hoe ik het had. Ik wist gewoon zeker dat hij een keuze had gemaakt die fout was.
Ik voelde het aan heel mijn lijf. Hij had al zijn spullen ook nog bij mij laten staan. Dus definitief was het niet in mijn beleving.
Maar mijn gedachten gingen ook een loopje met me nemen. Als iemand het één zegt maar het ander doet, kunnen je gedachten en gevoelens het op een gegeven moment niet meer aan. Mijn gedachte dwaalden van positief naar negatief, zo ook mijn gemoedstoestand.

Feit was dat we elkaar bleven contacten. Dus na een aantal keren contact te hebben gehad in de eerste week, besloot ik niets meer te laten horen. Een paar dagen later nam hij contact met me op en vroeg of hij langs mocht komen voor een bakje koffie. We hebben twee uur samen doorgebracht.
Ik heb op kunnen brengen helemaal niets te vragen aan hem over de stand van zaken. Niets over onze situatie. Mijn gevoel zei dat dit de juiste aanpak was. Na twee uur heb ik hem ook naar huis ‘gestuurd’ en ben met een gerust hart gaan slapen. Ik voelde me sterk.

De dagen erna was het stil aan de overkant. Wederom ging mijn hoofd op hol. Dacht hij dan niet aan me? Miste hij mij dan ook niet zoals ik hem miste? Was hij me al vergeten?
Na een paar dagen wist ik dat ik een manier moest zoeken om mezelf uit de negatieve spiraal te trekken. Ik trok het niet meer op deze manier. Ik had inmiddels al bijna twee weken haast niets gegeten, sliep onrustig, zag er niet meer uit. Ik wilde van het vreselijk lege gevoel af. Je weet dat je iemand met rust moet laten maar je wordt gek als het dan ook rustig blijft. Had intussen ook het contact verbroken met mijn omgeving. Ik wilde de confrontatie aan met mezelf, dat was de enige oplossing.

Consult helpt

Ik ben op internet gaan zoeken en kwam op de site Liefdesverdriet terecht.
Na een aantal dingen te hebben gelezen, voelde ik me echt begrepen! Er bestonden gewoon mensen die me konden helpen!

Ik heb Roel een mail gestuurd en kreeg direct daarna antwoord.
Omdat het heel slecht ging met me, hebben we gelijk een afspraak gemaakt voor een telefonisch consult de volgende dag.
De volgende dag had ik contact met Roel.
Ik ben gaan vertellen en (ik vergeet het nooit meer) ik werd onderbroken door hem: ‘ik hoor je alleen maar over hem. Je bent alleen maar met hem bezig. Je bent een behulpzaam type maar help dan nu eerst jezelf! Projecteer je hulp op jezelf.’
Volgens mij was ik ineens stil....
Ja, zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken.
Roel heeft me diverse goeie tips gegeven. Ga schrijven, iedere dag, over wat je voelt. Lees het daarna terug, je zult zien dat je jezelf steeds meer uit die neerwaartse spiraal trekt.

Wordt creatief, onderneem dingen die je leuk vindt en ga wandelen.
Maar creëer vooral afstand naar hem. Elk woordje dat je tegen hem duw je hem steeds een stukje verder van je af.
Ik heb 1,5 uur een heel goed gesprek gehad met Roel. Hij spreekt echt uit ervaring, heeft veel inzicht en laat je echt op een juiste manier in de spiegel kijken.
Wat me ook is bijgebleven van ons gesprek is dat hij een enorme rust overbrengt. Hij heeft me laten inzien dat ik nu eens aan mezelf moest denken.

Twee dagen later stond ik op en had een besluit genomen. Ik nam contact met mijn vriend op en heb hem gezegd dat hij zijn spullen moest komen halen, dat ik daar niet meer tegen kon en dat ik verder moest met mijn leven.

Twee uur later kwam hij binnen. Ik schonk een kop koffie in en heb hem verteld hoe ik alles had ervaren. Dat ik op deze manier niet verder kan, ik ging eraan kapot. Dat ik heel veel van hem houd maar dat ik nog altijd het belangrijkste ben. En dat niemand het waard is om er zo aan toe te zijn. Dat ik weet dat ik hem met rust moest laten maar dat ik ook dat niet trok.
Constant heen en weer te worden geslingerd in emotie, hoop en onzekerheid en positiviteit. Dat alles wat ik zag, hoorde en voelde hem was. En dat ik dus mezelf helemaal vergat.
Hij heeft me uiteindelijk onderbroken en gevraagd of ik 1 minuut naar hem wilde luisteren.
Hij vertelde me dat hij als een zombie leefde momenteel. Dat hij me ontzettend miste en dat hij zielsveel van me houdt. Dat hij hulp heeft gezocht. Toen zei hij dat hij vond dat we moesten stoppen met onszelf onnodig kwellen.
En vroeg of we alsjeblieft samen verder konden gaan.
Ik heb hem aangegeven dat ik dat wil maar wel rustig aan wil doen. Dat we weer helemaal opnieuw beginnen. En dat ik wel wil dat hij zijn probleempje aanpakt. Dat ik daarin wel achter hem sta maar dat hij het zelf moet doen.

Wie had het gedacht, maar we zijn weer samen. Ik ben ervan overtuigd dat we hier alleen maar sterker uitkomen.

Ik dank Roel voor al zijn advies en raad, en ook zeker voor het mij laten inzien dat ook IK belangrijk ben.
Ik ga vanaf nu meer mezelf helpen dan anderen. Ik ben ervan overtuigd dat ik daar alleen nog maar een beter persoon van word.

En zoals Roel zegt, een terugverover-scenario kan, mits subtiel en oprecht aangepakt, best werken!

Tine

Brief 170207

Gestolen momenten



Na een relatie van 14 jaar, waarvan 3 jaar getrouwd, ben ik in mijn laatste
week van mijn huwelijk mijn "droomman" (zo ik dacht)tegengekomen. Hij gaf me aandacht, zei dat ik nummer 1 was en gaf me het gevoel belangrijk te zijn.
Hij wist dat ik getrouwd was en ik wist dat hij samenwoonde met zijn
vriendin.

