De Paroolspeld wordt nu voor het vierde jaar uitgereikt aan iemand die zich ontzettend heeft ingespannen voor de stad.
De eerste speld werd drie jaar geleden aan onze burgemeester Job Cohen uitgereikt.
Twee jaar werd hij op het jasje gespeld van professor doktor Bob Pinedo, hoogleraar in de oncologie.
En vorig jaar kreeg stadsdeelvoorzitter van Slotervaart Marcouch deze eervolle onderscheiding.
Dit jaar gaat de Paroolspeld naar iemand die we niet zozeer lauweren voor het afgelopen jaar als wel voor zijn hele loopbaan en ál die dingen die hij voor de stad gedaan heeft.
Als je zijn cv bekijkt zou je er vergif op innemen dat het om de curricula gaat van minstens vier mensen.
Maar deze persoon is werkelijk een duizendpoot die in zijn veertigjarige carrière zoveel voor de stad heeft betekend dat wij op de redactie unaniem vonden dat hij de speld moest krijgen.
In zijn leven was hij provo, kabouter, groene, anarchist, antimilitarist, milieuactivist, wethouder, europarlementariër, gemeenteraadslid, provinciale statenlid, stadsdeelraadslid en uiteindelijk liefdesverdrietconsulent.
Zijn naam is Roel van Duijn.
Laten we even een duikje in het verleden nemen.
Het begon in 1965 toen onze man een van de oprichters van de Provo beweging was.
De beweging had als doel: de autoriteiten in verwarring brengen.
Een wekelijks fenomeen waren de 'happenings' rond Het Lieverdje, het beeldje op het Spui.
Het Lieverdje heeft zelfs als één van de 50 vensters de canon van Amsterdam gehaald.
De begeleidende tekst van de canon is:
De Provo-beweging heeft slechts kort bestaan, maar haar effect op de samenleving was langdurig. Provo versnelde de aantasting van het traditionele gezag én intensiveerde het nadenken over het functioneren van de stad.
Toen de Provobeweging na twee jaar is opgeheven, werd Van Duijn kabouter. De Kabouterbeweging was een ludieke protestbeweging. De kritiek van de beweging richtte zich op zaken als consumentisme en aantasting van natuur en milieu.
De beweging richtte op 5 februari 1970 de Oranjevrijstaat op. De Oranjevrijstaat kreeg een eigen (schaduw)regering compleet met departementen die zich bezighielden met
kraakpanden, winkels voor tweedehands goederen en biologische voedingswinkels.
In 1970 deed de beweging mee met de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen en kreeg 5 zetels.
Van Duijn werd in 1973 lid van de PPR. Voor de jonge mensen in de zaal: dat was een kleine linkse partij die in 1989 is op gegaan in Groenlinks. Van Duijn werd in september 1974 wethouder voor die partij.
Als wethouder gaf Van Duijn onder andere de aanzet tot de toepassing van duurzame energiebronnen en tot het oprichten van een lokale televisiezender (SALTO), en van
de aanleg van een gemeentelijk televisiekabelnet.
Zijn wethouderschap eindigde in januari 1976.
Dan volgt een periode in zijn leven waarop hij de stad ontrouw was. In 1977 vestigde hij zich als biologische boer op een kaasboerderij in de provincie Groningen.
Vanaf 1984 werkte hij bij het Europese Parlement als fractiemedewerker van het Groen Progressief Akkoord.
Voor de partij De Groenen was hij lijsttrekker in 1989, bij de Tweede Kamerverkiezingen.
In 1986 werd Van Duijn opnieuw gemeenteraadslid in Amsterdam, ditmaal voor Groen Amsterdam. Vijftien jaar later werd Van Duijn lid van Provinciale Staten van de provincie Noord-Holland voor De Groenen.
In 2001 sloot hij zich aan bij GroenLinks. Vanaf 2003 was Van Duijn lid van de deelraad Oud-Zuid in Amsterdam.
Op 29 november 2008 nam hij na ruim 40 jaar afscheid van de politiek.
Tegenwoordig is hij liefdesverdriet consulent. Via zijn website www.liefdesverdriet.info kun je zijn hulp inroepen als je ten einde raad bent vanwege de luduvudu.
Onze man van het jaar heeft zich al die jaren ingespannen voor dezelfde thema’s: behoud van het stadsgroen en het omringende platteland, verbouwing van autowegen,
terugdringing van het autoverkeer, versteviging van de multiculturele samenleving en liefdeslessen op school.
Bij zijn afscheid werd hij geïnterviewd door Marcel Wiegman van het Parool. Toen Wiegman vroeg waar hij spijt van had antwoordde hij: “Dat ik niet meer heb bereikt.
Misschien had ik als wethouder moeten proberen vaker confrontaties te vermijden. Maar ja, ik ben niet van water in de wijn.”
Wij van de redactie denken dat Van Duijn zijn tijd ver vooruit was en een visionair in zijn tijd.
Inmiddels beseffen we dat het niet goed gaat met het milileu, proberen we iets te doen aan vieze auto’s in de binnenstad en de excessen rond prostitutie.
De thema’s waar van Duijn het veertig jaar geleden al over had.
Daarom roemt de redactie deze man die zolang een roepende in de woestijn was.
Roel van Duijn heeft de Paroolspeld méér dan verdiend.
Kunt u op het podium komen?
Barbara van Beukering, 4 januari 2009
