Lie f desverdriet.info

Brief 29 12 05
Liefdesverdriet

Liefde gaat over
Liefde blijft niet
Hij is gegaan
En ik zit met verdriet

We begonnen als vrienden
Al snel wilde hij meer
Stiekem had hij nog een vriendin
Dat deed mij zeer

Hij loog tegen mij
Ik wist het niet
En toen ik het wist
Had ik verdriet

Het is oneerlijk
Hij is nu stoer
Hij heeft het gedaan
Maar ik ben de hoer

Later zal hij het weten
Wat hij ook doet
Hij zal het niet vergeten
Hij loopt zonder moed

Ik laat het nu rusten
Het is mij genoeg
Je hoort mij niet zuchten
Ik heb wel meer voor de boeg

Het leven is hard
Ik ga door
Ik ga er wat van maken
Ik ga ervoor!



Brief 24 12 05
> NIETS TE VERLIEZEN
>
> Jou glimlach kon mij even alles laten vergeten
> Jou woorden pakte mij in
> Je bedwong mijn tranen
> Voor maar heel even
>
> gekwetst
>
> Geen verwachtingen meer
> Zodat het alleen maar zou kunnen meevallen
> Maar het slechtste sprak jij uit
> Het was de drank en je zwakte voor mij
>
> Je deed me pijn
> Maar ik heb de kracht niet om op te geven
> Koesteren lukt niet
> Ook al weet ik dat je mij niet verdient
>
> Mijn gevoelens willen verdringen
> Maar ik had toch niets te verliezen
> Je voelde veiliger dan ieder ander, maar ook
> Voor maar heel even
> _________
>
> liefs Jette
>


Brief 21 12 05
KEIHARD GEKWETST
> Toen ik 14 was leerde ik iemand kennen waar ik een half jaar mee
> bevriend was. We konden het zo goed vinden met elkaar. Zelfde
hobby's,
> wensen en allebei zo gek als een deur.We waren heimelijk verliefd
op
> elkaar maar
zagen
> dat nog niet onder ogen. Ik keek altijd uit naar het weekend als
ik
> hem
zag.
>
> Het probleem was dat hij familie was. Hij is opgegroeid in een
ander
> land. Ik leerde hem pas kennen toen hij naar Nederland kwam. Hij
was
> een jaar jonger. De familieband was er niet echt. Maar goed, een
half
> jaar later kwam onze eerste kus. We waren aan het stoeien en zijn
mond
> ontmoette de mijne.
>
> Die dag voelde ik verrukking en een schuldgevoel. Want ik wist wel
wat
> ik
had
> gedaan. Vanaf toen ging ik zo vaak mogelijk daar naar toe om hem
te
> zien
en
> stiekem af te spreken. Het was heel erg spannend altijd. We waren
ook
> echt maatjes. Twee jaar lang was het eigenlijk kalverliefde. We
zagen
> elkaar alleen tijdens familiebezoeken. Want toen hadden we geen
geld
> voor treinen
en
> bussen, daarbij waren mijn ouders altijd heel streng. Van school
uit
> moest ik altijd gelijk naar huis.
>
> Toen ik ging studeren in de buurt van zijn woonplaats groeiden we
meer
naar
> elkaar toe. We spraken elke dag af. Bezochten allerlei steden,
gingen
overal
> eten en winkelen. Het was altijd zo gezellig. Ik ging gelukkig
altijd
netjes
> naar school, hij daarentegen zei altijd dat hij vrij was of een
leraar
ziek.
> Terwijl hij altijd spijbelde. Als we samen waren voelden we ons
altijd
goed.
MIJN FAMILIE KWAM ERACHTER
>
> Toen kwam de klap dat mijn familie erachter kwam. Heel moeilijk
> allemaal
en
> een schande voor de familie. We zouden ermee stoppen. Ze lieten
ons
> zelfs
op
> god zweren. Maar het lukte niet. Elke keer kwam het weer. Net
alsof we
naar
> elkaar toe werden getrokken. We wilden alleen maar bij elkaar
zijn. We
> besloten om samen weg te lopen. Samen ergens anders een nieuw
bestaan
> op
te
> richten. Inmiddels waren we al 4,5 half jaar bij elkaar. Het ging
> zelfs zover dat we onbekende vrienden meenamen naar familie als
vriend
> of vriendin. Zodat niemand ons zou verdenken dat we nog bij elkaar

> waren.
>
> In onze ogen was onze relatie perfect. Gezelligheid, altijd lachen
en
> plezier. We hebben er zo vaak over gehad, dat we het jammer vonden
dat
> we neef en nicht waren. En wilden dat niet erkennen. Als zijn of
mijn
> ziel in een ander lichaam was geboren dan zouden we zonder
problemen
> bij elkaar kunnen zijn. God wat hielden we veel van elkaar en
konden
> elkaar niet missen.
>
> Het was moeilijk om onopgemerkt mijn spullen mee te nemen en dan
met
> de noorderzon te vertrekken. De drempels werden steeds lager. Ik
kon
> als student geld van de bank lenen en we konden via vrienden een
> kamertje krijgen in de randstad. Dus ik al mijn spullen gepakt,
bij de
> buurman neergelegd, die zou ze naar het station brengen, een ander

> gedeelte bij
mijn
> hartsvriendin die hetzelfde zou doen. Maar ik had me laatste
schooldag
waar
> ik op aanwezig moest zijn.
>
> Terwijl ik op school was ontdekte mijn moeder dat mijn kamer
helemaal
> leeg was. Die was natuurlijk in paniek. Iedereen opgebeld. Wij
waren
> opweg naar het station om ons plan in werking te zetten. Op het
> stationspleintje
kwamen
> we mijn zwager tegen die ons probeerde te overtuigen om terug te
gaan.
> Ondertussen had hij mijn ouders opgebeld. Hij had de telefoon in
z'n
> broekzak. Wisten wij veel. Dus komt mijn vader met heel de bende
aanrijden.
> Dat was echt een naaistreek van mijn zwager.
>
> Hierdoor is er een scène op straat ontstaan, ik werd half gewurgd
en
> de
auto
> in gesleept door mijn vader. Hij moest ook mee want dan zouden ze
> thuis
een
> hartig woordje gaan spreken. Op straat deed niemand iets terwijl
ik
> letterlijk en figuurlijk zoveel pijn had. Oké, thuis aangekomen
werd
> ff de rest van de familie bijeen geroepen.
>
> Die dag hebben we allebei zowel fysiek als mentaal veel klappen
> gevangen. Hun waren in overmacht aanwezig. Wat konden wij met z'n
> tweeën nu
beginnen?
> Dus maar weer een belofte dat we zouden stoppen. Op dat moment was
ik
> het kotsbeu met mijn familie. Ik zou niet meer thuis blijven en ik
zou
> hem gewoon meenemen zoals gepland.
>
> Ik heb onder begeleiding van de politie mijn biezen kunnen pakken,

> want niemand kon iets doen. Heb een taxi genomen en ben naar mijn
> nieuwe woning gevlucht. Twee dagen later kwam hij bij mij wonen.
Na
> hard voor elkaar gevochten te hebben waren we eindelijk bij
elkaar.
>
> We woonden samen, ik zou mijn afstudeerstage doen en hij zou gaan
> werken. Financieel was alles goed. En de eerste paar maanden was
alles
> koek en ei. Een hele leuke zomer samen gehad. Totdat mijn stage
> stukliep en hij geen werk meer had. Zaten constant op elkaars lip
en
> begonnen aan elkaar te ergeren. Ik kreeg geen studiebeurs meer dus

> geld was er niet meer.
>
> Hij werd zomaar jaloers op goede vrienden die we daar hadden leren

> kennen. Heel bezitterig. En als ik dan eens een baantje tussendoor
had
> gevonden
werd
> ik tot laat wakker gehouden zodat ik smorgens niet uit mijn bed
kon.
> Ik
werd
> ook opgehaald en thuis gebracht.
>
> Het werd ook voor mij een sleur. Maar toch hield ik van hem en
bleef
> ik
bij
> hem met de gedachte dat we zoveel leuke dingen hadden meegemaakt.
Na
> een fantastisch oud jaar gehad te hebben, kwam mijn (enige) zus op

> visite. Zij stelde mij een ultimatum waar ik op in ben gegaan; Je
gaat
> nu mee naar
huis
> of ik wil je nooit meer zien.
>
> Ik ben meegegaan, omdat ik van school een nieuwe kans kreeg om
mijn
> stage
af
> te ronden. Maar niet omdat ik niet meer bij hem wilde zijn. Dus
gingen
> we weer heimelijk verder, niets geleerd van de voorgaande
situaties.
> We zagen de toekomst niet. Gewoon verder gegaan. Ik kreeg nieuwe
> vrienden die hij niet kende. Mijn moeder pestte mij altijd met
eentje
> en zei altijd dat
haar
> schoonzoon was. Aangezien kwam dat nieuws bij hem, hij was weer
> stinkend jaloers.
>
> Na een relatie en gedoe van 5,5 jaar heeft hij uitgemaakt omdat
hij
> zeker van was dat ik vreemd gegaan was. Dit was niet het geval.
Hij
> heeft het op een rottige manier uitgemaakt waar ik veel pijn aan
heb
> beleefd. Van de
een
> op andere dag belde ik hem op en kreeg ik zijn moeder aan de lijn.
Na
> een paar keer proberen op dat nummer, kreeg ik weer zijn moeder
aan de
> lijn. Snel ophangen natuurlijk. Maar het was te laat.
>
> Zijn moeder had mijn moeder gebeld om het geheim te onthullen. Die
dag
> voelde ik de grond onder mijn voeten niet meer. Hij, uitgerekend
hij
> had
ons
> geheime relatie aan het licht gebracht. Zonder mij van te voren
erover
> in
te
> lichten. Wat dacht ie wel niet. Ik ben ook een mens en ik heb
recht om
> de rechtstreekse waarheid te horen. Ik ben toen weggegaan.
Iedereen
> was tegen mij. Alsof je een relatie alleen begint. Ik kreeg alleen
de
> verwijten van
de
> familie en hij was heilig.
>
> Aangekomen op mijn rustig plekje. Heb ik het zo erg op het janken
> gezet. Mijn maag en darmen deden gewoon pijn. Elke keer zijn
mobieltje
> bellen en hopenlijk dat hij opnam. Maar dat gebeurde niet. Hoe kon

> zoiets toch gebeuren? Ik had toch allerminst recht op een
verklaring
> van hem? Hij kon het toch ook persoonlijk uitmaken?
GEHUILD
>
> Ik zat op een bankje en heb gehuild, gehuild en gehuild. Toevallig