Op het moment dat ik gevoelens voor hem kreeg, heb ik mijn ex-man verlaten, vreemdgaan komt niet in mijn woordenboek voor. Ik ben toen bij mijn ouders gaan wonen. Na 2 maanden volledig in de wolken te hebben geleefd, gaf ik aan dat ik meer wilde. Maar hij kon het niet, het was te moeilijk en te lastig om uit te leggen. Een paar dagen later vertelde hij dat hij een dochter had van 3 jaar bij een van zijn vorige vriendinnen. Ik wilde hem niet kwijt en nam genoegen met gestolen momenten. Ik heb hierdoor mezelf ernstig te kort gedaan. We spraken af op momenten dat hij thuis weg kon komen en ik wrong me in allerlei bochten om hem toch telkens weer te zien. Als we elkaar zagen dan was het vuurwerk. We hebben onze relatie wel 20 keer gebroken, maar de aantrekkingskracht was zo heftig dat we het nooit langer dan 2 weken zonder elkaar volhielden.

We hebben dit spelletje meer dan 1.5 jaar volgehouden. Totdat hij mij in
december vorig jaar vertelde dat hij en zijn vriendin heftige ruzie hadden
gehad en dat ze voorlopig bij haar zus ging wonen. Ik dacht toen nog "gaat het eindelijk gebeuren, is het zover?". Best zielig achteraf gezien dan. Ik mocht blijven slapen, we gingen naar de sauna en samen stappen. Ik heb hem kennis laten maken met mijn ouders en deze zagen dat ik eindelijk gelukkig was. Maar niets was minder waar.

In januari begon ik iets aan hem te merken.
Ik bleef alert en wilde een nieuwe teleurstelling voorblijven. Hij gaf mij niet
meer die blikken die ik altijd kreeg, hij kwam te laat op afspraakjes (was altijd te vroeg)en wilde mij niet meer zo vaak zien. Ik begon aan mezelf te twijfelen, ligt het misschien aan mij wat moet ik anders doen, moet ik hem wat vrijer laten? Was het nu niet meer spannend genoeg? Ik begon steeds onzekerder te worden.
Hijvond ook dat ik te veel met mijn werk bezig was (had net een nieuwe, zeer verantwoordelijke, baan) en dat ik niet meer kon genieten als ik bij hem was. We hebben toen het een en ander uitgesproken, maar ik merkte dat ik nog niet alles had verteld. Met name het feit dat ik onzeker was en dat ik hem niet vertrouwde. Wel had ik hem gezegd dat ik moest wennen dat hij alleen was en dat nu alles mocht en kon.
Ik heb hem gevraagd om mij tijd te geven,want ik dacht dat ik dat nodig had. Ben er nu achter dat mijn acties reacties waren op zijn gedrag.

De dag na Valentijnsdag

Afgelopen maandagochtend belde hij me op, omdat hij graag bij me wilde zijn.
Heb toen me spullen gepakt en ben direct naar hem toegereden. We hebben lekker in bed gelegen en hij heeft een ontbijtje klaar gemaakt. Ik was weer een beetje gerust gesteld. Woensdag was het valentijnsdag en ik kreeg een mooie bos rode rozen die hij mij met "liefde" heeft gegeven.
Helaas moest ik de bos bloemen in de auto aannemen, hij had geen tijd om binnen te komen. Ik heb hem toen een foto van mij overhandigd (had hij om gevraagd) en een lange brief gegeven waarin ik aangaf dat mijn verliefdheid nog niet over was, maar dat we elkaar wel wat meer aandacht mochten geven. De dag na Valentijn kreeg ik een sms dat hij kaarten had gekregen voor een cabaretvoorstelling. Hij belde direct na de voorstelling op en deelde me doodleuk mee dat hij samen met zijn ex-vriendin, met wie hij in december had gebroken, naar de voorstelling was geweest. Hij moet toch echt geweten hebben dat hij mij daarmee pijn zou doen.
Gisterenavond heb ik een gesprek met hem gehad en hij weet niet of hij nog iets voor mij voelt, maar deelde me wel even, tussen neus en lippen door, mee dat hij van me houdt.
We hebben besloten dat we allebei na gaan denken of we hier nog wel mee verder willen. Dacht nog daar gaan we weer breuk nr. 21. Ik heb echt veel pijn en verdriet gehad vannacht, heb 1.5 uur geslapen en kan het nog steeds niet geloven. Maarrrrrrr.... niets of niemand kan mij zoveel verdriet doen dan ikzelf.

Dus heb ik hem vanmiddag verteld dat ik genoeg heb en dat ik los laat. Ik weet dat ik deze keer sterk ben.
"Hij kent het ritme van mijn hart niet als ik alleen in het donker lig."

Belinda

Brief 090207

Verdriet om verlies van vrienden


Verdriet,iedereen heeft het wel eens meegemaak.Verdriet.
Een vreselijke knagende pijn tot in het diepste van je ziel.
Ik heb enorm veel verdriet gekend,toen ik in 2000 erg ziek werd.Ik had een brede vriendenkring,deed altijd hele leuke dingen met mijn vrienden,het kon niet gek genoeg gaan. Samen uit,samen stappen,ouwehoeren,tot de late uurtjes feesten,met mijn vrienden. Wat een tijd!

Helaas,die tijd is er niet meer.
Ik werd in 2000 erg ziek. Ik moest vaak naar het Ziekenhuis voor behandelingen,operaties,opnames, bestralingen. Met als gevolg dat ik erg moe werd.
En ja, als je ernstig ziek wordt,dan heb je geen fut meer om te gaan stappen. Dan ben je aan het vechten om beter te worden.

In het begin leefde iedereen met me mee. Mijn vrienden stuurde me kaartjes, zochten me op, brachten bloemen. Maar dit was voor korte duur.
Helaas, ik zag mijn vrienden amper meer. Dit heeft me zo enorm veel pijn gedaan...
Vooral omdat je JUIST je vrienden zo hard nodig hebt in de moeilijke periode die je moet doorstaan.

Van de 20 vrienden die ik had zijn er maar 2 over gebleven,die er wel voor me waren. En nog.
Maar de rest?
Ze ontweken mij,durfde me niet meer te groeten,liepen met een boog om me heen.
Of erger,als ik in de stad was,wisten ze niet hoe snel ze ergens achter moesten gaan verschuilen,om mij zogenaamd maar niet te hoeven zien.Wat een verdriet heeft me dit gedaan,tranen met tuiten heb ik gehuild.
Het waarom? Ik ben toch nog steeds Laila,niet meer niet minder.

