Lie f desverdriet.info

Commentaar 231007

Jachtlust
- commentaar van een lezeres -

Als een vlinder met de hoofdpersoon

De oudere lezers onder ons begrijpen het als ik schrijf dat donderdag het snoepje van de week komt, vroeger kreeg je dat bij de boodschappen van de Gruyter. Dit gevoel krijg ik ook als de wekelijkse aflevering van de feuilleton Jachtlust verschijnt.

Door een goede opbouw in het verhaal, dat doorspekt is met leuke woordvondsten, is in de feuilleton een goed beeld geschetst van een liefdesrelatie die niet helemaal gaat zoals de bedoeling is. Gedurende het verhaal laat de schrijver op een mooie manier doorschemeren dat de mogelijkheid bestaat dat de vrouw de man aan het manipuleren is. Een sterk punt van de feilleton is dat het heel herkenbaar is hoe de hoofdpersoon, ondanks twijfel, over de bestendigheid van de relatie de verkeerde keuzes maakt. Ik denk dat velen zich in deze situatie kunnen herkennen, en dat het verhaal ook troost kan bieden omdat veel mensen zich in zo'n situatie kunnen bevinden of zoiets hebben meegemaakt.

Ik heb Jachtlust van aflevering tot aflevering met veel plezier gelezen. Omdat  het verhaal in de ik-vorm is geschreven, lijkt het alsof een goede vriend zijn verhaal met je deelt.
Het is iedere keer weer spannend hoe het verhaal zich zal vervolgen. Tijdens het lezen heb ik mij vaak bedacht dat ik als een vlindertje met de hoofdpersoon mee zou willen reizen om het avontuur mee te beleven.

Anne Lancee, Den Haag




Commentaar 120107

Jachtlust
- een commentaar -

En daar is dan, op deze website, Roel van Duijn weer, nu met een zeer leesbare roman: JACHTLUST, over de liefdesperikelen van een man.

Roel is mij bijgebleven van de tijd dat ik nog redacteur bij het weekblad De nieuwe Linie was. Hij was van meet af aan – aanvankelijk met ‘Ban de Bom’ - een van de mensen die met hun ludieke acties Amsterdam opkrikten tot een waar vernieuwingstoneel. Een vernieuwing die doorklonk; want wie wist, eind jaren zestig – begin zeventig in Parijs, Berlijn of Maastricht niet wat provo betekende? Roel kreeg bij ons een column. Daarin hebben heel wat grotere en kleine cultuurschokken geresoneerd. Van provo tot kabouter, van Oranje Vrijstaat tot de, steeds politiekere, aanpak van natuur- en milieubehoud. Zo groen als bij Roel kenden we het nog niet. Tuintjes op het dak van je auto…

Soms is hij een hele tijd uit het nieuws. Bijvoorbeeld als hij een eigen boerderij begint in Drenthe. Roel wil dan heel concreet worden, niet louter kabouter zijn, ludiek en actief maar de handen uit de mouwen…

Dan is hij opeens terug, en hoor en lees je hem weer. Geheid dat hij dan weer met iets nieuws komt! En ja, ik zie hoe hij een heel andere levenslijn ontwikkelde, uitmondend in zijn huidige website over liefdesverdriet. Roel meldt zich hierin schaamtevrij als coach voor gedupeerden in intieme verhoudingen. Met recht. Hij heeft het leven gebruikt om van te leren. Dat schaamtevrije is hem ook wel eigen. Hij lijkt weinig energie te verspillen aan afstand houden tussen openbaar en privé. Roels eigen leven is tegelijk zijn materiaal om te communiceren en wie zal zeggen dat dit niet effectief is? Steeds weer bereikt hij door echtheid zijn publiek.

Vanuit mijn werk als communicatietrainer volgde ik - op afstand maar niet koel - zijn terugkeer in de Amsterdamse politiek. Roel is een geboren vernieuwer. Op tijd de koers verleggen is bij hem opportuniteit, maar zeker ook vitaliteit. Dat brengt mij terug bij zijn nieuwste werk, de roman. Daarin weet hij als oudere man, in de zestig inmiddels, via internet - en na het overlijden van zijn vrouw -een heel mooie, nieuwe dame te scoren.

Dat Roel schrijven kon wist ik uit mijn journalistieke periode. Nu ligt hier een vertellend werk voor me. Ik heb het bijna non-stop uitgelezen. Het verhaal is in hoge mate autobiografisch en gaat over zijn liefdesrelatie met een Turks- Nederlandse. Ze is bloedmooi, intelligent en ambitieus. Ze is dol op Roel (“ik word geel van jou”) en ze vrijen dat de stukken eraf vliegen. Ondertussen leert Roel Turks – het boek is doorstippeld met Turkse woorden en woordjes – en profiteert het nieuwe vrouwtje van zíjn kennis. Ze is dol op een “echte intellectueel” zegt ze herhaaldelijk (haar vorige liefde was een oude zeeman).

Hun omgang blijkt aanvankelijk zo’n veelzijdig levensfeest, dat de lezer zich begint af te vragen hoelang dit goed kan gaan. Dat geeft ‘suspense’. Een begin van onbehagen kiert vroeg tussen de regels door en houdt je bij het lezen vast.

Zo is er die ambitie van haar. Ze moet nog diverse, zware examens afleggen. Steeds weer als Roel aandringt op vaker bij elkaar zijn, en dichter, krijgt hij het lid op de neus. Zij moet studeren zegt ze (voor tandarts). En van samenwonen kan voorlopig geen sprake zijn wat haar betreft. Een L.A.T. – relatie, dat vindt ze prima.

Te los, te bedreigend voor Roel.