> kwam er een oud klasgenootje voorbij die mij een advies gaf wat me

> echt heeft geholpen. Hij zei dat ik de eer aan me eigen moest
houden
> en verder gaan. Dat had ik gedaan. Ik had toentertijd een nieuwe
stage
> in mijn eigen woonplaats en heb me daar volledig op gestort. De
> maanden streken voorbij
en
> ik begon weer een beetje te daten.
>
> In mijn familie kwam ik voorlopig niet. Want dan zou ik hem zien
en
> dat
kon
> ik niet aan. Ik hou nog steeds van hem. Maar de steun van mijn
ouders
> en vergiffenis van me familie hebben mij door het liefdes verdriet

> heen geholpen. Hij heeft me keihard op mijn hart getrapt door mij
niet
> als gelijke te behandelen. Als hij gewoon had gezegd dan was het
heel
> anders, het was lullig en onverwacht.
>
> Ik kan het hem nooit vergeven. Nu 3 jaar later mogen we van de
familie
> met elkaar spreken. Maar ik heb er geen behoefte meer aan. Ik kan
hem
> gewoon zien op feestjes e.d. Zonder liefde. Het is wel vreemd om
hem
> met een
ander
> te zien maar het is geen jaloezie. Ze is een hele aardig meid,
liever
> zij dan ik. Ik hoef al die sores niet meer. Maar elke keer weer
> probeert ie
meer
> met me te praten en kijkt ie net iets te veel naar me. Mijn huidig

> vriend weet alles en ziet dat ook. Maar ik ben sterk genoeg en
houd
> van mijn huidige vriend.
EX OP FAMILIEFEESTJE
>
> Het blijft natuurlijk raar om je ex op familiefeestjes tegen te
komen.
Maar
> ja, zo is het leven denk ik maar. En soms ga ik ook gewoon niet.
Heel
> de relatie was het liefde en verdriet, en we vroegen er zelf om.
> Achteraf
vind
> ik het de grootste fout van mijn leven. Maar iedereen weet, Als je
nu
> wist wat je toen wist dan zou je het anders doen. Zoveel verdriet
om
> iemand zal ik nooit meer hebben.
>
> Vanaf de andere kant denk ik, wat als mijn ouders mij wat vrijer
> hadden opgevoed. Had ik mijn al mijn liefde die in me had
misschien op
> iemand anders geprojecteerd?
Ariëlle



Brief 17 12 05
wil ik

Ik wil......ik wil......
Wat ik wil is je bij me hebben,
wat ik wil is
door je glanzende haren strelen,
wat ik wil is
in je donkere ogen kijken die zoveel willen zeggen,
maar...
die geen woorden vinden...
wat ik wil is
je mooie huid gevoelig met men vingertoppen aanraken, en je rode
lippen zachtjes kussen,
wat ik wil is
Je in men oor voelen ademen.
Wat ik wil is
onmogelijk...

Benjamin w.


Brief 12 12 05
Ik ben verdrietig
> ik ben een meisje van 15 jaar en ik heb een relatie met een jongen
van
> 20 jaar . ik zie hem ongelooflijk graag maar het probleem is als
ik
> een
bericht
> stuur naar hem of bel neem hij niet op . wat moet ik daar van dan
> denken . ik heb ook mijn ex lief verloren hij had een ongeluk
gekregen
> en zins dien heb ik nooit meer zo'n een jongen tegen gekomen zoals

> hem . ik denk dat
hij
> de man is van mijn leven maar als hij gestorven is kan ik hem niet

> terug winnen . ik wil mijn geliefde van 20 voor mij hebben voor
heel
> mijn leven maar ik denk dat hij dat niet aan kan ? ik zit vol
verdriet
> en vragen . ik weet
niet
> wat ik moet doen .



Brief 10 12 05
Hij kijkt naar mijn beste vriendin
: mijn vriend heeft gevoelens voor me beste vriendin?!!!!

ik weet niet wat ik moet doen ik ben er achter gekomen dat mijn
vriend misschien me beste vriendin leuk vind!!!! ze heeft me
vertelt dat ie de heletijd naar der kijkt en ik heb ook goed
opgelet en het is waar en als we naar de winkel gaan ofzo vraagt
ie eerst aan haar of ze iets wilt dan pas aan mij!!!! hij praat
meer met haar dan met mij!!!! ik vroeg het hem vandaag wat ie van
haar vond toen reageerde hij heel boos hij zegt dat ik onzin praat
en heeft de hele terug weg niets tegen me gepraat!!!!! mijn
vriendin vond hem toen ik nog niets met hem had hem ook leuk maar
hij kwam achter mij aan maar nu is mijn vraag vind hij haar nou
leuk of niet??? ik voel me kut!!!!!!!



Brief 10 12 05

Ik werd gek

Ik kende Bas al erg lang, hij zat namelijk op de basisschool een
klas boven mij, dus het begon allemaal met spelletjes op het
schoolplein. We staken regelmatig als kleine kinderen onze tong naar
elkaar uit.

Daarna zaten we samen op de Middelbare school, maar omdat we in
verschillenden gebouwen zaten van een school was het niets meer dan
soms elkaar in de ogen kijken.

Toen hij van afdeling wisselde en bij mij in het gebouw kwam werd
het echter anders; elkaar begroeten in de gang, praten in de pauzes,
flirten op schoolfeesten. Dat laatste was inderdaad iets dat vaak
voorkwam.

Op een feest bleek dat zijn beste vriend Willem al heel lang
smoorverliefd op me was, en toen hij dat aan mij bekende wist ik
niet hoe ik er mee om moest gaan. En Bas kennelijk ook niet. Op msn
vertelde hij me dat hij ook verliefd was maar dat zijn beste vriend
ook op haar verliefd was. Ik dus. Ik maakte een vreugdedansje en
vertelde hem dat ik hetzelfde voor hem voelde.

Het hele jaar door hadden we het leuk samen, maar helaas als
vrienden. Want op feesten en andere momenten dat we elkaar zagen
kwam het er gewoon niet van om intiem te zijn. En het dwarsboomde
ons steeds dat zijn beste vriend verliefd op mij was. Hij zei tegen
me dat hij niets met me kón doen omdat het zijn vriendschap zou
schaden. Ik was er kapot van.

Hij bleef zitten, en moest naar een andere school om VWO te gaan
doen. Ik zag hem niet dagelijks, en het verlangen om hem te zien
werd erger en erger.

Elke keer als we elkaar zien kunnen we geen houding geven want we
weten van elkaar wat we voor elkaar voelen.

Ik leefde in een groot vraagteken, en hoe leuk en beter de andere
jongens voor mij waren, ik dacht aan niemand anders dan aan Bas. Ik
wilde alleen nog maar verliefd zijn op hem. En hij liet me elke keer
weer merken dat het andersom ook zo was. Ik werd gek van verlangens.
Maar het gekke was dat als we bij elkaar waren dat we niet onszelf
waren, omdat we simpelweg te gek op elkaar waren.

Zijn vriend werd opeens verliefd op iemand anders. Ik was zo blij!
Ik dacht eindelijk dat we samen iets konden hebben, en dat we
eindelijk er vrij in konden zijn! Want ik stopte mijn gevoelens voor
hem in een hoekje. Omdat ik hem nog maar soms zag moest ik uitkijken
naar het feest dat eraan kwam waar we elkaar eindelijk konden zien,
en misschien wel meer.

Toen ik hem zag op dat feest kon ik mijn ogen niet van hem afhouden.
Ik was gek op hem. Maar hij zei geen woord tegen me. Alleen maar
tegen m'n vriendinnen en hij flirtte met ze en kneep in hun billen.
Ik werd gek.

Toen ik naar huis wilde gaan en wegliep van het feest hield hij me
tegen en zei dat hij me jaloers probeerde te maken. Omdat hij gaan
houding weet te geven. Ik voelde even een blij gevoel en een
opgelucht gevoel. Hij zei tegen me dat het hem speet en dat hij de
avond opnieuw wilde doen. Ik moest echt naar huis, dus ik ging, en
hij gaf me een zoen op m'n wang. Toen ik wegliep besefte ik wat hij
gedaan had. Hij weet geen houding aan mij te geven had mijn hart de
hele avond gebroken. Ik dacht dat zijn gevoelens duidelijk over
waren voor mij. Maar op het laatste moment dwingt hij me weer om in
een vraagteken te leven. Om weer elke dag aan hem te denken. Er was
niets veranderd, ook al was zijn vriend niet meer verliefd op mij.
Ik had het gevoel dat het nooi zou veranderen. Het gebeurt gewoon
niet.

Dit is niet zo heel lang geleden, en ik ga proberen hem te vergeten,
en over hem heen te komen. Want ik weet dat ik uit het vraagteken
moet. Dat ik hem moet vergeten. En na die avond voelde ik ook minder
voor hem. In deel in mij had me duidelijk gemaakt dat het niet zo
kon. En ik zal zorgen dat ik ook zonder hem kan.

Lena (15)


Brief 24 11 05
Zwaard in de rug


Het is nu 5,5 weken geleden dat mijn grootste liefde het plots
uitmaakte.
Precies een jaar nadat ze het voor het eerst uitmaakte na een ruzie.


Nadat ze het vorig jaar september uitmaakte dacht ik dat de wereld
verging, er ging geen dag voorbij dat ik aan haar dacht. Ik heb
alles geprobeerd, ontbijt op bed laten brengen, bloemen, beertjes,
nog meer bloemen, etc.
Ik was een wrak en op het moment dat ik de hoop eigenlijk had
opgegeven stuurde ze een sms-je om naar de bioscoop te gaan. Mijn
hart maakte op dat moment overtoeren en ik kon mijn geluk niet op.
diezelfde avond kwam het weer goed, maar beloofde ik om er samen aan
te gaan werken.

Na onze 1e breuk ben ik hard aan mezelf gaan werken, niks was me te
gek om er alles aan te doen om haar te behouden. Ik ben allereerst
naar een psycholoog gegaan om te leren om te gaan met gevoelens en
om het e.e.a. uit mijn verleden te verwerken. Momenteel loop ik hier
nog steeds bij. Vervolgens probeerde ik zoveel mogelijk leuke dingen
met haar te gaan doen, we gingen gemiddeld 2 a 3 keer per maand uit,
huurde vaak een dvd'tje, probeerde geregeld uit te gaan, dierentuin,
efteling, etc, etc. Dit bleek echter nog niet genoeg en uiteindelijk
ben ik gestopt met voetbal omdat zij dat graag wilde. toen vertelde
ze 6 weken voordat wij op vakantie gingen dat ze niet wist of zij
wel zoveel van mij hield als ik van haar en dat ze eigenlijk had
besloten om het tot na de vakantie aan te kijken.
Ik vroeg haar natuurlijk meteen of ze hier nog steeds zo over dacht.
Ze vertelde mij dat het juist beter ging en dat maakte mij blij.
Toch besefte ik dat ik nog meer moest doen om haar te behouden.
Vanaf dat moment was het naar de vakantie toeleven, want we zouden
met nog een stel 2 weken naar Kroatie gaan.
De tijd tot de vakantie ging goed en ook de vakantie ging tussen ons
twee-en heel goed zelfs. Het andere stel was wat saaier en 1 van hun
had heimwee.
Mijn vriendin vertelde bij terugkomst dat ze dolblij was met mij en
ook blij was dat ik erbij was. Dat stemt je dan natuurlijk
behoorlijk vrolijk. Vervolgens gingen mijn ouders op vakantie en
hadden we nog 2 weken voor ons alleen.
Ook dat ging goed, samen koken, opruimen, etc. Toen gebeurde het,
mijn ouders kwamen zaterdags terug
en wij gingen 's avonds stappen. Ineens ging ze alleen naar een
ander cafe, naar haar zusje en kwam pas een hele tijd later weer
terug. De volgende dag had ik een groumet schotel geregeld en zijn
we met heel haar gezin gaan gourmetten! Vanaf maandag werd het
contact slecht en dinsdags maakte ze het uit. Ze vertelde dat ze
iets miste, maar ze wist niet wat en dat ze het tot het laatste
moment altijd heel leuk met mij vond. Ik was meer haar maatje dan
haar partner! We gingen als vrienden uit elkaar, maar geloof me dat
is dus echt een cliche!