Maar aan de andere kant,dacht ik ook meteen: als ze er nu niet voor me zijn in deze zwarte periode,dan zijn dit mijn vrienden ook niet,. Tegelijkertijd dacht ik: "het is beangstigend voor ze om mij zo te zien. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Niet iedereen is gelijk,iedereen gaat anders met situaties om.De medaille heeft 2 kante."
En zo zag ik deze situatie ook.
Ik was dan erg verdrietig,om het feit dat ze er niet meer voor me waren. Maar aan de andere kant schoot door mijn hoofd: ,ik laat me er niet onder krijgen en niet iedereen is gelijk.

Toch heeft me dit allemaal opgeslokt. Na mijn zieke periode en het gemis en de intense pijn die ik voelde van verdriet en dingen die uit mijn jeugdjaren naar boven kwamen,viel ik in een heel diep dal.
Ik at niet meer.
Ik zag me dik.
Terwijl ik al zoveel was afgevallen van alle pijn,verdriet,eenzaamheid en natuurlijk niet te vergeten de zware klap die ik te verduren heb gehad met mijn ziekte.

Alles werd me teveel. Ik gaf mezelf de schuld dat mijn vrienden me in de steek lieten. Want in mijn kinderjaren werd mij altijd verteld dat ik niks kon,dat ik nooit iets zou bereiken. Dat ik ziek werd zou ook wel mijn eigen schuld zijn... Zo ver was ik gezonken. De hele film van vroeger kwam bij me boven: toen ik nog een klein meisje was. Een meisje van 8.

Ik heb dus geen leuke jeugd gehad,niet vanuit een warm vertrouwd geborgen nest.
Nee,maar dat had ik allemaal weggestopt en het kwam nu boven.Ik kon twee dingen doen. Of zo doorgaan en me altijd maar rot moeten voelen en niks met mijn verdriet,pijn,l eegte en eenzaamheid doen. Of ik ga hierin hulp zoeken. Voor het laatste heb ik gekozen.
Ik ben een jaar lang in therapie geweest en heb mijn verdriet van al die afgelopen jaren en jeugd kunnen verwerke. Iik zie mezelf anders en twijfel niet meer aan mezelf.
Als ik mezelf in de spiegel bekijk,ben ik zelf trots op wat ik allemaal bereikt hebt. Maar dat niet alleen,ook ben ik er trots op dat ik hulp heb gezocht. Want je kunt het niet altijd alleen, echt niet, Je komt jezelf tegen.

En vrienden?Tja.. Ik noem het maar kennissen. Echte vrienden zijn er dag en nacht voor je als je het moeilijk hebt. Zo niet,dan valt het bij mij onder categoriee kennissen.

Iedereen die ziek is en zich hierin herkent zeg ik dit: ,laat je er niet onder krijgen. Ga nooit aan jezelf twijfelen. Blijf van jezelf houden. Het ligt niet aan jou!

Maar ik heb dit ook moeten leren. Ik heb als eerste geleerd om weer van mijn "kleine Ik" te houden.
Mijn kleine ik. Het kind in me. Dat altijd gekwetst was,die met angst zat of boosheid.
Ik heb geleerd om weer van mezelf te houden,door terug te gaan naar het kleine meisje.
Dit was pittig en tevens emotioneel. Een aantal sessies ben ik onder hypnose geweest Ik ben terug gegaan naar de kleine Laila Ik heb ervaren wat ik door de jaren heen had weggestopt. Een confrontatie.

Ook heb ik individuele gesprekken gehad met een psycholoog. Dit was confronterend,maar erg leerzaam. Het heeft mij geholpen om anders tegen me zelf aan te kijken.
Hij haalde het onderste uit de kan en groef diep. Waarom ik zus en of zo dacht,en of mijn gedachtes wel reéel waren. Het contstant vragen van: waarom denk je dat?
Gek werd ik er soms van. Want jij denkt eenmaal zo..punt uit!
En niet nadenken,waarom je eigenlijk die gedachtes hebt...terwijl het juist erg verhelderend voor jezelf zou werken,als je van jezelf zou weten,waarom je een bepaalde gedachte hebt. Waar komt het vandaan? Hoezo kom je erbij dat je zo denkt. Is het wel een reéele gedachte?

Voorbeeld. Ik ging altijd maar door. Gunde mezelf geen minuut rust. Ik stopte alles in mijn werk.
Destijds was ik manager van 2 cosmetica-bedrijven Ik gaf workshops,lezingen. Niks was me teveel. Voor de buitenwereld was ik altijd de vrolijke zonnestraal,maar van binnen had ik verdriet. Ik liet niemand toe,om maar enigszins mijn verdriet te laten zien.
Daarnaast deed ik nogal allerlei studies,maar ik ging uiteindelijk vreselijk over mijn grens heen. Ikwilde dat niet zien! Ik wilde geen pijn,geen verdriet voelen. Maar heb geleerd in mijn therapie,om juist niet over je grens te gaan!
Verstop je niet in je verdriet door te gaan werken en een masker op te zetten,maar geef er woorden aan. Je moet jezelf liefdevol behandelen. Jezelf koesteren

Als iemand je pijn heeft aangedaan,of het nu je man,je vriend,je vader of je vriend is: twijfel niet aan jezelf. Geef jezelf er niet de schuld van. Denk niet dat jijzelf als persoon gefaald hebt. Want dat heb je niet!
Maar praat erover,doe er wat mee. Laat jezelf niet in een hokje plaatsen. Daardoor zou je aanjezelf kunnen gaan twijfelen: of je in je werk verstopt. Slik je verdriet niet weg.
Maar doe er wat mee,want jij bent de moeite waard!Goeie tip:sta jezelf nooit toe om oneindig te piekeren. Vooral niet over situaties waar je zelf geen grip op hebt. Maar doe er wat mee. Ik ben het voorbeeld en ik ben er trots op!

Ik heb het mijn "vrienden"vergeven,dat ze me destijds niet meer kwamen opzoeken. Ik heb geleerd,om te vergeven,want ik bereik er niks mee om me kwaad te maken over het waarom?

Het mooiste wat ik geleerd heb is: kijk naar jezelf met al je onvolkomenheden. Verstop je zelf niet in je vedriet. Ga niet over grenzen,maar hou van jezelf. Jij bent het waard om van te houden!