En dan is er de ex-vriend, de oude zeeman waarmee nog niet alles goed is afgewikkeld. En haar computergefascineerde kind. En Roels dochter uit zijn verleden huwelijk, die voelbaar van haar vader houdt, hem zijn strapatsen meer dan gunt, maar grotelijks buiten beeld blijft.

Bovendien vraagt ‘Vijgje’ (de naam van zijn Turkse schoonheid houdt hij wel geheim) om geld te leen. De helft van zijn spaargeld gaat na de nodige aarzelingen tenslotte naar haar. Zit dat wel goed?

Roel koestert argwaan. Soms laat zij zich ontvallen dat hij toch te oud voor haar is. Of dat hij zo onhygiënisch is. Zijn hemden stinken. Ze is onverwacht koel en drijft hem met haar ‘muurtje’ tot wanhoop.

Maar zijn argwaan krijgt ook wel paranoïde trekken.

In dit ‘heen en weer’ tussen hoop en vrees, zo typerend voor a-symmetrische verhoudingen (waarin de een wat meer wil dan de ander) neemt hij de lezer aardig mee. Ik betrapte me er op, dat ik de schrijver binnensmonds ging zitten adviseren. Meen je echter al te begrijpen hoe het zit: ‘die man moet uitkijken en heeft groot gelijk’… dan ga je toch weer twijfelen. Zij houdt toch ook zielsveel van hem? Zo overtuigend als ze zegt, dat ze al “nat” wordt bij de deur als ze aanbelt! Maakt zijn onnodige aandringen niet juist de relatie stuk als hij niet oppast? Die vrouw kan toch haar carrière niet opgeven?

Maar hij kan zich maar moeilijk beheersen en blijft, op de verkeerde momenten lijkt het, aandringen op meer contact. Hij wil niet op rantsoen.

Een echte meelever dit boek. Het biedt iedereen die aan het relatiefront gestreden heeft, tenenkrommende momenten van herkenning. Het laat zien hoe wij onze intieme relaties beleven - met alle variaties op “L.A.T” die denkbaar zijn, of door de realiteit afgedwongen - en hoe we onze verhoudingen soms volstrekt onnodig verprutsen.

Wie advies zoekt in de liefde kan waarschijnlijk het beste de coach Van Duyn opzoeken. Als auteur vermijdt hij goede raad of uitleg. Zijn verhaal wordt gelukkig nergens betoog. Ik weet niet of dat zijn positie als liefdescoach versterkt. Eerder ben ik geneigd te vragen naar het volgende boek. Goede raad haal ik liefst uit eigen groeven, leven blijft goudzoeken, lezen vervangt niet. Maar ook dat is de kracht van dit boek: het haalt je niet uit je eigen ervaring, en om eens te pauzeren bij hoogstpersoonlijk graafwerk is het aantrekkelijk en onderhoudend.

Jac Vroemen
verteller, oud-leraar School voor Journalistiek

Commentaar 090107

Origineel


Beste Roel,

Inmiddels heb ik tijd kunnen nemen om jullie site wat nader te kunnen bekijken.
Ik vind het een ontzettend origineel, al behoor ik vast en zeker niet tot de mensen die van de aangeboden diensten gebruik zou maken :-)
Iit wetenschappelijk oogpunt ben ik natuurlijk ontzettend geïnteresseerd of het inderdaad mensen beter zou kunnen hulpen dan therapie bij deze of gene psycholoog of psychiater.

Je hebt, of je het wilt of niet, een gat in de markt ontdekt.
Zoals veel juristen zich specialiseren als scheidingsadvocaat omdat er steeds meer echtscheidingen zullen zijn, zo hebben naar mijn indruk ook steeds meer mensen relaties die toch vrij snel op los zand gebaseerd blijken te zijn.
Er zijn namelijk inderdaad mensen die heel wel varen bij lotgenotencontact.
Ik ben zelf ook al heel lang bij een yahoo-group op internet met allemaal vrouwen die met moslims uit allerlei landen zijn getrouwd. We hebben veel steun aan elkaar, maar toch meer praktisch, al is er heus ook wel emotionele steun wanneer er iets is.
Maar mij is vaak opgevallen bij fora voor mensen met uiteenlopende problemen dat men graag zwelgt in de eigen ellende en in meer of minder mate van die van anderen.

Wanneer ik zelf mensen met liefdesverdriet als psycholoog zou behandelen (geen diagnose in de medische zin van het woord) zou ik vrees ik vrij bruut te werk gaan. Shocktherapie zogezegd, om het lijden zo kort mogelijk te houden.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat ‘die ene’ in het leven niet bestaat maar dat we compatable zijn met een heleboel mannen en vrouwen op deze wereld. Maar goed, ik ben ook schade en schande wijs geworden nadat mijn jeugdliefde het na 13 jaar tijd vond voor een nieuwe baan, een GSM (toen nog héél exclusief) en een nieuwe vriendin.
Wat gedichten betreft, dat vind ik iets verschrikkelijks. Gedichten doen mij bijna altijd aan die afgrijselijke maandagavonden van 25 jaar geleden denken toen de radio aanmoest voor Jan van Veen. Ik lees zelden, waar dan ook, een gedicht waarvan ik denk: ja, dat is mooi.

Je feuilleton heb ik gelezen, ik zal het zeker volgen.
Ik denk dat Vijgje een buitengewoon sterke persoonlijkheid is die de ikpersoon ten gronde zou kunnen richten wanneer zij dat zou willen. Op de een of andere manier heb ik de indruk dat zij oneindig veel meer voor de ikpersoon betekent dan omgekeerd. Maar dat zijn mijn gevoelens bij het lezen tot nu toe.
Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan.

Farah Mughal