Ik heb haar in 5 weken tijd 1x gesproken en weet je wat ze zei: Ik
heb nog geen seconde getwijfeld of spijt gehad, ik ben eigenlijk al
3 jaar ongelukkig, ik ben blij dat het uit is!
Dit voelde als een zwaard in je rug, ik zit nu aardig in de put en
leef met de minuut, nog niet eens met de dag want de dagen duren te
lang!!

Groetjes,
Een gebroken 26 jarige jongen!



Brief 21 11 05
mijn dromen !

het regent, de tranen die komen
slecht weer in mijn dromen.
je kan je dromen heel groot zien
of heel erg klein,
soms droom ik over iemand anders te kunnen zijn.
ik weet dat er nog mensen zijn dat weten hoe ik me voel,
dan kan die persoon begrijpen wat ik met mijn gedicht bedoel.

groetjes van just me !!*

19 11 05
> Dit is een gedicht voor mijn grootste liefde.
>
> Waarom het uit is gegaan? Ik zal het heel kort houden. Ze was een
hele
lieve
> meid, maar met ontzettend veel ballast van het verleden. Tijdens
onze
> relatie kwam er nog meer shit op ons pad, maar ipv naar elkaar toe
te
> groeien, dreven we verder van elkaar af. En tot mijn grote
verdriet
besloot
> ze een punt achter onze relatie te zetten. Twee dagen nadat ze het
uit
> had gemaakt, had ik dit gedicht aan haar gegeven:
>
> Teveel kijken naar de druppels op die hete plaat
> Het lange hopen dat het ooit wel weer beter gaat
> Stiekem hoopte ik ook op betere tijden,
> maar zware stormen zijn nou eenmaal niet te vermijden
> Begrijp me goed er zat geen kwaad achter mijn daden,
> maar sommige struikelblokken waren gewoon te beladen
> Is dit het einde, is dit het begin? Ik wil het eigenlijk niet
weten,
> maar geloof me lieverd, ik heb jouw nooit echt iets verweten
Helaas
> mocht onze droom niet zo wezen, maar dat we iets moois hadden is
toch
> wel bewezen? Kortom, wees trots op het mooie en laat het
vervelende
> schieten, want het leven is veel te kort om niet te genieten
> Tot slot, mijn hart is niet met haat gevuld
> Hou je haaks en tis niet jouw schuld!
>
> Godverdomme!!! Wat mis ik haar..
>



Brief 26 10 2005
De familie breekt met ons

Hallo,
Als men spreekt over verboden liefde, dan bedoelen we meestal dat de
één of de ander al een relatie heeft.
Wel …tussen ons was het anders.
Een geruime tijd geleden leer ik een meisje kennen. We konden goed
met elkaar opschieten, we werden dolverliefd op elkaar. Ons geluk
kon niet op. Die ene kom je inderdaad niet iedere dag tegen.
We komen elk uit een scheiding en we voelden ons terug uit dat dal
omhoog klimmen. Twee gelukkige mensen…is er meer nodig ? Eventjes
bestond de rest van de wereld niet tot aan het geluk een einde kwam.
Mijn vriendin heeft Marokkaanse ouders die al 40 jaar in België
wonen. Ze hebben hun kinderen “Westers” opgevoed. Ze zijn hier
geboren en getogen en voelen zich alleen maar Belg.
Mijn vriendin was trots het nieuws aan haar ouders te vertellen en
toen ontplofte de bom…als ze met een Belg een relatie aangaat breekt
de familie met haar.
Ze kon haar oren niet geloven…daar was nooit sprake van geweest…en
haar eigen ouders nemen haar het geluk af.
Dus…tijd om te praten…maar neen…ze zijn categoriek. Er wordt niet
meer gepraat en onderhandeld.
Mijn vriendin kiest voor onze relatie…maar ik vind dat geen
oplossing. Een breuk met de familie weegt ontzettend op een
relatie. Ik vraag haar wat tijd te nemen en op een wonder te hopen.
We zijn beiden ongelooflijk ongelukkig, want wij willen elkaar
gewoon graag zien. We stellen ons de vraag : is dit nog wel van
deze wereld ? Is dit integratie ? Hoe kunnen ouders hun kinderen
het geluk ontnemen ? Zullen ze gelukkig zijn met een ongelukkige
dochter ?
Ik wil niet dat ze zomaar onvoorwaardelijk voor onze relatie kiest,
want dat zou zeer egoïstisch van me zijn. Ooit is er wel eens een
crisissituatie, worden ouders of familie ziek…en je mag ze niet
zien.
Ondertussen beginnen we ons te realiseren dat we de moeilijkste en
pijnlijkste beslissing in ons leven moeten nemen. Voor één keer zal
liefde niet overwinnen en dat doet pijn.

Philip



Brief 13 10 2005
Zie je, op jullie site, staat er dat verdriet een nieuwe kans kan
betekenen
niet alleen het einde maar ook het begin van iets
schijnt wel te kloppen
ik heb in tijden niet zoveel geschreven
en als ik deze laatste twee zo lees
denk ik dat ik er al weer bijna overheen ben
misschien heb je er niks aan want
misschien is dit niet echt geschikt voor mensen die er middenin
zitten
maar misschien ook juist wel
je bent maar een slachtoffer zolang je jezelf zo ziet
al doet het dan wel nog even pijn
bedankt alvast voor het luisterende oor

---------------------------------------------------------------------------------------

ik lachte naar je, liep voorbij
jij keek en lachte ook naar mij
’t was maar een spelletje, meer niet
maar ik liet me van jouw bekoren
En heb de regels uit het oog verloren
toen ik me zomaar door je kussen liet

Jij hebt me maar wat voorgelogen
Jongen, met je mooie ogen
hoe voorspelbaar het ook is
want ik wist dat je een vrouw had
wat ik voor ‘t gemak vergat
en natuurlijk ging het mis

had je dan niks in de gaten
ik voel me zo opgelaten
je hoefde me niets te beloven
maar dat je me ineens liet staan
na wat je met me had gedaan
dat kon ik bijna niet geloven

wat heb je dan aan mooie woorden
oh kon ik je wel vermoorden
tja, ik had het kunnen weten
ik werd zo boos dat ik ging gillen
maar had eigenlijk niks te willen
nu kan ik je wel vergeten

ook al heb ik nog zo’n spijt
ik ben je voor altijd kwijt
gedane zaken keren niet
het had niet mogen gebeuren
even slikken en niet zeuren
grote meisjes huilen niet


----------------------------------------------------------------------------


ik heb voor je
geschreven
liefdesbrieven
bladzijden lang
gedichten
wel tien
maar omdat je ze niet verdiende
kreeg je ze lekker nooit te zien

ik heb voor je
gehuild
hete tranen
urenlang
dagenlang
wel tien
maar omdat je dat niet waard was
kreeg je het lekker nooit te zien

ik heb van je
gedroomd
eindeloos
oeverloos
hopeloos
smoorverliefd
maar omdat je toch niks snapt
ben ik er dan maar mee gekapt

Brief 2 10 2005

Lieve mikel.
Hoelang kennen we elkaar nu al? Is even denken… ongeveer een half
jaar toch? En hoelang denk je dat ik verlieft op je ben? Is even
denken… ongeveer een half jaar toch? En hoelang hebben we nu
verkering? …nooit gehad. Al zou ik dat wel heel graag met je willen
Mikel. Ik vind je zo leuk! Je ogen, die zomooi blauw zijn, je haren,
die zo mooi bruin zijn… hoe je beweegt, spreekt en drumt. Hoe je
kijkt en de wereld steeds mooier maakt… alles aan jou vind ik leuk!
En soms dacht ik, dat jij dat ook van mij vond. Bijvoorbeeld in vele
dromen waarin ik jou opzocht. In dromen waarin jij mij al talloze
keren ten dans hebt gevraagd. In dromen waarin je me al talloze
keren hebt gekust. Maar dromen zijn, helaas, bedrog. Maar ook in de
werkelijke wereld dacht ik dat wel eens. Aan de manier hoe je naar
me keek. Aan de manier hoe je met me praatte. Aan de manier hoe je
‘Hoi,’ tegen me zei. Daaraan dacht ik te kunnen herkennen dat je mij
ook wel zag zitten. Maar blijkbaar, dacht ik dat verkeerd. Al mijn
dromen die ik gedroomd heb, zullen voor niets zijn geweest. Alle
moeite die ik heb gedaan om met je te praten. Alle moeite om van je
te houden… Waren voor niks. Mijn halve dagboek staat vol met
lovesongs voor jou. Mijn schriften zijn volgeklad met jou naam. Maar
ik zal alles weg moeten halen op een of andere manier. Want jij hebt
al een meisje, kwam ik achter, met veel verdriet. Jij hebt je ware
al gevonden. Jij kan je msn-naam volschrijven met
liefdesverklaringen. Maar dit kan ik niet. Ik kan alleen over je
dromen, over dromen dat je het uiteindelijk uitmaakt met die
Christiene van je. Dat je uiteindelijk toch voor mij kiest Mikel.
Maar ik wil jullie liefde liever niet verpesten. Ik hoop dat jullie
nog gelukkig worden met zijn tweeën...

You’re the one and only for my... pleas, don’t break my hart... but
you’re my angel, in every way Mikel... in every way...