Liefs laila
http://www.lailasleventje.web-log.nl

Brief 290107

Romeo en Julia :mijn verhaal


De liefde tussen Romeo en Julia. Een liefde die zijn weerga niet kende en tot op de dag van vandaag de wereldliteratuur beheerst en in zijn macht heeft.
Over een weergaloze liefde. Maar ook over een weergaloos dramatisch einde van die liefde.
Hoe een oude vete tussen de rijke Montecchi en Capuletti families zorgt voortdurend voor onenigheid. Als Romeo en Julia elkaar ontmoeten springt de vonk direct over. Romeo hoort hoe Julia haar liefde voor hem overpeinst. Was Romeo maar geen Montecchi. Maar de waarheid is anders. Ook Romeo verklaart Julia zijn liefde en ze trouwen vervolgens in het geheim.

Twee neven van Romeo krijgen onenigheid met Tebaldo, een neef van de Capulletti. Als Romeo tussen beide wil komen, grijpt Tebaldo zijn kans. Hij verwondt één van de Montecchi dodelijk, zo blijkt later. Als Romeo hier lucht van krijgt is hij woest en doodt Tebaldo.
Als straf wordt Romeo uit de stad verbannen. Julia, vol verdriet over het noodlottige vertrek van haar echtgenoot, wordt door haar vader gedwongen te trouwen met Paris. Als ze weigert is haar vader woedend. Julia is radeloos. Omdat de ouders van Julia niet voor reden vatbaar zijn, besluit Julia naar pater Lorenzo te gaan die haar met Romeo heeft getrouwd. Hij geeft Julia een drankje waarmee ze voor twee dagen haar dood kan veinzen. Hij zal Romeo bericht sturen, zodat ze samen met hem kan vluchten.

De volgende morgen vinden de Capuletti Julia dood in haar bed. Van zijn knecht hoort Romeo van Julia’s lot. Het bericht van pater Lorenzo bereikt hem echter niet. Met een dodelijk vergif snelt Romeo naar het graf van Julia, waar Paris bloemen strooit.
Ze strijden en Paris komt om. Romeo neemt het vergif in en legt zich naast Julia. Als Julia door pater Lorenzo wordt gewekt, ziet ze de dode Romeo naast haar. Ze ziet geen uitweg, ze neemt een dolk en beëindigd haar leven. Als de Montecchi en de Capuletti Romeo, Julia en Paris vinden en de toedracht van pater Lorenzo horen, zijn ze vol verdriet. Om hun kinderen in ere te houden, besluiten ze de strijdbijl te begraven.

Romeo en Julia een liefdesgeschiedenis als die van een road movie naar Frankrijk. Een ontmoeting tussen twee mensen die verliefd op elkaar worden en van elkaar houden. Een fantastische liefde, maar evenals Romeo en Julia een weergaloos dramatisch einde kent. Een onmogelijke liefde. Niet omdat ze uit verschillende families komen die ruzie met elkaar hebben. Niet vanwege twee geloven. Niet zoals in een liefde in Venetie omdat hij een edelman is en zij van lagere komaf. Geschreven door Andrea de Robilant en een ultieme liefdesgeschiedenis. De liefde tussen onze moderne Romeo en Julia bezwijkt aan een leeftijdsverschil.
Een onoverbrugbaar leeftijdsverschil. Onoverbrugbaar in de ogen van alles en iedereen.

De twee vluchten via Frankrijk naar Spanje om zich te ontrekken aan de oordelen van hun familie. Maar worden door noodlottige berichten gedwongen terug te keren. Daar valt een familievete Romeo ten deel. Zijn liefde voor haar is een onmogelijke liefde.
Hij bezweert zijn familie om Julia nooit meer te ontmoeten. Een rijke uitgever probeert in de tussentijd Julia te verleiden onder invloed van drank. Romeo hoort hoe de rijke uitgever Julia heeft verleid tot wilde seks na een bijeenkomst in de Fundatie van Renswoude, opgericht door Maria Duyst van Voorhout, Vrijvrouwe van Renswoude: een dame met vooruitstrevende ideeën. Op hoge leeftijd bestemde ze bijna haar hele vermogen voor de opleiding van weeskinderen. Bij haar overlijden in 1754 liet zij anderhalf miljoen gulden na en een prachtig zeventiende eeuws pand.

Het bericht dat Julia nooit bezweken is aan die verleiding en alleen liefde in haar hart voelt voor Romeo bereikt hem niet.
Voor Julia is er maar een man en dat is Romeo. Hij is voor haar de mooiste man. Een man zoals zij die in haar leven nooit eerder ontmoet en gekend heeft.
De liefdesbrief waarin ze hem de liefde verklaart, bereikt hem niet en Romeo wil Julia nooit meer zien. Hij is woedend en zal Julia nooit vergeven. Julia is radeloos en doodt eerst de rijke uitgever met vergif in zijn glas wijn. Niet een drankje zoals dat bedoeld was voor Julia. Om haar twee dagen te doen slapen en te doen ontwaken. Maar bedoeld om voor eens en voor altijd de rijke uitgever zijn mond te snoeren. Hem nooit meer te doen ontwaken.

Julia hangt vervolgens zichzelf op aan de balustrade van de trappen in het zeventiende eeuwse pand dat werd gesticht door een sterke vrouw. Een sterke vrouw zoals Julia dat ooit was. Maar ook een vrouw die bezweek aan de liefde voor haar Romeo, het leeftijdsverschil en het drama met de rijke uitgever. Na Julia’s dood wordt de liefdesbrief bezorgd.
En Romeo is ten einde raad.
Hij begint te huilen om daar nooit meer mee te stoppen. De tranen zwellen aan tot een immense zee en Romeo verdrinkt in zijn eigen zee van tranen.

Hermine

Brief 280107

Gepaste wraak

Hoi Roel,
Hier ben ik eindelijk weer.
Met mij gaat het nog niet geweldig. Deze week ben ik weer door een hel gegaan.