Brief 30 09 2005
Liefde en pijn
>
> Liefde doet pijn!
> Is pijn liefde?
>
> Vlinders dansen
> Wanner ik haar zie
> Muren zweten
> Bloed stijgt
> Als ze mij aan kijkt
> Is dat liefde?
>
> Waarom doet het dan pijn?
>
> karwan
12 09 2005
> ZOMERBRIES
>
>
> > Ik zat daar in de duinen
> > Met een lichte zomerbries
> >
> > Alleen in het zand.
> > Zonder jou..
> > Ik denk nog zo vaak '' hoe is dit kunnen gebeuren''
> >
> >
> > De tijd die we hebben gehad is mooi geweest.
> >
> > Maar het is nu eenmaal zo gegaan.
> > Ik denk nog aan jouw.
> > Sommige momenten ga ik nu eenmaal nooit meer vergeten.
> >
> > Maar in mijzelf heb ik afscheid genomen en zeg ik vaarwel.
Vaarwel
> > aan dat mooie meisje met die lange haren. Vaarwel..
> >



Brief 31 07 2005

KOUDE DOUCHE
> Het begon op ons werk, zoals zo vaak gebeurt. Alleen is het bij
ons
> nooit tot een verhouding gekomen, want ik heb me zo in je vergist.
>
> Maar laat ik bij het begin beginnen.
>
> Je startte in een nieuwe groep collega's, en in eerste instantie
viel
> je
me
> niet op, vond ik je een beetje een rare, en ik heb dan ook de
eerste
maanden
> niet op je gelet.
>
> Tot ikzelf in een grote metamorfose terechtkwam. Ik was gestopt
met
> roken, inmiddels druk bezig met afvallen, mijn haar liet ik
> groeien..... en
opeens
> was het daar. Een dikke vloeibare brij van verliefdheid die zich
niet
zomaar
> liet afschudden, die niet zomaar zou verdwijnen als een waas van
gekkigheid,
> maar een enorme overweldigende golf van gevoelens... die ik niet
zou
tonen,
> want er waren zoveel omstandigheden waardoor het nooit iets zou
> "kunnen worden".
>
> Maar al met al wist ik ondanks al die bedenkingen toch je aandacht
te
> krijgen, eerst als gewone collega, toen als heel goede collega en
> opeens leek het wel alsof er een vonk was overgesprongen en toen
was
> daar opeens
de
> dag dag alles begon en gelijk ook weer eindigde.
>
> Je voelde een spanning, dat is wat je zei, en je wilde weten hoe
dat
> kwam, waarop ik heel erg eerlijk was en zei dat het door hem kwam.
Hij
> zei dat
ik
> hem ook niet onberoerd liet, maar ik liep veel te hard van stapel.
Het
> is niet niks om iets van 10 maanden niks te zeggen en dan opeens
het
> gevoel
te
> krijgen dat het wel degelijk ooit iets zou kunnen worden, al was
het
> maar een enkele kus of eenmaal een warme middag samen...
>
> Maar opeens bleek dat ik mij enorm had vergist, ik kreeg een heel
> koude douche, ik werd gedumpt, vertrapt, vernederd en dat niet in
de
> laatste plaats doordat ik me niet kon beheersen want ik moest hem
> HEBBEN, ik moest hem een keer hebben VASTGEHOUDEN, maar het zou er

> nooit meer van komen.
>
> De verschillen bestaan nog altijd, zoals leeftijd, getrouwd zijn,
kinderen,
> enz enz. maar de pijn blijft ook, de pijn van gedumpt worden, van
> jezelf voor gek hebben gezet, van uitgelokt en neergeslagen te
zijn.
>
> Het is nog nooit iets tussen ons geweest, maar toch denk ik niet
dat
> hij eerlijk is geweest, hij heeft mij niet gewild door de
verschillen,
> en ik
was
> opdringerig, maar mijn straf is dat ik nog elke dag naar hem moet
> kijken, zijn nabijheid moet voelen, uit zijn buurt moet blijven en
hem
> zo enorm graag vast willen houden....
>
> Liefdesverdriet is iets voor alle leeftijden, daar kom ik op deze
> harde manier achter en het zal echt nog wel wat tijd vragen voor
ik
> hier
overheen
> ben, als me dat ooit gaat lukken. Het doet bijna lichamelijk pijn,

> maar
mijn
> fantasie gaat met me op de loop wanneer ik 's avonds in mijn bed
lig,
> over alles wat had kunnen zijn....



Brief 31 juli 2005

ONZEKER

> ongeveer 2 maanden geleden leerde ik hem kennen. ik was meteen in
de
wolken.
> En op en roze wolk zweefde ik terug naar huis.
>
> De volgende dag hoorde ik van een klasgenoot dat Hij via hem om
mijn
> emailadres had gevraagd. Ik had de zijne al want hij tikte zijn
> emailadres op de computer en liep toen even weg om iets te halen
ik
> weet niet met wat maar ik heb toen zijn email onhouden. Meteen die

> middag was Hij online. het was een mega leuk gesprek en k werd nog

> meer verliefd. Een paar dagen later stond er opeens in zijn
MSNnaam: I
> LOVE... ik had
zijn
> mobiele telefoonnummer al, dus ik besloot hem via de sms te vragen
van
> wie hij houd. Bijna meteen krijg ik terug: Love you luf ya! En een

> mail: ik
meen
> echt wat ik zei in die sms. En ik was nog meer in de wolken!
>
> Een tijd zag ik hem niet meer. Er kwamen onzekerheden. IK ben nu
12 en
> hij bijna 14 en hij zit in de eerste. Vindt hij dit verschil niet
te
> groot? EN zal hij zich schamen als hij met een 'brug' zou hebben?
hij
> zegt van niet maar spreekt hij wel de waarheid?
>
> Het is bijna een week gelden dat ik hem voor het laatst heb
gezien...
> hij belt en sms ook niet meer. Ik weet niet wat ik nu precies moet

> denken. Hij wil niks met me voor dat ik ook op de hogere zit maar
k
> weet niet of ik
wel
> zin heb om te wachten... Ik denk dat er een reden voor is dat het
> contact vervaagd... Volgens mij heeft een klasgenoot van me over
me
> lopen roddelen en gezegd dat ik al iemand heb ofzo... Wat dus niet

> waar is!
>
> Ik hoop dat hij nog een keer belt ofzo want ik kan hem niet
vergeten.
> Ik krijg vlinderstormen als ik aan hem denk en ik moet huilen als
ik
> aan al
die
> onzekerheid terug denk. Mocht het ooit toch iets tussen ons worden
dan
mail
> ik!



Brief 24-06-2005

JIJ IN DE ARMEN VAN EEN ANDER

Ach wat is het naar. Naar is om te weten dat jij al met een ander
lag te vrijen toen ik nog niet eens beseft had wat er was gebeurt.
Wat is het naar dat alle uitspraken uit het verleden over oud met
elkaar worden, samen kinderen krijgen opeens onwaarheid blijken te
zijn. Wat is het naar om ingeruild te worden, om alle intieme dingen
die van ons waren, die niemand wist, nu met een ander gedeeld
worden. Wat is het naar dat mijn dochter haar stiefmoeder kwijt is.
Wat is het naar dat ik niet weet welke kant ik op moet, dat de
wereld zwart is terwijl de zon schijnt. Wat is het naar dat jij
gewoon doorgaat met een ander, verliefd bent, plannen maakt en alle
aandacht krijgt.
Wat is het naar om 's-avonds te gaan slapen terwijl ik weet dat jij
in de armen van een ander ligt. Wat is het naar om geen foto van jou
te kunnen zien zonder te moeten huilen. Wat is het naar om te denken
dat mensen gelukkig ook nog dood mogen gaan. Dat het me heerlijk
lijkt om nooit meer wakker te hoeven worden. Dat het knagende,
verterende, bijtende, gevoel in mijn lijf er wel voor altijd een
plek lijkt te hebben gevonden.
Wat is het naar om tegen de mensen over jou te praten terwijl de
tranen over mijn wangen gaan.
Wat is het naar om te merken dat er geen energie meer in het leven
zit, dat zinloosheid de boventoon voert. Wat is het naar om te
merken dat alleen het boze de manier lijkt te zijn om van jou af te
kunnen komen.

PETER




Brief 24-06-2005

Lijf en leden


zoveel zoveel
was het geheel
van lijf en leden
en dat is weer het verleden

Arrie



Brief 28-6-2005

Jaloers

Ik haat je
Maar toch
Ben ik hopeloos verliefd op je
Ik wil je nooit meer zien
Maar ik weet
Dat ik je niet kan missen
Zonder jou
Kan ik niet
Met jou
Evenmin
Niet nu zij
En jij
Samen zijn
Een wortel
Van jaloezie
Groeit in mijn hart
En werpt een schaduw
Over heel mijn leven
Plekken van dof stof
Als een spiegel voor mijn ziel
Starend
Naar bleke strepen maanlicht
Die uiteenvallen
Terwijl ik machteloos moet toekijken
Hoe alles om me heen
Verbrijzelt

Ellie

Titel: Gebroken

Een traan
Om jou
Rolt over mijn gezicht
En laat een spoor achter
Van mijn oneindige verdriet
Een traan
Valt
En breekt uiteen
In duizend deeltjes
Een symbool
Voor hoe erg ik je mis

Ellie

Brief 7-6-2005

Tot op een dag haar moeder tussen ons in kwam

Ik zag haar voor het eerst tussen twee pianolessen door in de
leraarskamer. Met de krassen op haar gezicht als opener. "Wat heb
jij uitgestoken!?" Ze antwoordde : "Overkop gegaan met de auto in
Frankrijk. Pas weer geopereerd." En ze lachte wat slapjes. "Net een
lappenpop", dacht ik. "Hij is grappig", dacht zij.
En we gingen allebei finaal voor de bijl. Fataal. In alle opzichten.