Afgelopen zondag was ik naar het appartement van Henk gegaan want ik wist dat hij er niet was en ik wil nog altijd mijn sleutels terug.
Geen sleutels van mij aangetroffen maar wel sporen van een andere vrouw. Dat deed mij heel veel pijn. Alhoewel ik wist dat de kans groot was dat ik zoiets zou aantreffen, had ik me niet gerealiseerd dat het me zoveel zou doen.
Ik heb de condooms van hem doorgeprikt en op zijn bed gegooid. Ik heb alle dopjes van de spullen in haar toilettas open gedraaid en met haar tandenborstel de badkamervloer en muur geschrobt.
Ja ik weet het is een beetje kinderachtig. Ik dacht op dat moment alleen maar; wat zou hij doen? Toen kwam het slechtste in me naar boven.
Ik ben normaal echt niet zo. Je weet dat ik heel stabiel ben, maar op dat moment sloeg ik door het lint.
Het deed zo'n pijn te moeten constateren dat hij meteen een andere vrouw heeft gezocht. En alles wat hij ooit tegen mij heeft gezegd nu aan haar zegt. Want ook hun msn correspondentie heb ik gelezen. Kan het nog pijnlijker?
Ik zit nu dus alweer in de put en kom er niet meer uit. Ik denk nu voor het eerst aan therapie of wat voor hulp dan ook, want ik geef nu toe er zelf niet uit te komen.

Dank je voor je bemoedigende woorden, dat had ik nodig om te horen.

ik heb hem naderhand nog een smsje gestuurd en wel: "Geen spoor van mijn sleutel alleen van ordinaire sex. Ik denk dat je nieuwe condooms moet kopen sexbeest! Dit laatste omdat ik ook een briefje vond van zijn vriendin waarin zij hem "sexbeest"noemde, weet hij meteen dat ik dat briefje gelezen heb. Hij heeft niet gereageerd. Hij is nog 2 weken op reis en ik ben benieuwd hoe hij zal reageren als hij de puinhoop op zijn bed aan treft.
Ik ben absoluut niet bang van hem, ben wel ontzettend boos. Ik heb zijn msn-contact met haar gelezen want dat heeft hij uitgeprint. En wat een nare vrouw!! Direct toen ik hem had weggestuurd is hij gaan zoeken naar een sexcontact.
Ik weet dat het hem alleen daar om te doen is want later had ik dat fake email contact met hem en toen stond hij ook nog open voor andere contacten.. Hij is helemaal los geslagen.

Ik heb het helemaal gehad met het verdriet. En ik ben best een beetje trots op mijn gepaste wraak.
Ben nu zover dat ik de dating sites af zoek als ik maar iemand vind die mij afleiding kan bezorgen.
Ik hou je op de hoogte

Liefs
Hartelijke groeten
Simone

Brief 280107

Twee mensen
van een vrouw wier man op haar zus verliefd is

Hik ben twee mensen te gelijk verloren,mijn man en mijn zus.
Mijn man en ik hadden zo onze strubbelingen maar een slechte relatie was het nooit.
Op een dag merkte ik dat hij niet lekker in z'n vel zat en heb hem gevraagd wat er was. Hij vertelde me dat hij niet wist of hij wel gelukkig was met het leven dat hij leide.
Ik ben daar toen ontzettend van geschrokken en erg onzeker van geworden.
Ik vroeg me steeds af of ik het allemaal zo fout deed ,en hij zei me dan dat het niet alleen aan mij lag maar ook aan z'n verleden dat hem parten ging spelen .

Hij heeft een zware jeugd gehad en tijdens ons samen zijn hebben we een hoop narigheid gehad met zijn familie.
Dat was voor ons beide een zware tijd maar omdat wij zo'n goed team waren ,hebben we het doorstaan.
Mijn zus en ik waren twee handen op een buik.
Wij deden alles samen .
We kregen zelf ,wel met toeval,bijna tegelijk kinderen. Allebei een meid en daarna allebei een jongen .
Dat was fantastisch. De kinderen waren bijna broer en zus.
Oppassen was daarom ook vanzelf sprekend en ging over en weer.
Dat is bijna 9 jaar zo geweest.
MIjn zus haar huwelijk ging stuk ,en wat doe je dan als zus je vangt haar op.
Overal nam ik mijn zus mee naar toe en soms tot vervelends aan toe maar ja zij had verdriet en ik wilde haar helpen.
Tot een dag in februari dat mijn man aangaf dat hij niet wist of hij nog gelukkig was ging alles goed.
Mijn zus en haar kinderen gingen mee op wintersport,ik ging s'avonds naar bed en zij bleven samen nog even gezellig wat drinken,en dat ging zo elke avond en als ik daar boos om werd stelde ik me aan ,maar het voelde niet goed.
Maar goed je zet je er over heen en ik dacht het verkeerd te zien ,zo ging dat maanden verder en steeds gaf ik wel aan dat het me niet lekker zat maar ik zag spoken.

Zelfs mijn schoonfamilie ging vragen stellen,en wij kregen weer ruzie als iedereen weg was.
Ik heb hem gesmeekt om afstand te nemen, maar het was volgens hem gewoon een vriendschap en hij wilde geen rekening houden met mij ,ik was immers gewoon jaloers.
We hadden mijn ouders een zomervakantie gegeven omdat zij beide 60 jaar werden en gingen met met zus en mijn broertje zijn vriendin en mijn ouders op zomervakantie 2 weken naar de zon.
Al vanaf schiphol voelde ik mij niet lekker maar durfde niets tegen mijn ouders te vertellen,want dat bestaat toch niet dat je zus zoiets doet.
Ik ben de vakantie niet me zelf geweest en af en toe ook echt chagarijnig.
Mijn moeder kwam steeds vragen wat er was en uiteindelijk vertelde ik haar wat me dwars zat,en ook zij zei nee, dat kan niet dat doet je zus niet .
Op de laatste dag las ik een berichtje dat mijn man aan mijn zus had gestuurd.


Zijn telefoonrekening

Daarin vertelde hij haar dat hij van haar hield en hoopte dat dat nog heel lang mocht duren.
Mijn wereld storte in en heb ze er mee geconfronteerd.
Zij gaven toe verliefd te zij. Maar beiden verklaarden zij daar niets mee te willen doen.
Maar ik was zo boos en verdrietig.
Thuis gekomen zei mijn man: Ik hou van jou en blijf bij jo. Maar echt lekker ging het niet ik vertrouwde hem niet meer.
Hij had beloofd geen contact meer met mijn zus op te nemen.
Na enkele weken vertrouwde ik het nog niet en heb op internet zijn telefoonrekening bekeken. Daar zag ik dat hij vanaf het moment dat we thuis waren haar elke dag wel zes keer belde.
.
Hij schrok toen ik hem dat liet zien ,ik had zijn vertrouwen geschonden vond hij,.Daarna ging zijn telefoon uit als hij thuis was. Dat gaf steeds ontzettend veel ruzie want ik vertrouwde hem ook niet .
Op een dag zij hij: k ga weg om na te denken en hij is bij iemand in huis gegaan.
Gek werd ik .
Na drie weken smeken en over en weer gebel,vertelde hij mij niet meer terug te komen. Hij voelde niks meer voor mi. Na 18 jaar een relatie te hebben gehad.
18 jaar zet je toch niet zomaar aan de kant voor een verliefdheid? Maar toch is het zo . Hijhoopt op een relatie met mijn zus.
Hij vind dat de kinderen daar vanzelf wel aan wenne. Maar mijn dochter is 9 en heeft het allemaal heel bewust mee gemaakt en wil dus ook mijn zus niet zien.
De kinderen zien hun tante niet en hun neefje en nichtje niet en ik zie mijn zus niet meer ,die vind dat ik gek ben en jaloers ,ja dat ben ik ,want het hoort niet .
Zij zeggen jij vind je geluk wel weer maar dat wil ik helemaal niet.
Ik was gelukkig met mijn leven en alles is nu stuk.
De hele familie ligt uit elkaar en ik blijf hier met 2 kinderen gebroken over.
ik heb gelukkig heel veel steun van familie en vrienden en zij hebben niemand meer .
Ik hoop dat mijn man en mijn zus ooit tot inkeer zullen komen .
Ik wacht en hoop dat ik weer een gelukkig gezin krijg met de man waar ik toch nog zoveel van hou.

Een wanhopige let




Brief 080107

Zal hij het mij ooit vergeven?


Het begon bij een date , toen ik hem daar zag zitten begon ik al te lachen.
Om een benullige reden dat ik mijn wagen moest geparkeerd krijgen tussen die auto's.
Het was een prachtige avond met veel vragen en antwoorden .
Het kon niet stuk , maar er was iets waar hij nog niet klaar voor was , het loslaten van zijn vrouw .
Begon als een sprookje , niks kon ons gebeuren ,maar toen kwam die angst , wilde het niet laten merken maar was bang , bang dat ze ging terug komen en dat ik kon gaan .
Ben met een uitleg vertrokken die op niks trok .
Kon ik de klok maar terug draaien .
Terug begonnen maar jij speelde altijd in mijn gedachten .
Na twee maand was het over bij die andere en het moeilijkste van al is dat ik nog altijd ween om jou , De andere was weg en kon mij niks maken maar om jou , kan je niet vergeten ,je hebt mij iets laten ontdekken dat ik nu maar ontdek , vriendschap die groeide tot liefde .
Mis je elke dag , zo zie je maar , op elke leeftijd dat je nooit te oud bent om te leren .
Maar als de pijn ooit zal weggaan ,denk het niet daarvoor zit het te diep geworteld.
Kan maar zeggen tegen iedereen vecht voor jou liefde als die strek genoeg is zal hij alles overleven .
Het doet goed om je gevoelens te kunnen schrijven
En ik vecht nog alle dagen om jou vertrouwen terug te kunnen krijgen .
Hoop doet leven en je weet nooit .

lin




Brief 080107

Hij wil mij ... erbij ...


Al bijna 6 jaar cirkelen we om elkaar heen, hij en ik. Als we samenzijn voelt het zo goed. Chemie, tweelingzielen … Maar het kan niet en het mag niet. Hij heeft zijn vrouw trouw beloofd en wil 24 uur per etmaal vader voor zijn kinderen zijn. Eigenlijk wil hij mij er wel bij. En soms neem ik er genoegen mee en soms ook helemaal niet. Als ik toegeef aan mijn verlangen naar hem en mijn gevoel voor hem, is het alsof het universum mij een duw van de ladder naar het gelukt geeft. En lig ik weer onderaan. Met pijn, woede, verdriet. Zo veel moeite om weer op te krabbelen. En dat wil ik niet meer.

Het is zo moeilijk om los van hem te komen. Hij vindt het zo moeilijk om mij los te laten. Hij heeft even geprobeerd om alleen te zijn en na te denken. Maar ging met een snik in zijn stem weer naar zijn gezin terug. Al heel snel eigenlijk. En toch zocht hij mij weer op. Want er is een band tussen ons die haast niet te verbreken is. De eerste keer dat we vreeën en hij zijn armen om me heen sloeg en me vol liefde aankeek, zal ik nooit meer vergeten. Dit had ik nog nooit gevoeld. Een heel huwelijk lang op gewacht en naar verlangd, maar nooit gevonden. Zijn lieve woordjes, zijn stem, zijn humor, zijn geur, zijn belangstelling, zijn hulp … Alles mis ik.

Ik ben een vrouw van 42 jaar. Lichamelijk gezond, gezonde kinderen. Op eigen initiatief gescheiden. De wereld ligt voor me open, maar ik kan alleen aan hem denken. Hij beloofde mij op 1 januari in een smsje voor de zoveelste keer dat hij me met pijn in zijn hart met rust zal laten. Gisteren stuurde ik hem in wanhoop een smsje. Geheel tegen mijn gevoel van trots in. Of er niet toch een toekomst voor ons weggelegd is. Maar hij reageert niet. Eindelijk houdt hij zich aan zijn woord. En ik weet niet wat er meer pijn doet ….

dito

Brief 050107

Moslima valt op Christen

Ik ben een vrouw van 36 en moeder van 2 kinderen. Ik ben 16 jaar gelukkig getrouwd met een buitenlandse man en heb mij jaren geleden uit volle overtuiging bekeerd tot de islam. Ik draag ook een hoofddoek.
En nu heb ik liefdesverdriet. Nee niet om mijn man die mij op handen draagt, maar om een collega waar ik absoluut helemaal verliefd op ben geworden..
.
Het is een jongen van 23 die totaal anders is dan ik; veel jonger dus, overtuigd Christen. Hele andere passies dan ik.
Maar toch...
We leerde elkaar langzaam kennen op het werk en konden verbazend goed met elkaar overweg; hadden ook precies dezelfde humor. En die band versterkte zich alleen maar want het bleek dat we qua gedachtengang ook erg op 1 lijn zaten.
De aandacht van een 'vreemde' man deed me erg goed, en hij kreeg het voor elkaar om door bepaalde uitspraken mij mezelf erg bijzonder te laten voelen.
Toen ik hem toevoegde op msn was het hek van de dam. Een paar keer per week zaten we echt uren te chatten samen. Nooit kwam hij te dichtbij want daar was hij veel te correct voor, maar voor mij was het inmiddels te laat; ik werd stapelverliefd op hem.
Dit heb ik een paar maanden laten aansudderen en toen heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb ontslag genomen en heb alle contact radicaal met hem verbroken.