Na 15 jaar huwelijk en bijna evenveel buitenechtelijke affaires zat
ik met al mijn vezels vast aan Dol. Voor het eerst voelde ik me
thuis bij de vrouw die ik beminde. In de 5 jaar die volgden
verbouwden we een huis, woonden we 6 maanden samen, lieten we een
zwangerschap onderbreken en trotseerden we alle stormen die er in de
aanloop naar een echtscheiding mogelijk zijn. We waren elkaars grote
liefde, beleefden de mooiste tijd van ons leven. Tot op een dag haar
moeder tussen ons in kwam wonen. Weg privacy. Dolleke werd op haar
37ste weer dochter en ik de schande van de familie. Moeder stampte
me eruit (letterlijk) en een paar weken later ging dochterlief plots
met een keurig gescheiden vader van 2 kinderen samenwonen. Zonder
tekst en uitleg.
Ik wist niet wat mij overkwam. Plaste in mijn broek toen ik erachter
kwam. Mijn oudste zoon vond me een lul. De jongste had medelijden.
En mijn vrouw smeekte me terug rechtop te gaan staan en voor ons
gezin te vechten. Wat ik deed. Met hand en tand. Ik kwam dichter bij
haar dan ooit tevoren. Ik begon aan een niet te overzien rouwproces.
Praatte en praatte en praatte. Maar je kan niet blijven zeuren. Ik
schreef haar ondertussen tientallen ellenlange brieven, maar er kwam
nooit een zinnig antwoord. Ze leek gebrainwashed.
Het is nu bijna 2 jaar geleden en ik vecht nog steeds met het niet
te stelpen verdriet dat mij als een sluipmoordenaar op de hielen
zit. Dag en nacht en overal.
I am not half the man I used tot be. Mijn therapeut - ze begon
stilaan ook radeloos te worden - raadde mij uiteindelijk aan met
haar te gaan praten, hetgeen gebeurde. Sindsdien hebben we weer
contact. Sporadisch. "Ik zag plots in dat ik met jou geen toekomst
had, maar had niet de moed om je voor de keuze te stellen" was het
verhaal. Ik geloof haar. "Schaam me zo voor wat ik gedaan heb. Dat
verdiende je niet", snikte ze al een paar keer. Ik troost haar
zelfs. Ook als er tranen komen over ons ongeboren kind. "Ik heb veel
meer van jou gehouden dan ik nu van hem houd, maar nu heb ik
eindelijk rust in mijn leven. Weg van moeder, weg van het getouwtrek
met jouw vrouw. Ik mag gewoon zijn vrouw zijn. Je kan niet geloven
wat dat voor mij betekent." Ik kan het wèl geloven, maar niet
aanvaarden. Omdat het verdriet veel verder zit dan het begrijpen van
haar verlangens over een relatie. Het is alsof ik doodgegaan ben die
avond in december toen ze me opbelde en zei : 'ik wil je nooit meer
zien'. En hij de hoorn uit haar handen rukte toen ik terugbelde.
Nu wil ik rust in mijn leven. Het verlangen doden. Dat mijn vrouw en
kinderen tot wanhoop drijft.
Straks word ik vijftig.

(in de herfst kocht ik een kachel via een advertentie. De vrouw was
bezig haar inboedel te verkopen. Samen met mijn man ingericht, zei
ze. Elf jaar geleden. En ze begon stil te huilen...)

leifhain@yahoo.com


Brief 4-06-2005

Ik zag hem een gedicht verzenden

Hoi iedereen,

ik ben een meisje van 21, het is nu precies 2 maanden uit met mijn
vriend, we zijn ongeveer 3 maanden samen geweest en ik wil mijn
verhaal delen met andere mensen.
We hebben elkaar leren kennen via een datingsite, per toeval
eigenlijk maar hij was enorm enthousiast en we praatten elke dag op
msn zo'n maand lang. Toen besloten we om elkaar te ontmoeten. Ik had
mijn twijfels en ik dacht dat het totaal verkeer ging aflopen en
ontgoocheld ging geraken want je hebt natuurlijk hoop. Je hebt je zo
lang al bezig gehouden met die persoon. Maar hij was enorm
enthousiast en aan de telefoon zei hij hoe een mooie stem ik had
enzo.
We hebben elkaar dan ontmoet en dat viel mee maar was niet geweldig.
We zagen elkaar de dag erop om uit te gaan en de vonk is toen bij
mij overgeslagen. We gingen uit met een vriendin van hem en haar
vriend. De volgende keer dat we elkaar zagen, hebben we voor het
eerst gekust. Alles was rozegeur en maneschijn, hij stuurde lieve
berichtjes enzo. Ik heb zijn familie na een maand ontmoet door zijn
bedrijfsfeest. Ik wou toen niet dat 'zijn vriendin' kwam omdat ik
vond dat het een familie-aangelegenheid was en het ook zijn ex is.
Toen 's avonds op dat feest, zag ik hem een bericht typen en
verzenden, en ik zal de eerste letter van haar naam, en toen wist ik
het. Een half uur laten stond ze daar.... Hij zette haar altijd op
de eerste plaats en voorbeeld als hij me kwam halen met de auto, zat
zij naast hem vooraan en ik achteraan. Ik vond dat niet kunnen maar
liet me doen. Ik was dolverliefd, hij was de man van mijn leven, de
vader van mijn toekomstige kinderen. Ik heb hem dikwijls gevraagd of
hij nog gevoelens had voor haar, maar hij ontkende dat absoluut.
Maar zij belt hem wel om te zeggen dat ze pas nieuwe schoenen had
gekocht, toen ik een avondje met hem alleen had hé. Hij zou moeten
zeggen dat hij geen tijd heeft of dat hij bij mij is, maar nee, hij
zit er lekker een half uur mee aan de telefoon. Hij snapt niet dat
zoiets mij kwetst. En zij zou ook moeten weten dat je een stapje
terug moet zetten. Is toch logisch? Je kan vrienden zijn met het
tegenovergestelde geslacht maar er zijn grenzen hé.
Na een 2 maand vond ik dat hij vreemd begon te doen en mij minder
vastpakken of helemaal geen zin in seks. Op een avond vroeg ik hem
wat er scheelde, en ik wilde een eerlijk antwoord; hij zei 'ik heb
dat gevoel niet meer'. Mijn wereld stortte in, echt zo slecht had ik
me nog nooit gevoeld. Als ik toen een pistool had, had ik door mijn
kop geschoten. We hebben toen gepraat en besloten om toch nog te
proberen, maar uiteindelijk bleek dat het enkel uit medelijden was.
In die maand negeerde hij me echt, behandelde hij me slecht.
Eigenlijk deed hij dingen zoals daarvoor maar ik was te verliefd om
het te zien. Nu besef ik pas dat hij me echt niet graag heeft gezien
en dat al die berichtjes leugens waren want hij kon er niet mee
stoppen. We zijn toen 'vrienden geworden', want ik dacht dat ik hem
zo kon terugwinnen, dat hij wel terug voor mij zou kiezen na een
tijdje. Ik heb me goed geamuseerd. Er was wel een voorval toen in
dat danscafé. We kwamen zijn ex tegen, waarmee hij 2 jaar heeft
verkeerd en zij was duidelijk niet echt blij mij te zien. Zij heeft
hem altijd vernederd in het openbaar, heeft met zijn voeten gespeeld
enzo. Zij heeft heel de avond rond hem gehangen terwijl haar
toemalige vriend daar ook bij stond. Nam hem vast enzo, hij zei
tegen me dat hij dat niet leuk vond maar waarom laat hij dat dan
toe? Zij is me daar plots beginnen beledigen, en uitschelden terwijl
ik haar nog nooit had gezien of iets tegen gezegd. Ik schrok me rot
maar mijn ex heeft die gewoon laten doen, mij nooit verdedigd of
gezegd dat ze moest stoppen. Hij zei gewoon dat ze zich bedreigd
voeldde. Maar waarom verdedigde hij mij niet?Ok we waren toen
slechts vrienden maar dan nog. Toen ik afscheid moest nemen, voelde
ik me rotslecht. Hij kwam niet naast mij liggen, bleef niet slapen,
zou me niet vastpakken. Waarom wilde hij dit niet meer? Ik krijg
aanbiedingen van jongens en voel me goed in mijn vel. Wat was er dan
in godsnaam mis met me? Ik ben heel lief, altijd eerlijk, sta met
mijn beide voeten op de grond, studeer goed, en zag hem doodgraag.
Wat kon ik veranderen aan mezelf. In die relatie met hem, heb ik al
mijn zelfrespect verloren, volledig mezelf kwijtgeraakt. Ik deed
echt alles voor hem, hij was mijn wereld. Toen hij dus afscheid van
mij nam, gaf hij me een kus op de mond, dat was al de tweede keer
dat we afscheid namen 'als vrienden' maar elkaar nog op de mond
kusten, maar dan geen vlugge kus maar minuten lang. Dat doe je toch
niet als je iemand graag ziet? Of zie ik dat nu verkeerd? Ik ben
toen naar huis gegaan, ik kon niet meer, was op, was volledig leeg
en huilde dagenlang, kon enkel aan hem denken. Toen heb ik besloten
dat dit niet meer kon, ik kon dit meer volhouden. We zaten in een
grijze zone en ik wilde ofwel wit ofwel zwart. Ik heb hem gebeld om
te komen en ik heb hem doen kiezen ofwel zijn we een koppel ofwel
niets. Ik kon geen vrienden zijn en hem telkens zien, dat zou te
pijnlijk zijn. Hij heeft toen duidelijk gekozen en heb hem toen
dingen gevraagd. Hij had dus enkel seks met me op mij te plezieren
enzo. Hij had 'dat gevoel' dus al veeeel langer dan toen hij het had
toegeven. Uiteindelijk heeft hij me nooit graag gezien. En steeds
meer besef ik al die tekens, die ik toen niet zag. Hoe dom ben ik
geweest? En al die berichtjes zoals 'ik zie je doodgraag!!!' Waarom
stuurt hij zo een dingen als hij het niet meent. Ik zit nog met zo
veel vragen in mijn hoofd en twijfels. Het gaat al veel beter maar
er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. De eerste maand
ging ik echt slapen met hem en opstaan met hem in mijn hoofd. Ik heb
dus ontdenkt dat hij de week na onze breuk al terug op die site zat
om te zoeken achter meisjes. Dat heeft me enorm gekwetst. Ik was dus
duidelijk niet goed genoeg. Om zeker te zijn, had ik een vals
account gemaakt met een valse naam en hij reageerde daarop en wilde
me ontmoeten enzo. Maar heb er verder niet op gereageerd want ik
wilde niet dat hij wist dat ik dat was. Ik heb wel spijt dat ik dat
gedaan heb, want het heeft me alleen nog maar meer pijn bezorgd. Wat
ik ook nog heb ontdenkt is dat ik een soa heb gekregen van hem, leuk
afscheidcadeau. Ik wist dat er iets mis was, want hij had rare
tekens op zijn penis maar hij zei dat hij dat altijd had gehad en ik
geloofde hem. Nu blijkt dat dat genitale wratten waren en ik heb die
dus ook. Gelukkig blijft het gewoon 8 maanden in je lichaam en geen
permanente schade ofzo maar wel heel veel ongemak. Heb hem daarover
getelefooneerd en hij schrok maar hij minimaliseerde alles. Wat als
hij weer iemand leert kennen en besmet. Hij snapt de ernst niet.
Want als je die ziekte niet behandelt, kan het wel schade
toebrengen. Hoe dom ben ik geweest om hem te vertrouwen en het
zonder condoom te doen. Ik heb voor we seks hadden, gevraagd of hij
een aids-test wilde doen. Ik heb dit gedaan en hij ook zei hij. Maar
nu besef ik meer en meer dat hij dat nooit heeft laten doen. Ik ben
zo goedgelovig geweest.Ik kan het nog steeds niet geloven want had
het nooit van mij verwacht. Nu na 2 maanden, voel ik nog steeds die
leegte en het gemis. Ik mis hem nog steeds maar iedereen zegt maar
wat een klootzak het was. En ze hebben gelijk, maar ik zei hem nog
zo graag. En als hij aan mijn deur zou staan... ik zal twijfelen en
hem misschien terugnemen. Dom hé. Ik weet dat ik nog tijd nodig heb.
Ik kan me niet inbeelden met iemand anders. Ik wil niemand anders.
Ik heb hem al mijn vertrouwen, mijn liefde, mijn lichaam, mijn alles
gegeven en dan krijg je dit. Het doet je twijfelen aan de
eerlijkheid, aan deze wereld. Zal ik mij ooit nog kunnen geven aan
iemand en iemand zo graag zien als hem? en wanneer? wordt ik gewoon
een oud vrijster en lijdt een eenzaam leven? Ik heb veel te veel
levensvreugde en energie gehad en die is allemaal verdwenen door
hem. Ik heb zo veel bang om hem tegen te komen want ik zou gewoon
willen dat hij mij zag in een goede bui en sexy gekleed zodat hij
spijt krijgt. De laatste keer dat ik hem zag was hij zo grof, ik
snap het niet. Hij zei vlakaf en zonder in mijn gezicht te kijken
dat hij mij helemaal niet miste enzo. Ik had zijn familie heel graag
en zij mij. Zijn ex was echt een bitch en heel de familie moest niks
van haar hebben en mij wel. Ik was ideaal voor hem zei zijn mama. Ik
was dolgelukkig. Na onze breuk heeft ze nog een aantal keer gebeld
en gezegd dat ik niet moest opgeven. Zijn zus heeft me ook een
bericht gestuurd dat hij dom is om zo een goe meiske als mij te
laten gaan, dat waren haar woorden. Dit betekende zo veel voor mij
maar dat verandert hem niet hé. Ik kan me niet over de routines
zetten en ik zie overal zijn wagen en dan klopt mijn hart extra
hard. Ik hoop dat ik erdoor kon, en ergens geloof ik er wel in. Maar
hopelijk duurt het niet te lang. Ik hoop dat ik iemand anders
hiermee help, want ik vind toch dat het helpt om andermans verhalen
te horen en gelijkenissen te vinden. Je bent niet alleen, er zijn
zoveel mensen die exact hetzelfde meemaken. Maar dat ben je precies
een clichébeeld, zo van 'ocharme, heb je liefdesverdriet' en al
honderd keer heb ik gehoord, dat dat wel beter zal gaan en dat ik
wel iemand anders vind. Maar aan zo'n dingen heb je juist geen
behoefte want je wil enkel hem hem hem. Ik ga mijn verhaal nu
stoppen of ik kan nog 10 blz verdergaan, maar zet jullie erover
mensen, ik probeer hetzelfde, al is dat niet gemakkelijk. Samen met
iedereen komen we erdoor!!!!! Lieve groetjes, Machteld