Wat was dat moeilijk!
Ik heb hem verteld dat het om mijn geloof was; dat ik eigenlijk geen intensief contact hoor te hebben met een andere man en hij accepteerde en respecteerde die uitleg en dat wás ook wel de reden. Maar mijn verliefdheid heb ik verzwegen. Ik leefde ook alleen in een illusie want afgezien van het feit dat ik weet dat hij niet verliefd op me was, zou ik ook nooit mijn huwelijk op het spel willen zetten. Wel weet ik zeker dat onze vriendschap voor hem ook erg bijzonder was.
Hij had ook veel moeite met het afscheid.
Ik mis hem ontzettend. Hij was mijn vriend; mijn soulmate.
Het voelt als het afkicken van een verslaving.
Hij zit de hele dag in mijn hoofd. Gaat dit ooit nog over?
Mir

Brief 010107

Relatie met vluchteling

Hallo lotgenoten, wat fijn zo'n site, ik weet niet waar ik het zoeken moet......

Ik ben bijna 50 en heb nu dan toch uiteindelijk mijn hart gebroken. Ik heb een Soedanese vluchteling (ook bijna 50) lief, de afgelopen twee jaar. Hij heeft veel stress, altijd, want verlaten door zijn vrouw die ook zijn zes kinderen meenam. Ik heb hem leren kennen doordat ik hem hielp met zijn papieren, zowel de procedure als voor een omgangsregeling. En onze verbinding is sterk, ik voel hem onder mijn huid kruipen als we gewoon in elkaars buurt zitten. En dat is wederzijds.
Maar zoveel problemen: verschillende cultuurgewoontes, misverstanden over hoe je elkaar begrijpt, hij is gauw overbelast en erg gauw boos en dan roept hij: "Leave me alone" én last but not least, voor de leuke combinatie: ik heb erg veel bevestiging nodig, zekerheid over dat ik gewenst ben. Tja, beschadigingen.
Toch is hij degene die mijn hart geopend heeft. Verder dan ooit iemand eerder. Hij heeft me bereikt. En is er een stroom tussen ons. Dit heeft me opener én sterker gemaakt. Maar uiteindelijk blijk ik hem toch niet genoeg te bereiken. En nu lig ik in diggels.

SInds hij een verblijfsvergunning heeft gekregen een maand geleden, is het nog moeilijker, want nu gaat hij verhuizen naar Noord Holland voor zijn kinderen. Zoeken naar een huis, zoeken naar werk, duizend papieren invullen. ZIjn droom komt uit: wonen met zijn kinderen. En ik woon in Friesland met mijn twee puberdochters.
Ik was bang: hoewel ik beter weet, want ik kon al die tijd zijn liefde wel voelen: zou hij me dan toch gebruikt hebben? Maar hij werd alleen maar heel erg boos als ik hem over mijn angst vertelde. Vernederend vond hij het, want ik wist toch wel beter.
Het "helpen" heeft onze relatie verziekt, dat wisten we altijd al, maar nu is het een te groot probleem geworden.

En nu, gisteren, zei hij uiteindelijk: I can't anymore, it is to much, it is finished, it is over. I lose the sense for the relation. En hij wou vrienden blijven. Ik wil hem niet meer zien. Probeer alles een plek te geven. Met liefde. Ja. Maar ik voel me erg verlaten.
Ik weet heus wel dat het beter is zo, geluk ziet er toch echt anders uit dan almaar verwarring en afwijzing. Maar mijn hart is wel gebroken.

Dank jullie wel voor het lezen en iedereen sterkte!!

Sanne

Brief 010107

Pijn

Het is nu twee weken geleden dat we een eind gemaakt hebben aan onze zes jaar durende relatie, waarvan we de afgelopen half jaar hebben gevochten voor een voortbestaan daarvan.

Ik kan nog steeds haar ogen haar mond en die prachtige lach van haar niet vergeten de kleine dingetjes die we in onze relatie hadden leren waarderen en tegelijkertijd vervloekte. Het lekker kroelen s'morgens op onze vrije dag lekker uren in elkaar geweven liggen en genieten van elkaars aanwezigheid, en dan die hemelse glimlach van haar het zonnetje in mijn gezicht als ze weer eens van de weinige keren moest lachen om een grap of iets anders raars.

Het doet pijn, ik kan soms gewoon niet beschrijven hoeveel pijn het doet en dan niet zozeer omdat we elkaar los moeten laten maar meer om het feit dat we uit elkaar zijn gegaan terwijl we zielsveel van elkaar hielden.
En desondanks ik niet gelovig ben bid ik nog steeds tot god dat we elkaar ooit weer eens mogen vinden en tenslotte alsnog de kans krijgen om gelukkig met elkaar oud te worden. Misschien ook wel een beetje naïef om te denken dat een relatie die op deze manier om zeep gegaan is ooit weer goed kan komen omdat uiteindelijk mijn vertrouwen weg is en haar gevoel op dat moment helemaal verdwenen was, maar tegelijk hielden en gaven we nog zielsveel om elkaar.

Op dit moment ben ik nog steeds aan het vechten om het geheel te accepteren en te verwerken en ik hoop stiekem dat zij hetzelfde gevecht doormaakt want om te weten dat ze afgelopen jaren niks om mij gegeven heeft zou mij nog meer pijn bezorgen.

Maar goed hoewel de verdriet en pijn zijn er ook momenten dat ik weet van binnen dat we de goede beslissing hebben genomen waar ik haar toch in moet complimenteren dat ze die zelf ook gemaakt heeft aangezien zij degene was met de onrust in zichzelf, hoe sterk moet je in je schoenen staan om te kiezen voor een leven met een man waar je heel veel van houdt of een onzeker leven waar je niet van weet of het wel de juiste keuze is, misschien is het ook wel de uitdaging waar je op dat moment naar zoekt.

Nu op dit moment heb ik niets meer als respect voor haar keuze en ik weet dat als ik mijn verdriet op een normale en rustige manier verwerk dat ik gewoon goede vrienden kan blijven met haar hoewel er altijd een aparte nasmaak zal blijven aan deze vriendschap. Op de manier waarop we aan het leven waren was ook niet leuk meer, telkens de angst wanneer de volgende keer weer zou zijn als ze in een dip met haar gevoelens zou raken en ik weer alles probeerde te lijmen met leuke dingen en van alles, op een gegeven moment werkt dat niet meer en barst de bom voor allebei.

En hoewel deze spreekwoordelijke bom niet in een ruzie uitbarstte voelde ik me verraden en bedrogen jaren lang voor haar klaar gestaan en voor haar gezorgd lief en leed gedeeld en gesteund in moeilijke momenten, het zijn ook deze gedachten die de boosheid stimuleren in mij en mij in staat stellen om de gevoelens voor haar weg te vagen en haar te veroordelen voor alles wat ze gedaan heeft, deze momenten moet ik voor mijzelf houden omdat ik gewoon weet dat dit nooit mijn bedoeling zou zijn om haar in een kwaad daglicht te zetten omdat ze dit gewoonweg niet verdient.

Natuurlijk verdient ze haar eigen leven met haar eigen gewoonten en haar eigen vrienden en kennissen, ik heb er alle begrip voor en ik weet ook dat een zogenaamde LAT relatie geen oplossing zou zijn omdat ik dan nog steeds haar volle aandacht zou vragen om voor de relatie te gaan in plaats van haarzelf.

Het valt gewoon zwaar om te zien dat ik iemand waar ik zoveel van hou en zij van mij door omstandigheden gewoonweg niet meer konden, we waren gewoon OP, het ging niet meer. En hoewel mijn gevoelens op en neer gaan in dit verwerkings of rouwproces houd ik mij maar vast aan de gedachten dat dit toch moet gebeuren, de koek was gewoon op en mocht het zo zijn dat we voor elkaar bestemd zijn dan komt onze tijd nog wel, en ik weet dat als deze tijd komt dat we dan volledig met elkaar in vertrouwen verder gaan en zoveel van elkaar moeten houden dat er niks in de wereld meer zal zijn wat ons uit elkaar zal krijgen.

Maar dit is niet zeker.
Misschien verlies ik mijn hart wel aan een ander een vrouwelijk persoon die mij in moeilijke tijden kan steunen als maatjes en van mij kan houden als dat ik van haar kan houden en dat ik ook die liefde ontvang die ik afgeef, en zo geld het natuurlijk ook voor haar.
Mijn liefje mijn schat allemaal woorden die ik niet meer nodig heb, het verdriet word minder en met de dagen en weken word de liefde ook minder omdat je elkaar gewoonweg niet meer ziet, misschien moet je elkaar eerst kwijt raken voordat je weet wat je gemist heb, en het is altijd beter om iets kwijt te raken dan dat je het nooit gehad heb, want hoe moeilijk het ook geweest is de afgelopen jaren en maanden in deze tijd hebben we allebei geleerd te praten en te voelen, en ik kan met klem zeggen dat als ik haar niet gehad had dat ik deze tekst niet had kunnen schrijven en niet had kunnen praten over mijn gevoelens.

En zoals ik dingen geleerd heb had ik haar ook dingen geleerd.
Niemand kan in de toekomst kijken ik ook niet en daar ligt denk ik op dit moment het grootste verdriet denk ik, de angst om elkaar te gaan vergeten niet en meer in elkaars leven verwikkeld te zijn.
God mag weten hoe het afloopt HOOP DOET LEVEN zegt men, meer kan ik ook niet doen op dit moment, maar waarschijnlijk als ik deze brief terug lees over een paar maanden of een half jaar doet het me niks en kan ik zeggen dat het allemaal wel mee viel.

Misschien heb ik tegen die tijd de zoveelste WARE wel gevonden en geef ik al mijn liefde en aandacht aan haar, en hoewel mijn liefste daar ergens rondloopt blijft zij altijd voor mij een plekje in mijn hart houden ongeacht of we ruzie krijgen of elkaar nooit meer zien, mijn gevoel zal ooit over gaan en die van haar ook.

Dat is ook de reden dat ik deze brief schrijf om mijzelf bewust te maken over mijn gevoelens in deze periode en dat ik de moed kan blijven vinden om haar in de ogen te kijken, en om in de toekomst iemand anders lief te hebben.

Groetjes en allemaal veel sterkte,

Michiel

Brief 010107

Net of ik...

Het is niet zozeer dat ik een brief wil schrijven aan degene die de oorzaak is van mijn liefdesverdriet. Alles is namelijk al gezegd in mails, smsjes en een brief.
Vandaag reed ik in andermans auto en ik deed de dvd-speler aan.
Toen begon 'De Kast' met het nummer 'Het hart van mijn gevoel'...
Ik weet niet hoe ik thuisgekomen ben. Ik weet alleen dat ik de hele rit van een uur dat nummer heb gedraaid en verschrikkelijk heb gejankt.
Het was zó van toepassing op wat ik voel....het lied verwoordt exáct wat ik voel...Een enorm liefdesvedriet, totale leegte...en niemand die het aan me ziet of aan me merkt. Wil ik niet. Kan ik ook niet.
Ik heb kinderen..jong..hebben nog geen benul van dit gevoel.
Iedereen om me heen denkt dat ik nieuw geluk heb gevonden...
Ja, wel iemand gevonden maar geen nieuw geluk... wás het maar zo...gíng het maar zo makkelijk....

....
't Is net of ik mezelf verloren ben,
't is net of ik de diepste dalen ken.
In 't hart van mijn gevoel, zal ik je nooit vergeten,
in 't hart van mijn gevoel mis ik je lach.
Had ik kunnen weten dat 't leven zonder jou me breken zou,
vanaf de eerste dag.

M'n werk is blijven liggen maar ik voel me uitgeteld,
't lichaam lam geslagen, als door de griep geveld.
In de alledaagse dingen, schuilt een groot verdriet.
Ik moet opnieuw beginnen maar zover ben ik nog niet.

't Is net of ik.....

M.