Brief 29-05-2005

Stephanie.
Afzettend van de eenzaamheid
Zoekend naar de liefde.

Daar zit ik dan weer. Peinzend kijk ik naar buiten.
Word ik ooit echt gelukkig met een man? Zal ik ooit
echt rust vinden bij 1 iemand? Mezelf beschermd, veilig
en geliefd voelen? Zal ik oprechte warmte en genegenheid
voelen? Zonder twijfels, angst en onzekerheden?
Ik wil het zo graag, maar het lukt mij niet.
Licht het aan mij, of ligt het aan de foute mannen
die ik aantrek?
Ik zal zo graag willen weten hoe het voelt, om dagelijks
wakker te worden naast 1 iemand. Waar je overheerlijke
seks mee hebt gehad. Die naar ze werk gaat, de deur sluit
en ik niet hoef te stressen van wat is hij aan het doen?
Denkt hij wel aan mij? Blijft deze man wel bij mij?

Ik denk dat die onzekerheid als volgt gegroeid is.

Ten eerste:
Ik was mijn vader ze lieverdje. Ik was altijd met mijn
vader, mijn moeder kon mij niks schelen. Tot op de dag
dat zij gingen scheiden. Ons contact werd minder, Hij
verkoos een vreemde vrouw boven mij en mijn zussen.
Ik moest het ermee doen. En als ik een knuffel, aandacht
of een afspraak met hem wilde. Moest ik daar zelf
achter aan lopen. En als ik hem dan eindelijk kon bereiken
moest hij nog even in zijn agenda kijken. Dan was
onze afspraak eindelijk 3 maanden later. En dan was
het zo gezellig samen. had ik weer zo een hoop op
ons volgende afspraakje wat natuurlijk niet volgde.



Brief 21-05-2005

Ik mis het zo ontzettend
De keren dat jij me aankeek
Dat jij die woorden zei
Dat alles nog zo mooi leek...

Ik weet dat alles over is
En dat ik geen kans meer maak
Maar ik droom nog altijd over ons
En niet even, nee heel vaak

Het doet pijn je te zien zitten
Maar te weten jij bent niet meer aan mijn zij
Ik hoop nog eens die woorden te horen..
'Lieve Anouk, wil je met mij?'

Het is mijn schuld dat alles over is
Ik had dit nooit kunnen weten
Ik heb een zwak voor jou..
Maar probeer je te vergeten

Toch zit je altijd in mn gedachtes
Maakt niet uit hoe of waar
Je bent gewoon een deel van mij
Maar ik denk dat je liever kijkt naar haar..

Want jij ziet mij niet meer staan
En dat is mijn eigen fout.
Maar toch blijf ik hopen..
Dat jij het bent, die ooit nog van me houd.

Anouk. K. 13 jr.



Brief 03-05-2005
LEEFTIJDSVERSCHIL

Mijn verhaal begint zo ongeveer nu twee jaar geleden. Ik was toen
een meisje van 15 jaar en net zoals veel andere meisjes van die
leeftijd erg naïef. Ik zat toen in een moeilijke fase van mijn
leven, want ik zat net in de puberteit en ik probeerde mezelf te
ontdekken en ik wou weten wie ik eigenlijk was en waar ik voor stond
in het leven. Ik voelde me vaak erg eenzaam en alleen. Ik miste wat
aandacht. Aan vriendinnen had ik geen gebrek en thuis kreeg ik ook
wel redelijk aandacht, maar er waren thuis ook andere problemen
waardoor ik toch de nodige aandacht miste. Ik miste meer de aandacht
van een jongen. Iemand die er voor me zou zijn, iemand met wie ik
kon praten en iemand waarmee ik liefde kon delen.

Ik zat best wel graag op internet, maar mijn ouders wouden liever
niet dat ik ging chatten dus deed ik dat in eerste instantie ook
niet. Ik was fan van een idool en die had ook een officiële website
waar je ook met andere fans kon chatten en dus ging ik dat doen,
omdat het me toch erg leuk leek om met andere fans over ons idool te
praten. Op die site leerde ik een meisje kennen N., waarmee ik aan
de praat raakte. Ik vond het altijd heel erg gezellig met haar en ik
kon het erg goed met haar vinden. Uiteindelijk wisselden we ook
elkaars mobiele telefoonnummers uit, zodat we elkaar een keertje
konden bellen en smsen. Ik wist dat dit misschien niet zo'n goed
idee was, maar ik vertrouwde haar echt wat natuurlijk eigenlijk niet
kan omdat je die persoon eigenlijk niet in het echt kent. Je denkt
dat als je via internet met andere mensen in contact komt door
middel van bijvoorbeeld chatten dat je ze echt leert kennen en dat
ze echt te vertrouwen zijn, maar vaak is dat minder waar.

Het meisje, N., vertelde me dat ze een eigen website had met chatbox
en of ik daar ook eens een keertje wilde komen chatten en dus deed
ik dat. Ik vond het daar erg gezellig op haar site en dus kwam ik er
vaak chatte, zo ongeveer elke dag wel een uur of langer. Op haar
chatbox raakte ik op een dag aan de praat met een man R. Ik had hem
aangeklikt, omdat ik privé een gesprek met hem wilde voeren omdat ik
behoefte had om even gezellig met iemand te chatten. We raakten
samen in een gezellig gesprek verwikkeld en zo gingen er dagen en
maanden voorbij en we kwamen steeds meer dingen over elkaar te
weten. Hij had me verteld dat hij getrouwd was, maar ging scheiden,
omdat zijn vrouw erachter was gekomen lesbisch te zijn en hij had
het er erg moelijk mee. hij vertelde me ook dat hij 30 was en schrok
toen ik vertelde dat ik 15 was. Hij twijfelde of hij wel door moest
gaan met gesprekken voeren met mij, omdat ik een stuk jonger was als
hem en hij niet wist waar dit toe zou leiden. Ik vertelde hem dat
leeftijd voor mij geen verschil maakte. Uiteindelijk besloot hij ook
dat het voor hem niks uitmaakte.

Nu zullen jullie je waarschijnlijk wel afvragen waarom een 15-jarig
meisje met een man van 30 graag contact wou hebben. Ik had daar een
aantal redenen voor:
1. We zaten allebei in een moeilijke fase van ons leven en zochten
bij elkaar steun en konden samen over onze gevoelens praten.
2. Ik vond het toch wel erg interessant allemaal. Hij was een stuk
ouder dan mij, had meer levenservaring, een auto dat vond ik toch
ook erg leuk en hij had een eigen huis.
We waren ongeveer een paar maanden met elkaar aan het chatten en we
begonnen steeds meer voor elkaar te voelen. Ik kreeg zijn mobiele
telefoonnummer, zodat ik hem een keertje kon bellen of smsen. Ik
kreeg ook zijn adres en het telefoonnummer van zijn werk voor als er
iets met me was. Ik had mijn mobiele telefoonnummer niet direct aan
hem gegeven, omdat ik niet zeker wist of ik hier allemaal wel goed
aan deed. Uiteindelijk had ik op een middag mijn mobiele telefoon
gepakt en voor de grap een lief smsje voor hem ingetypt en toen had
ik 'm automatisch toch naar hem verzonden en uiteindelijk kreeg ik
ook een lief smsje van hem terug. We gingen elkaar ook bellen. Als
ik hem aan de telefoon had was ik wel heel erg verlegen. Ik wist
niet zo goed wat ik tegen hem moest zeggen. Ik vond dat hij een
leuke en lieve stem had. Ik moest alleen wel uitkijken dat mijn
ouders niks door hadden, want ik wist dat ik dan een heel groot
probleem zou hebben.

We besloten na ongeveer een half jaar iets met elkaar af te spreken.
Het zou in de zomervakantie zijn en dan zouden we op het strand
afspreken. Mijn 2 beste vriendinnen gingen met mij mee, waarvan een
van hen vlakbij het strand woonde. Ik had ook een foto van hem
gekregen en hij had een dag van tevoren ook een foto van mij gehad.
De dag van tevoren had ik samen met mijn beste vriendin boodschappen
gekocht voor de andere dag. Er leek toen nog niks aan de hand te
zijn en ik wist toen ook nog niet dat de andere dag mijn leven
totaal op zijn kop zou worden gezet.

De andere dag zat ik samen met mijn beste vriendin al vroeg op de
fiets op weg naar mijn andere vriendin toe. We hadden allebei erg
veel zin in deze dag en mijn beste vriendin beloofde me wel geen een
moment met hem alleen te laten voor het geval dat. Uiteindelijk
kwamen we bij mijn andere vriendin aan en gingen we buiten in het
zonnetje gezellig eerst nog even wat drinken, voordat we op weg
gingen naar het strand. Ik pakte mijn mobiel uit mijn tas om te
kijken of hij me misschien nog gebeld of gesmst had en gesmst had
hij me zeker. In het eerste smsje vertelde hij me dat hij mijn foto
mooi vond en nog een paar andere dingen. En ik was toen zo verliefd
dat ik in eerste instantie niet doorhad dat er iets mis was met het
smsje. Na een paar seconden dacht ik volgens mij klopt er iets niet
en dat was inderdaad waar. Ik kreeg nog een smsje, waarin hij me
vertelde dat hij 's nachts nog eens nagedacht had en dat hij
nauwelijks geslapen had. Hij zei ook dat hij had besloten nooit te
daten met meisjes onder de 18 en dat hij niet kwam. Nadat ik dit
gelezen had was ik totaal overstuur en moest ik veel huilen. Ik
begreep het niet. Toen ging ik hem bellen en hij nam elke keer niet
op. Pas na de derde keer dat ik hem belde nam hij op en vertelde met
een nogal rare stem aan mij dat hij het niet zag zitten om met mij
verder te gaan. Hij vondt me toch te jong en hij vertelde me dat hij
bepaalde dingen niet met mij kon bespreken, omdat ik jonger was. Ik
smeekte hem om bij mij te blijven en hij sloot het gesprek af met:
Er komt vast wel weer een andere jongen en je zult nog wel vaker op
jou leeftijd teleurgesteld worden. Nog een fijne dag he. Zo sloot
hij het gesprek af.

Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik kon niet naar huis toe, want
mijn ouders mochten niet weten wat er gebeurd was en ik was veels te
overstuur. Mijn vriendinnen besloten mij alsnog mee te nemen naar
het strand en hebben toen de hele dag voor mij gezorgd. Op zo'n
moment heb je eigenlijk helemaal geen zin om iets leuks te gaan doen
en wens je dat het een nachtmerrie is. Dat het niet echt is. Je weet
niet meer wat je moet doen en je bent het vertrouwen in het leven
kwijt geraakt.

Een paar weken later zat ik weer te chatten, toen hij me weer
aanklikte om privé een gesprek met mij te voeren. Hij vroeg aan me
hoe het met me ging en ik zei dat het goed met me ging en dat was
ook zo. Ik voelde me al een stuk beter en ik begon weer een beetje
te genieten van het leven en het nut er weer van in te zien. Toen ik
zei dat het goed met me ging zei hij dat hij blij was om dat te
horen. Ik vroeg ook aan hem hoe het met hem ging en hij zei dat het
niet zo goed met hem ging. Ik vroeg waarom niet en hij vertelde me
dat hij me eigenlijk heel erg miste. Hij miste de gesprekken met mij
en de dingen die we tegen elkaar zeiden en de telefoongesprekken die
we voerden. Hij zei ook dat hij heel veel spijt had dat hij me pijn
had gedaan en hij stuurde me een smsje met een gedeelte van het
liedje Smoorverliefd op jou van Doe maar. Daarna kreeg ik nog een
smsje dat hij me heel graag terug wou en dat hij echt heel veel
spijt had en dat hij me nooit meer pijn zou doen. Ik wist niet wat
ik moest doen. Oude gevoelens voor hem kwamen weer boven en ik
besefte dat ik hem eigenlijk nog steeds heel erg miste. Ik vertelde
hem dat ik er nog over na moest denken en na een paar dagen was het
weer als vanouds.

We besloten weer af te spreken. We spraken in mijn woonplaats af in
de stad en hij zou bellen als hij er was en ook beloofde hij dit
keer echt te komen. De avond er voor was ik bij mijn oma thuis
geweest samen met de rest van het gezin. En toen we daar zo bij mijn
oma zaten met z'n allen besefte ik langzaam waar ik al maandenlang
mee bezig was en dat dat eigenlijk niet goed was. Ik twijfelde of ik
de andere dag de afspraak nog wel zou moeten voortzetten. De andere
dag 's ochtends belde in mijn beste vriendin op die ook mee zou gaan
en ik vertelde haar dat ik twijfelde en uiteindelijk besloot ik om
niet met hem af te spreken en stuurde ik hem een smsje dat ik van
mijn moeder niet weg mocht en dat ik veel huiswerk had en of we
misschien een andere keer konden afspreken. Hij stuurde me een smsje
terug, waarin hij vertelde dat dat goed was en dat hij zich
eigenlijk ook niet zo lekker voelde.

Een dag later liep ik met een schuldgevoel tegenover mijn ouders
rond. Uiteindelijk heb ik mijn moeder alles verteld. Ze schrok wel
en was behoorlijk kwaad op me. Iedereen in huis was kwaad op me,
maar had ook medelijden met mij en troosten me. Mijn moeder zei dat
ik het moest afkappen en dat ik geen contact meer met hem mocht
hebben. Ik vond het erg jammer en het deed me pijn, want ik had
liever gewild dat mijn ouders hem geaccepteerd hadden, maar ik wist
dat dat onmogelijk was. Ik vertelde hem dat ik niet meer verder met
hem wilde en we kregen ook een beetje ruzie. Volgens hem lag de
schuld aan mijn ouders. Uiteindelijk verbraken we het contact en een
paar maanden later had ik nog een keer met hem gechat en hij
vertelde me nu een relatie te hebben met een vrouw die hij ook via
een chatbox had leren kennen en ik kende die vrouw ook, want ik had
ook een paar keer met haar gechat.

Nu bijna 2 jaar later zit ik hier en er is zoveel met me gebeurd. Ik
ben hier nooit helemaal overheen gekomen en het doet me nog steeds
pijn als ik hieraan terug denk. Het strand ontwijk ik liever en als
mijn mobiele telefoon gaat, dan schrik ik heel erg en dan begint
mijn hart sneller te kloppen. Ik droom nog wel eens over hem en dan
word ik 's nachts wakker met hele erge buikpijn en dan begin ik te
hyperventileren en dan val ik bijna flauw. Soms als ik op de fiets
zit ga ik op straat op zoek en kijk ik of ik hem ergens zie. Soms
mis ik hem nog wel, maar ik weet zeker dat dit het beste is en ik
ben blij dat ik nooit met hem heb afgesproken, want er had van alles
gebeurd kunnen zijn. Dit heeft traumatisch voor mij gewerkt en ik
praat er nu ook over met een psycholoog om dit goed te verwerken.

Zondag 17 april 2005 10:21 AM
Beste Roel, 7 maanden geleden zei mijn man dat hij niet zo veel
meer om mij gaf. 3 maanden later kwam ik erachter dat hij een
intensief chatcontact heeft met iemand met wie hij als de kinderen
groot zijn, verder wil. Die iemand woont ver weg, maar er wordt
bijna dagelijks gechat. Ik ben in drie maande 12 kiloafgevallen, heb
moeite met eten, koken, normaal functioneren. Wij hebben geweldige
kinderen, 11, 13 en 15. Ik ben in therapie, praat met vrienden, maar
de put blijft groot. Ik wil ons gezin niet verbreken, ik ben
stapelgek op mijn man. Ik ben fulltime moeder, en heb daar altijd
veel plezier in gehad. NU kan ik niet meer tegen alleen zijn en
schijn nergens meer plezier in te hebben. En mijn lichaam wordt
steeds zwakker. Wat kan ik verder doen? Hoe kan ik functioneren,
vooral voor mijn kinderen? Wij zijn 25 jaar bij elkaar, er waren wel
irritaties, maar voor mij kwam de mededeling onverwachts.



Brief 16-4-2005

HET IS UIT

je hebt het uitgemaakt,
je hebt me echt geraakt.
ik was nog zo verliefd,
maar jij blijkbaar niet.

ik wachtte met smart,
op jou.
maar je bent nu uit mijn hart,
ik dacht dat het langer duren zou.

kim (11 jaar)



Dag Roel,

Ja, ik weet wel hoe ik over het liefdesverdriet heen moet komen. De
ellende
ervan is dat ik me gekwetst voelde, afgewezen,dat ik ineens zonder
gezelschap was, zonder sex , met lege handen stond, radeloos was. Er
zit
niks anders op dan te bedenken wat er echt aan de hand is. Was de
relatie
werkelijk ideaal, nee, voor hem in elk geval niet. Het zou voor hem
toch
veel eenvoudiger zijn gewoon te blijven,maar nee, hij moet echt weg,
daarom
is hij weg. Hij weet zeker dat het bij mij niet gaat zoals hij het
wil. Hij
denkt op een andere manier gelukkiger te kunnen worden.Maar als ik
gedaan
heb wat ik kon, van hem gehouden heb, als ik tevreden ben over mijn
gedrag,
dan is daar niks aan te doen. Ik kan niet iemand anders worden. Het
helpt me
om te beseffen dat ik ben zoals ik was, en dat ik het niet anders
wil en ook
niet kan doen.Hij is niet dood, hij wil gewoon op een andere manier
gelukkig
worden, hij heeft o.a. geen zin in gesprekken die voor mij
noodzakelijk
zijn. Het enige wat helpt is te bedenken wie had ik moeten zijn om
hem vast
te houden. Dat zou dan echt onmogelijk zijn, of heel tijdelijk zou
het
lukken, is het ook gelukt,maar ik moet toch ook mezelf in de gaten
houden en
niet doorgaan met te voorkomen dat hij zich aan me ergert dat is
niet om vol
te houden. Dus daarom voelt het wel als een bevrijding dat hij weg
is. Ik
vond en vind het een leuke man, maar het samenzijn met hem ging
eigenlijk
toch teveel tenkoste van wat ik eigenlijk wou en leuk vond voor
mezelf.Hij
zou wel terugkomen, denk ik als ik hem terughaalde, heel aardig zou
zijn ,
moeilijke gesprekken maar laten zitten,conflikten laten voor wat ze
zijn,
dat heb ik al eens gedaan, maar nee, ik wil dat niet. Dus nu voel ik
me wel
bedroefd, maar toch ook blij.

Reina de vries



Bedrog

Om weer naar ons paleisje te mogen.
Maar nu, sinds zondag, ben ik niet meer zo blij.
Is de glans en het vertrouwen in jou weer voorbij.
Ik heb na het bedrog geprobeerd je te vertrouwen
en ik hoopte op je te kunnen bouwen,
samen een zorgeloze toekomst opbouwen
en heel veel van elkaar te houden.
Samen een huis, dacht ik, is vast een keerpunt
Helaas is de rust mij blijkbaar niet gegund
Jij kunt het chatten en liegen niet laten,
ál mijn gezeur erover heeft niet mogen baten.
Keer op keer heb je me beloofd niet meer te chatten,
Niet meer met chatplaza en msn aan te komen zetten.
Keer op keer heb je je belofte verbroken
en daarmee mijn zelfvertrouwen afgebroken.
In het verleden heb je je huwelijk op het spel gezet en verloren!
Wil je nu onze relatie ook al de grond in boren?
Jij die al zoveel ellende hebt meegemaakt?
Jij die zo op het nakomen van beloftes staat?
Alle dingen die in het verleden speelden,
Ze komen steeds weer in mijn gedachten die beelden.
Ik moet ze kunnen verwerken, een plekje geven,
Evenals jij, om jezelf te kunnen vergeven.
Maar, zal ik dit ooit echt kunnen vergeten?
Het achter me kunnen laten en niet meer van weten?
Hoe lang zal die pijn in mijn hart nog bestaan?
Zul je ooit begrijpen wat dit met mij heeft gedaan?


Ik denk het niet want je blijft stiekem doen
ál wil je de indruk wekken dat je net als toen
eerlijk bent naar mij toe, maar dat ben je niet.
De pc liegt niet; ik kan veel zien zoals je ziet.


(anoniem)



Dieper kijken

Je keek me aan maar zag me niet
Je weet wie ik ben maar kende me niet
Je noemt me lisa maar mn naam is riet
Mijn liefde is for real, de jouwe niet

Ik wil jou naast mijn zijde
Mij door jou laten leiden
Door jou eerlijkheid voel ik pijn snijden
Ik wil je zien, jij mij vermijden

Ik wil je zo graag, jij ziet mij niet staan
Je houdt van een ander, het laat mij niet gaan
Ik leer en koester, mooie tijden, ook zij vergaan
Ik wou dat eht anders was lieve M. maar ik sluit dit gedicht af met
een traan

Iris (13)



Prikkels en uitdagingen

Ik leef van prikkels en uitdagingen. Van inademen van liefde. Bij
dat inademen maak je de liefde persoonlijk,; daardoor kies je,
onbewust weliswaar, voor de sluier van de liefde: het
liefdesverdriet.
(niet te verwarren met de mantel der liefde, die misstanden
toedekt.)
Persoonlijke liefde wordt doordoor een golfbeweging van eb en
(over)vloed.
De tijd heelt alle wonden. Zegt men.
Maar waarom doen mijn littekens soms nog zo'n pijn?
Mijn liefdesverdriet heeft veel gezichten. Ik kan er nu naar kijken.
De tijd van de klaagmuur is voorbij. Bij die muur waren er voor mij
lieve mensen. Zij luisterden, hoorden mij aan. Godzijdank gaven zij
geen adviezen of goede raad. Zij stelden geen tijdslimiet. Echte
vrienden.
Toen ooit mijn liefste mij verliet zei een vriendin tegen me:
och....er komt wel weer een ander.

Ik had haar ter plekke kunnen wurgen. Natuurlijk komt er geen ander!
Met die ene begon en eindigde de wereld. (Toen wist ik nog niet dat
daarmee onmogelijke eisen gesteld werden.)
Er kwam wel een ander. Later....
Nu bewaar ik mijn verhalen voor degene die ze wil horen, die vragen
stelt. Ik etaleer niet meer en daarmee begrijp ik dat de emoties
rondom mijn verdriet een plek hebben gekregen.
Ik neem je mee in de cirkel van mijn leven om je te laten zien hoe
de beleving wordt bepaald door de plaats die je inneemt in je
levenscirkel.
In de rondgang die zich eindeloos herhaalt, kijk ik naar het midden.
Vanaf vele kanten, op elke plek een nieuw gezichtspunt. Mijn
verdriet ligt in het midden. In mijn diepste wezen. Ik wil het onder
ogen zien. Ik kan het onder ogen zien, belichten.
Als een indiaan loop ik door de seizoenen. Zij noemen dat HET
MEDICIJNWIEL.
Het omgaan met dit wiel leerde ik van een medicijnman.
Daardoor kan de sjamaan in mijn bewustzijn steeds adviserend mijn
geest voeden.
In de kilte van mijn verdriet sta ik in het Zuiden op de cirkelrand.
Ik balanceer op scherp. Dit is de plek van de zomer, de zon, de
warmte en het water.
Maar in mijn oeverloos verdriet voel ik dat niet. Met tranen kijk ik
naar het midden, naar mijn verdriet. Iedere vezel van mijn bestaan
is verdriet. Ik wil niet kijken vanaf dit punt, het zou donker
moeten zijn! Welk recht heeft het licht om mij te beschijnen??
De wereld is voor mij zwart, kleurloos. De zomer is uit mijn leven
verdwenen. Uitbundigheid en warmte zijn voltooid verleden tijd.
Dit kan ik niet langer verdragen. Ik loop langs de cirkelrand via
het westen naar het noorden.

Hier voel ik me beter. Donker, het zonlicht is hier niet. HIER TREKT
DE ZON ZICH TERUG. hier HEERST DE MAAN, DE LUCHT,DE KOUDE VAN DE
NACHT. the DARK NIGHT OF THE SOUL.
Hier kan ik me terugtrekken in mijn eigen gedachtewereld. De wereld
en god mag weten verwijten: waarom ik??
Ik kruip weg in een hoekje en wil het van de daken schreeuwen. Ik
wil zo diep mogelijk verzinken in de put en niet gered worden. De
woede en de verbijstering die ik in het zuiden voelde, wil ik
begrijpen. Mijn waarheid klopt niet langer met de werkelijkheid,
Ik denk: mijn wereld is ingestort. Ik voel me ellendig. In dat
weegschaal-effect zit ik, ik over-weeg om terug te keren naar
balans.
Ik kijk naar het midden, naar mijn verdriet. Ik denk dat het nooit
ophoudt.
En dan opeens is er die flits. Dat besef. Een mens. Rondom mij leeft
het. Ik word gewaar, mijn ogen gaan open.
Ik sta op van de steen van het noorden. Aarzelend loop ik in mijn
cirkel naar het oosten.
De plaats waar de zon opkomt. Hier woont de lente, het willen, het
vuur. Hoewel er in mij nog slechts een vonkje aanwezig is, voel ik
hoe ik dat weer wil voeden. Ik neem mijn plek in in het oosten. Van
daaruit kijk ik naar mijn verdriet. Wat WIL IK ERMEE? wil IK HET
KOESTEREN? wil IK HET VASTHOUDEN?

Ik heb lang en diep gerouwd, geworsteld met denken en voelen. Ik
weet dat het niet meer hetzelfde zal zijn. Ik wil dat het niet meer
hetzelfde zal zijn. Ik mag kiezen.
Ik wil het oude als een mooie herinnering meenemen. Het verdriet
heeft me geleerd, heeft me gelouterd, heeft me bescheiden gemaakt.
Ieder begin heeft de zekerheid van het einde in zich. Maar wat wil
ik met dit inzicht? Wil ik me opnieuw verbinden? Wil ik leren in
onthechting?
Op deze plek laat ik weer licht toe, voorzichtig nog, maar mijn
gedachten worden luchtiger, mijn gevoelens dieper en mijn emoties
meer bestuurbaar.
Nadat ik heb besloten om te leven loop ik moedig op mijn cirkelrand
naar het westen.
Ik ga zitten met de avondzon in mijn rug. Opnieuw kijk ik naar het
midden. Het westen vertelt me dat ik gestorven ben om opnieuw
geboren te worden. De geboortepijn mag ik loslaten. Dit is de plek
van moeder aarde, van loslaten, van de herfst. Van transformatie.
Wat ik loslaat neem ik mee als proviand voor onderweg.
Voor mijn nieuwe leven als de wounded healer. Mijn wil manifesteert
zich hier in daadkracht. Ik besluit om van zorgen plannen te
maken.Ik wil niet meer vechten tegen de tijd zoals de godin Kali.

Ik wil stromen met de levens-seizoenen. Ik kies voor kwaliteit.
Aarden, stevig met beide voeten op de grond en beide handen op zoek
naar tederheid. Scheppend en voedend.
Ik ken mijn weg, ik leerde mijn les.
Nu ben ik klaar om naar het midden van de cirkel te gaan. Ik sta op
de plek van mijn verdriet. Ik ben mijn verdriet niet meer. Ik kijk
rond.
Dank je wel, Zuiden, je hebt mijn emoties diepgang gegeven. Je
maakte gevoelens tot empathie. Tot mededogen en intuïtie.
Dank je wel, Noorden. Je stuurde mijn verwarde denken en gaf me
inzicht en overzicht.
Dank je wel, Oosten, Jouw vuur heeft de vonk van mijn verlangen
herkent en gevoed.
Dank je wel, Westen. Je leerde me om los te laten en toe te laten.
Geven en ontvangen.
Liefde is mijn motor.
Hier in het midden, omgeven door alle seizoenen, val ik samen met
mezelf.
Ik heb lief.

Barbara Driessen
.


Brief 27 maart 2005

Hallo,
Ik kwam bij jullie op de site terecht omdat ik liefdesverdriet heb
sinds 10 minuten.

Ik had sinds maandag verkering met een jongen waar ik helemaal
verliefd op was/ben.
Maar hij deed een beetje vreemd dus ik vroeg mag ik je wat vragen en
ik wil eerlijk antw0ord t0en zei hij ja vraag maar....
Dus ik vroeg vind je me eigenlijk nog wel leuk?
Waarop hij antwoorde : Ik weet het niet.
Ik had dat antwoord wel verwacht dus ik zei : dan kan je het beter
uitmaken want zo heeft het geen zin.
En gelijk ging hij offline ( We zaten op msn ).
Dus ik nam aan dat het uit was dus veranderde ik me msn naam in :
Vrijgezel!!
Hij kwam later weer online en zei: wat bedoel j met vrijgezel?
Waarop ik antwoorde: Ik dacht dat je het uit wou maken.
Toen zei hij : Ja is goed maar we blijven wel vrienden.
En weer was hij offline...
Ik heb er echt verdriet van!
Maar ik moet verder met mijn leven.
Ik mis hem nu al heel erg en ben nog steeds supergek op hem.
Hoop dat het nog goed komt.
Groetjes,
Rosa



Brief 29 maart 2005
Verlangellende

Duizend kurkentrekkers boren buik door
pikzwarte wolken pakken pijnhoofd in
Waar ben je toch?

Kromtrekkende klauwen trekken neerwaarts
zij krijsen: liggen, jij ... en kronkel
Bel me snel!

Zachte handen duwen opwaarts
zuchten: neem een bad en kom tot rust
Zeven voicemails, zevenmaal geïnhaleerd

Ladingen water regenen gezicht louterend nat
lege paden drijven geest naar nietigheid
Langzame slaap verslaat emotionele strijd

Verre klok slaat vijf
Vandaag het weerzien?

(Willem Bijl)